- 1395 Okunma
- 1 Yorum
- 0 Beğeni
BEKLİYORUM SENİ…
Üsüyorum:
Hüzün sarkilari söyleyen bir Sonbaharin zemheriye dönüsmesinin verdigi, fani bir üsüme hissi degil bu sevdigim ve ellerim buz kesmis olmasina ragmen, issiz bir gecede yokluguna mahkum bir ruhla seni yazarak unutuyorum üsümüslügümü...Yoruldum artik biliyor musun? Tek tarafli bir hayati omuzlamaktan, hayatin yükü altinda ezilmekten; birilerini arayip sormaktan, anlatamayip dinlemekten, sevmekten, seni beklemekten, her yeni güne belkilerle baslamaktan, sadece hiçkiriklarimi kendim duymalarimdan yoruldum ve sefaletin zincirleriyle hapsedilmis bir askin yalnizliginda tükendim. Sabret diye diye erittim sabir taslarini, bir an ümitsizlige düssem hayalin çikti karsima, gözlerine baktim ve kendimi yerli yerinde bulunca güzel gözlerinde, güç aldim acilarin binlerce çesidine karsi ama sabredecek gücüm kalmadi, hayalinin gözlerinde duramadim sevgili.
Oysaki nasilda ihtiyacim var sana, bilemezsin. Sarilsan bana bir annenin evladina gösterdigi o kutsal sefkatle, basimi gögsüne yaslasam ve yiten ümitlerimin ayak seslerini duysam kalbinin atislarinda, içine düstügüm çaresizlikle birlikte sana sarilirken, sicakligini hissedip bogazima dügümlenen ve içimde yankilanan hickiriklarimi özgür birakip aglasam. Sen saçlarimi oksasan bir annenin nasirli elleriyle kızının saçlarini oksadigi gibi ve ben içimdeki zehiri nehir misali akitsam ne güzel olurdu sevgili. Ama yoksun iste ve ben bunlarin hepsi bir hayalden öteye gidemiyor, ne aci degil mi? Dostlarim, bugüne dek hayatima giren tüm sevenlerim, deger verdikçe canimi alan sevdiklerimin yoklugu kadar gerçek yoklugun...
Içini karattim degil mi? Affet beni sevgili, inan ki bunun tek sebebi; kimsesizligimden, kalabaliklarda bile yalnizligimdan, sefaletimin bana sundugu çaresizlikten ve bir sen kaldin bu çaresizligin ortasinda tek dayanagim, içimi dökebilecegim, yazarak yasadigim bir sen varsin, sadece sen anlarsin beni, dilinde zehir zemberek kelimeleri cansiz kagitlarin bedenine aktarirken sicakligini hissettiren ve seni bana getiren kalemimden baska tek sen varsin beni anlayabilen, beni terk etmeyen bir sen kaldin. Affet!
Sonuçta bende insanim, sana toz pembe bir dünya vermek, seninle toz pembe düsler kurmak isterdim. Gerçekliginle el ele verebilseydim, iyi bir Şirin olurdum ya da ask ile yanmalarin ötesine geçmis bir Leyla olurdum ugrunda, süphen olmasin. Seninle gezmek isterdim, sen ne istersen alabilmek, gözlerine bakarak geceleri siirlendirmek isterdim; bir yuvamizin olmasini, çocuklarimizin sen kahkahalariyla senlenmek, sen olunca yanimda üzülmelerin bile bir anlami olurdu eminim. En çok neyi isterdim biliyor musun sevgili? Seni yazmak yerine yasamak olsaydi kaderimde, ölüm kederlendirmezdi beni, doya doya yasardim seni ve o an ölümsüzlesirdim.
Kaç zamandir yokum kendimde, kaç zamandir yoksun. Ne ben alisabildim sensizlige, ne tütün kokusu sinmis odam alisabildi hayalinsizlige..inan çok gücüme gidiyor; Hic tanimadigim birinin senin yerine beni sahiplenmesi ve kimsesiz sokaklarda attigim her adimla sen uzaklasiyorsun sanki, bunu düsündükçe, sensiz kalmak gücüme gidiyor sevgili. Gözlerimi açmak bile istemiyorum, sensiz bir güne baslayacagimi biliyorum ve onarillmaz yaralar açiyor ruhumda, gözlerimi açmiyorum bende, tüm dünya beni uykuda biliyor, oysa uykuyu unutali çok oldu.
Hayalinde can bulan gülüsünü özledim. Kendimde unuttugum ne varsa buldugum hayalini özledim. SENI COK ÖZLEDIM, özlemlerim isgal edince yüregimi, delice bir istekle, Neroncavari bir arzuyla bu sehri yakmak istedim, vazgeçtim daha sonra; eger atese mahkum olursa bu sehir bende yanarim, bilmekteyim yanmalarin acisini ama senin bu aciyi bilmeni istemiyorum sevgili. Sen yanmalari bilme, sensizligimde yanmalarimi bilmedigin gibi... Bilme!
Ben çaresizim, sefilim ve sefaletime bir askla seni dahil etmekten, sonrasinda kaybetmekten korkuyorum. Daha bin bir çesit dert basimda, görsen taniyamassin beni, genç yasta karlar yagdi saçlarima...Geçecek elbet bu günler, seni kocaman bir gülümsemeyle karsilayacagim bir gün sevgili. Bekliyorum seni, unutma beklemelerimi. Seni seviyorum...
YORUMLAR
Beklemenin ezgisiz bir seda ile haykırıldığı güzel bir anlatımla pekiştirildiği, özlemin hislere neler yaptırabileceğinin vurgulandığı güzel anlatımı ve anlanması yalın bir eser bir yazı olmuş... Mutlak özlemlerimiz bizim en büyük yaralarımız özlemlerimize hayat içerisinde ki eylemlerimizin neden olduğu şüphe götürmez bir gerçek... Yine de giden geri geldiği sürece özlem sadece hoş bir uzaktan bakıştır... Eserinizi tebrik ediyorum okurken sıkılmadıgım güzel bir anlatım dı
SAYGILARIMLA
İSMAİL YILMAZ