Begendiniz ve bunu belirttiginiz icin tesekkur ederim. Saygilarimla.

Sabiha Hanım, ben teşekkür ederim cesaret verici ve güzel yorumunuz için. Saygılarımla.

Çok teşekkür ederim Aysel Hanım. Beğenmeniz beni mutlu etti. Saygılarımla.

O kafeleri farklı bir ortama taşımak istedim. Gerçek sanatçı kafeleri güzeldir, sırf dinleyerek epey güzel vakit geçirebilirsiniz. Beğendiğiniz ve bunu belirttiğiniz için teşekkür ederim. Saygılarımla.

Öykünün şekli onun kıvamını belirliyor. Aynur Hanımın yorumunu okurken aklıma Edgar Allan Poe'nun Kuyu ve Sarkaç hikayesi gelmişti. Benzer duygu eksikliği o öykü için de yapılabilirdi (ve yanlış bir yaklaşım olurdu). Sizin ''duygusallıktan yoksun'' yorumunuz da beni aynı yere götürdü. Bu öykü de bence tarzından dolayı bu kıvamda olmak zorunda (Eğer yazan ben isem. Başka bir kalemin elinde hikaye bambaşka şekillenebilir, olay örgüsü ve kişilerin işlenişi değişir, o zaman 'duygu'yu da ekleyebilirsiniz.) Son olarak her öyküde duygusallık olması gerekir mi? Bence hayır.

Güzel, provokatif yorumunuz için teşekkür ederim. Kişinin durup düşünmesini sağlayan sözlerdi. Saygılarımla.

Güzel mesajınız için teşekkür ederim Emine Hanım. Saygılarımla.

Basit bir öykü. Yazarının ''Keşke şimdi havaalanında olsaydım'' dediği bir anda yazılmış. O gidememiş, yorumu okuyucuya kalmış. Beğendiğiniz için teşekkür ederim. Saygılarımla.

Anton Amca ve ben... Aynı cümledeyiz. Bu cümle ''Çehov kim, sen kim!'' bile olsa (ki öyle değil) yine de güzel. Teşekkür ederim. Saygılarımla.

Canan Hanım, konuğum olduğunuz için ben teşekkür ederim. Bir sonraki öykü bizi alır nereye götürür, bilemiyorum ama güzel bir yere olması için çaba göstereceğim. Zaten havaalanındayız; her yere uçabiliriz. Sevgilerimle.

Eğer Deniz Aral aramızda olsaydı mutlaka birazdan yapacaklarım için kulağımı çekerdi: ''Öykünü yazdıktan sonra bir de açıklama!'' Ben de bunu yapmaktan uzun süre kendimi alıkoydum. Ama bugün Deniz Hanımın yokluğunu da fırsat bilip öyküyü tartışmak istiyorum.

''Öykülerinizde bir final yok'': Buna katılmıyorum. Birçok öyküm ''Bang!'' ile bitiyor. Öte yandan diğerleri de bugün olduğu gibi uzayıp, sonsuzda sönen yaylı çalgılar tarzında sonlanıyor. Hikayenin sonu olayların gelişine göre değiştiği için ''Final var'' ya da ''yok'' diyemiyorum. Ama öykü kahramanın olayın geçtiği yerden uzaklaşması (Kalkıp uçağına gitmesi) bir finaldir gibi geliyor. Evet, bundan sonra bir devam olabilir ama o zaman başka bir öyküden bahsetmeye başlamış oluruz (Uçağında kalkış için kontrol yapan pilot ve kendini çok önemli sanan yolcunun öyküsü gibi).

''Yazılarınızda belli bir 'içki kültürü' var'': Belki doğru bir gözlem, belki algıda seçicilik. Ben de karar veremedim. Bir çok öyküde, özellikle bize yabancı toplumlarda geçenlerde, içilebilen ortamları tercih ediyorum. Bu da öykü akışında esneklik sağlıyor. Bir kafede randevu verdiğiniz kişiyle buluşabilirsiniz (Mesela sevgiliyle). Aynı zamanda tanıdığınız ama buluşmayı kararlaştırmadığınız insanlara denk gelebilirsiniz (Mesela eski sevgiliyle). Ya da hiç tanışmadığınız insanlarla ilk sohbetinizi yapabilirsiniz. (Mesela gelecekteki sevgiliyle). İşin güzel tarafı bunların yolları aynı zamanda o mekanda kesişebilir. Bu yol ağzında, yani kafede, karakterlerin bir şeyler içmeleri de doğaldır. Kendi özelime gelince ben kahve içmeyi çok seviyorum. Bu yüzden de onu arada fazladan öyküye (ya da şiire) dahil edebiliyorum. Alkollü içkiler sandalyeler gibi rol icabı anlatıdalar.

''Ayrıca öykülerinizde iki veya üç tane özlü söz çıkıyor.'': Çok özlü söz taraftarı değilimdir ama insanlar konuşurken bu tarz laflar etmeyi seviyorlar. İster istemez bu da öykülere o karakterlerle beraber giriyor.

''Ama, bir şey yok öykülerinizde...Ya da ben göremedim. Duygu...'': Bu yorumu daha önce de birden fazlakere yapmıştınız. Üzerinde durmam gerekiyor.

