katılmamak mümkün değil.

insan küçükken yaşamla ilgili bin bir hayal taşır.
büyüme
başarma
mutluluk
sahip olma
iyilik yapma
el tutma
adalet dağıtma
vs.
büyüdükçe bunları tek tek yitiriyor. küçüklüğünde hiç de aklından geçiremediği "ayakta kalmak için mücadele" yi düşünüyor.
belki önünde bu tercih dışında tercih bırakılmadığındandır
belki de gerçeklerle yüzleştiğinden hayaller tek tek buharlaşıp gidiyor.

yazan yüreğe saygılar sevgiler selamlar

Lezzet-i şahane bir yazıydı, hatta kıskandım yazarım.
Tebrikler

gözlerini yum küçüğüm
tut ki hiç büyümemiş ellerin
minnacık yüreğin telaş
avuçlarlarında beyaz bulutlar


benimkiside,
düş işte... ne izler vardı İlyada
yaşanmamışlağında geçmiş yılların..

Ben de Heman'ın kılıcı Topkapı sarayında sanıyordum. :) Hayalleri tatlı olsa da, çocukluğumu özlemiyorum. Zor zamanlardı bizim çocukluğumuz. Yokluk zamanlarıydı. İnsan büyüdüğüne şükretmeli bazen. Ama yazı çok güzeldi. On, on, on puan.

Yüreğinize,kaleminize sağlık çok hoş satırlar okurken öyle duygulandım ki başarılı kalemi kutluyorum.

Her zaman daha iyisine sahip olmak için çalışırız. Oysa zaman öyle hızlı geçer ki biz anlamadan ömrün tükendiğini fark ederiz. Onun için insan zamanı yaşamalı.

İnsanın sonsuzluk gibi hayalleri, umutla açması beklenen çiçekler gibi de özlemleri olmalı. En büyük düşünüzü kovalamaktan asla vazgeçmeyin.

Çok mutlu bir çocukluk geçiren ben özlemle anıyorum o günleri ama ileri baktığımda bu günleride özlemle anacağımı biliyorum.

Çok güzel bir paylaşım.Tebrikler ve sevgiler...

Çok duygulu ve etkileyici bir yazıydı. Acaba hep çocuk mu kalsaydık dedim içimden. Ama tekrar büyüme süreci geçirmek de zor olurdu. Çocukluk ve hayaller gerçekten güzel. Tebrikler. Sevgilerimle..

Bu yazıya çok şey yazmam gerekir aslında...

Ama bazen yazmadan içindeki o fısıltıyı ekmelisin çığlık doğuracak anlara....

kesinlikle çok değerli bir konu ve işleyişti...

sevgiyle...

yazınızı okuyunca aklıma ilk gelen cümle :

"Belki de bir yetişkin olup yetişkinlerden beklenen biçimde davranmaya başladığımda düşlerimi kaybettim ."
Robin Sharma - Ferrasini Satan Bilge




dostluğumla...

İlyada odyssiea tarafından 4/5/2011 2:10:09 PM zamanında düzenlenmiştir.

hayallerimiz küçülüyor bu yüden sığınıyoruz çocuklara

...

Yazıyı okurken neler düşünmedim ki...

Büyümek neydi?

Neden sonra büyüyordun?

Büyüdüğünü nasıl anlardın?

Büyümüş doğan her çocuk gibi, bu soruları sordum kendime...Uçurtmam yok diyen kahramana suskun suskun baktım..."Benim uçurtma uçurtacak bir çocukluğum bile olmadı" diyecektim; "Geçmiş geçmişte kaldı, sakla kendini kendine" dedi içimden bir ses...Sustum...

Bir tek hayal var çocukluğumdan anımsadığım: Beyaz bir atımın olmasını çok istiyordum. Onunla çok uzaklara, başka memleketlere gitmek, halk kahramanı olmak...Sonra beyaz bir tavşan aldı bana babam, iki hafta sonra öldü. Bir tavşana bile bakamayan, halk kahramanı olamaz dedim kendi kendime...Bu hayalden vazgeçtim.

Büyümek nasıl oluyor bilmem ama, büyük olmak ağrılı ve çileli...Bilmek zorundasın, görmek ve duymak zorundasın. Korumak, artırmak zorundasın...Sonra avazın çıktığı kadar ağlayamazsın, ya da gülemezsin. Ya gülerken ağzını kapatırsın elinle, ya tenhalarda sessizce ağlarsın...

Yazı çok duygulu, anlatım çok sade ve başarılı. Görün dediğini gördüm yazarın şahsen...Dinlendirici bir etkisi var ayrıca.

Yazarı kutluyorum.

Ayrıca kendisi incelik yapıp dip not düşmüş ama, ben sadece herkesten evvel okudum yazısını, o kadar...

Başarılar diliyorum sevgili İlyada...



Aynur Engindeniz tarafından 4/5/2011 1:37:32 PM zamanında düzenlenmiştir.