ÖLÜM BİR VUSLATTIR

• 1 Nisan 2011 Cuma 19:23:00

Ölüm bir vuslattır. Gerçek vatana dönüştür. Gurbetin bittiği andır. Gerçek sevgiliye kavuşma anıdır. Biz doğduğumuz an, ölümle nişanlanmışızdır. Ölümle büyük buluşma er ya da geç gerçekleşecektir. Ölümle karşılaşmanın yaşı yoktur, sadece yeri ve zamanı vardır. İster 5 yaşında olsun, ister 85 yaşında, hiç fark etmez, ölümle büyük buluşma mutlaka gerçekleşecektir. Bir de bu büyük buluşmayı şehitlikle (ahret şehidi) taçlandırırsak ne mutlu bize…

Allah’a vuslatımı özlüyorum, bitsin bu hasret, diyorum. Azrail (AS)’ın beni şehit olarak (inşaallah) Allah’a kavuşturacağı günü bekliyorum. Dileğim odur ki O’nun razı olduğu kullarından olarak ve şehit olarak O’na geri dönebileyim.

Bir bakıyorum, dünya hep aynı, fazla bir değişiklik yok. Değişen bir şey varsa o da insandır. Bu dünyadan sürekli ayrılanlar oluyor, bu dünyadan ayrılanlar olduğu gibi, bu dünyaya gelenler de oluyor. Yani dünyaya gelenler, dünyadan ayrılanların yerini alıyor. Yani yaşananlar aynı, yaşayanlar farklı. Başka bir deyişle oyun (dünya hayatı bir oyundur zaten) aynı, aktörler (insanlar) farklı.

Allah’tan geldik, yine Allah’a döneceğiz. İşte bende gerçek vatanımın özlemiyle yaşıyorum, bu özlemi de ancak Azrail (as) giderir. Dedim ya, bu dünya gurbet yeridir, gerçek vatanımız ahrettir, mü’min bu dünyada bir yolcu gibidir, dünya ise mü’min için bir gölgeliktir. Ölüm, mü’minler için, dünya denilen gurbetten, ahiret denilen gerçek vatana dönüştür. Fakat bu dönüşe ne kadar hazırlıklıyız, orası meçhul.

Bakıyorum da, dünyanın da bir gün sonu gelecek, insanın ölümle nasıl sonu geliyorsa. Sonu olan bir şeye, gereğinden fazla bağlı kalmanın da bir anlamı yok. Bundan dolayı da ruhum, sürekli sonsuzluğu arzuluyor. Bana göre, sonu olan hiçbir şey, insan ruhunda, tam bir doyum sağlamıyor. Bundan dolayı da sonsuzluğa özlem duyuyorum ve sonsuzluğun sahibine ulaşmak istiyorum. Ölüm de sonsuzluğun sahibine kanat çırpmaktır.

İNSAN RUHU DOYUMSUZ YARATILMIŞTIR, SONSUZLUĞU ARZULASIN, DİYE…

Yazımı 2000 yılında yazdığım VUSLAT GÜNÜ isimli şiirimden bir dörtlükle bitiriyorum:

Hasretim Allah’a, vuslat günüme

Yolunu gözlerim ey Azrail!

Gel de, al beni, kavuştur Rabbime

Bitsin bu hasret, bitsin bu çile. (2000 YILI)

SÜNDÜS KOÇ – KONYA

15.03.2011 - SALI