Anlatım tarzı yüzünden öykülerde pek iç konuşmalara yer vermiyorum. Karakterlerimden hiç biri ''Anam, anam, ne kadar da yanlızım.'' diye hayıflanmaz. Genelde yaratılan durumun, olay örgüsünün o duyguyu vermesini beklerim. Sonuçta olağanüstü, okuyana yabancı gelen durumlardan bahsetmiyoruz. Okuyucu bir Zerg ile karşılaştığında korku mu, iğrenme mi duyması gerektiğini bilmeyebilir. Burada anlatıcının yol göstericiliği beklenir. Ama ''Cenaze töreninden sonra Ahmet'in ceketini kapıcının oğlu Hasan'a vermiştim. Dün ise Hasan'ın ceketi esrar alabilmek için sattığını öğrendim'' dendiğinde babanın duyguları üzerinde daha da fazla durmuyorum. Okuyucu ''içinin cız etmesi''ni metinden çıkarabiliyor olmalı.

Bugünkü öykü de ''duygusuz''lardan biri olmalı (Olmasa o yorumu yapmazdınız). İzninizle benim açımdan öyle olmadığını söylemeliyim. Hikaye özellikle bir trajik durumdan bahsetmiyor. Havaalanında alışılmadık bir kafe atmosferini anlatıyor. Ama belirli bir duygu içerdiğini düşünüyorum. (Siz olmasanız bile bu metni okuyanlardan bazılarının bu noktada tek kaşlarını kaldırıp ''Allah Allah'' diyeceğini tahmin ediyorum). Burada altı fazla çizilmese de bir dışlanmanın ve kendini farklı hissetmenin öyküsü var. Bu duygu (Sizin gibi bir iyi bir okuyucu bile bunu hissedemediyse epey derinlerde gizli kalmış olmalı) ismi olmayan kaptan pilota ait. Öncelikle kendisi o sanatla ilgili çevreden değil (Bunu öykünün sonunda öğreniyoruz). Onunla konuşan ay da ona laf atan birileri yok. Rağbet dolu masalara iken kaptan boş bir masada, tek başına içiyor. Hemen herkes elinde alkollü içkiler varken o maden suyu içmek zorunda. Düşününce o kalabalığın içinde tek üniformalı kişi olarak göze battığını da hayal edebiliriz. Masasına kafenin yöneticisi geliyor ama o diğer ''dostlar'' gibi ucuz tarifeli bir hesap ödemiyor. Demek ki kafe yöneticisinin dostu değil. her şey bir yana insanların keyif için havaalanına gelmelerini anlayamıyor. Bu da çok doğal, çünkü kendisi için orası bir iş yeri ve kesinlikle cennet diye tanımlanacak bir yer değil. Özetle kaptan etrafında olan bitenin içine giremiyor; o Le Bourguignon'da bir yabancı. Masasına gelen güzel kadınla bile ilişkileri iş düzeyinde.

Dediğim gibi, bu öykünün temel hedefi kaptanın duyguları değil ama elimizin altından da bir ''yabancı'' kayıp gidiyor.

En son bölüme yazdıklarınız ise az cesaret gerektirmiyor. Böyle bir şeyi itiraf etmek, hele de toplum içinde, benim sahip olmadığım bir yeti. Saygıyla önünüzde eğiliyorum.

Ben bunu öykünüzü açıklamak olarak görmüyorum. Ne yani belki bir şey söyleyeceksiniz, ben birşey öğreneceğim, ya da siz öğreneceksiniz. Yazılarımız bu yüzden tartışmaya açık değil mi? Öyküyü edebi sınırlar içinde tartışmak ve irdelemek size güçten başka ne verebilir ki? Deniz Aral hanımefendiye katılmıyorum bu konuda...

Ne demek istediğinizi gayet iyi anladım. Ki ben gerçekten son derece dikkatli bir okuyucuyumdur.

İçki derken alkolü kastetmedim; genel anlamda kullandım. Sadece dikaktimi çekmişti.

Ben sizinle ilgili net düşüncemi buldum. Siz fotoğraf çekiyorsunuz. Herşey aynen olduğu gibi canlanıyor gözümüzde. Hem de en ince detaya kadar. Duygu o yüzden hissedilebilir değil. Var olan duyguyu da okuyucu görsün istiyorsunuz.

Duygudan kastım elbette kahkahalar ya da kahırlar değil. Tam olarak anlatamıyorum. Neyse birgün elbette bunun tarifini bulacağım.

Kıskanma meselesine gelince, neden, bu toplum içimde söylenmeyecek kadar ayıp bir şeydi de annem bana öğretmedi mi acaba diye düşündüm. İnsanlar kıskanabilir. Bunu gizleyene haset derler, söyleyne de sizin söylediğinizi söylerler:) Benim kıskançlığım negatif yönde değil, aksine kendimi daha ileriye taşımam için elzem bir şey. Hem bunda hiç bir sakınca görmüyorum. Kendiyle son derece barışık bir insanım. Değeri de hem taktir eder hem kıskanırım. Maşallah da derim merak etmeyin.

Neyse çok uzattım. Kısacası hala öykülerinizin hayranıyım...

Saygılar.

Ben ise için için hakvermekteyim kendisine ama tartışmada örnek vermek gerektiği zaman kendiminkiler üzerinden vermem en doğalı. Böyle olunca da ister istemez açıklamaya kayıyorum.

Fotoğraftan çok (Benzetme yanlış olmasa da) olaylara (ya da durumlara) dayalı olarak tanımlamayı tercih ederim.

Güzel ve emek içeren yorumlarınız için gerçekten teşekkür ederim.