PERDELERİ HEP AÇIKTI

• 4 Nisan 2011 Pazartesi 18:04:14

Çalışma masası diye kullandığım masa küçük geliyordu,bazen kalemlerim yerlerde çok sevdiğim badem,ceviz üzüm karışımlı tabağım tam bilgisayarımın yanında ,şükürki küllük tablasında izmarit yerine çerez kabukları birikiyordu..
Arada paspallığım tutuyor aldırmıyordum dağınıklığıma,işim bitmeden bilgisayaramı açmazdım aslında,düzenli olmayı seviyorum,ama içerim darmadağınıkken ellerim tutuklunun kelepçeleri gibi sımsıkı bağlanıyor arkamdan,gözlerimi tek yöne dikip alamıyorum,şu anda bir camda gözlerim,kızıyorum bakışlarıma ama ne yapayımki engel olamıyorum,banane kim ne yaparsa yapsın hayat herkesin vicdanına beynine bedenine ait değilmidir ki?ama nafile diyemiyorum işte amacım malzeme toplayıp dedikoducular çetesi kurmak değil asla,en sevmediğim şeydir dedikodu basitliği,kendinde arzulayıp yaşayamadığı şeyleri görünce kıskançlığın hançeriyle vurmaktır arkadan dedikodu bazen..
Benim amacım ise farklı ben bu kadında muhteşem bir güzellik sezdim ve bir dürtüyle arkadaş olmalıyım diye içime emrettim..kesin yanılmıyorum bu kadın sosyal,içine kapanık olmayan,insanları çok seven ama yerine göre sert bir leydi havasında çok ilginç bir insandı,perdeleri hep açıktı,avizeleri taktırmış evin her tarafı görünüyordu,rahatsız olmuyordu,evin içindede giyimliydi,bir ona birde kendime baktım benim eşofmanlar benden bıkmıştı,saraylı gibi ayakkabılarıda ayağında ne bakımlıydı ama,alışkanlıkları mıydı?taşınırkende yani bu kadar bakım hayretti..sanatçılar bile sanmıyorum bu denli evinde bakımlı olamazdı,abartıyor muydu?başka bir kimliğim ben kimselere benzemem sözcüğümüydü yoksada anlamamız gereken,bense evimin içinde rahat olmalıydım,dış giyim ev ile karışmamalıydı,dışarıda dahi spor severim,tercih tabiki hayat tercih ne diyelim,neyse işte,
Ne bileyim içimden bir ses herkes fısır fısır bir şeyler söylerken inadına arkadaş ol diye bağırıyordu.Arada uzanıp bakıyorken,babasından kalan evdeki hatıraları mı kokluyodu,tuhaflaşıyordu arada mimikleri,acıya bürünmüşlüğünden gülümsemesiyle kurtuluyordu,beni gördü el sallayarak
-Gelebilirseniz kahve içeriz ,,diye seslendiğinde
elimdeki kalem biryerlere düştü,sonrada soğukkanlılıkla
-Tabiki olur neden olmasınki ,,dedim,giyinmeye başladığımda bir telaş ben bu kadını hatırlıyorum ama nereden?sorusunuda yanıma alarak kapıyı kitleyip karşı apartmana yönelmiştim bile..

YAZARI BİNAY KAN
SALİHA HANIM
KAYIP SAYFALAR

SALİHA=KURGU
BİR DOLU KARDEŞİ OLAN BİR KADINCIK