Bir başka severse yürek, bir başka yanar aşk yangınlarında. Ne yapacağını bilemez halde...Canan ile beraberken ıraktır O’na, ırakken buğulu gözlerle ellerini tutar yanındaymış gibi. Sevdayı tanımlayan var mı yeni baştan? Kim kanunlarına uygun yaşamış ki kara sevdaları?

Sevmek delidolu gitmek değil midir uçurumlara? Düşerken yüreğin ürpertisinin hazzını tadarak.

Can, sevgili demekse, Candan öte nedir? Böyle bir sevgi imgesi daha bulabilir misiniz diğer gezegenlerde? O’nu severken, kendinizi yok ederek O olmuşsanız, candan ötedir galiba bunun adı...

Öyleyse naz etmenin ne anlamı var ey sevgili, beni mutluluklara gark etmek varken neden hüzün? Yıldızları toplayıp taç yapayım saçlarına. Haydi alsana yüreğimden yola çıkarak? Haydi yardım et tek tek makasla yıldızları kırparak?

Anlatamadığım bir şey var, bağrımda ılık ılık kanayan...Dudaklar yetersiz, onu sana rüzgar fısıldasın, yanaklarından öpmeden. Bu kadarı da bana yeter. Bir nebze acılarım dinecek, anladığını anlamam için, nefesini üflediğinde ılık göz bebeklerime…

Bu sevene en büyük ödül olacak korkularımı yenmem adına mutluluktan yutkunurken...
Sevdiğim için ne kadar mesudum, içindeki tüm acı ve hüzünleri iliklerimde hissederek...

Senden geldikten sonra, çile de bana bir lütufdur, içinde aşk olduğu için...Gel gör ki karasevdanın defterinde, kavuşmak ve mutlu son yoktur. Aşk oyunu kuralına göre tecelli edecektir. Sevenler ne kadar yakın olursa birbirlerine, o kadar ıraktır sevdaları. Bazen el ele tutuşmalar bile, galaksiler kadar uzaktır kalplere.

Tahammülü imkansız olsa da, yazılan trajedi sahneye konulmaya mahkumdur. Paramparça yüreğimle, tüm elem ve kederlerin benimdir artık.

Güle güle git...Yarınların tamamı toz pembe hayallerinle senin, acıların hepsi katmer katmer benim olsun...

Bana ızdıraplar, sana hoşçakallar yakışır...