SULARI ISLATAMADIM-3

• 1 Nisan 2011 Cuma 10:01:41

Uykuda altını ıslatmak bilinçli bir olay değil tabii ki. Yatakta olduğunuz aklınıza gelmiyor katiyen.
O anda sanki uykuda değilsiniz, açık hoş bir arazide, rüzgar püfür püfür eserken çok sıkıştığınızı hissedip, etrafı kolaçan ediyorsunuz.
Hiç kimsenin olmadığını anladığınızda, önünüzdeki çalılığın üzerine iç huzuru ile salıyorsunuz bütün çişinizi.
Oh! ne kadar mutlusunuz, olumsuz bir durum yok.
Hiçbir sakınca çekince yok, rahatlamışsınız, en az çalılar kadar.
Gayet normal geliyor size çalılıklara işemek.
Bir rahatlıyor, huzur buluyor ki insan sormayın gitsin.
En azından altınıza yapmadığınız zannıyla sevinç doluyor yüreğiniz.
Yani ben genellikle bu havalide, bu tarz yerlerde görürdüm kendimi. Başka çocukların değişik fantezileri olduğuna eminim ve saygı da duyuyorum en samimi duygularla. Ben sadece çalılıklar, güzel bir manzara, ıssız ve gözden uzak arazide bulurdum kendimi. Yıllarca o çalıları ıslattığımı zannederek, yataklara işedim durdum. Ve yıllar oldu o çalıları göremedim rüyalarımda, şimdi büyümüş koca ağaç olmuşlardır, kim bilir?
Ben diğer kardeşlerimden bu hususiyetimle farklıydım. Onlar yatarken pijamalarını, geceliklerini giyer, kuğu gibi süzüle süzüle yatağa girerlerdi. Ben ise yatmadan önce özel üniformalarını giyen dalgıçlar veya son yıllarda filmlerde çokça gördüğümüz bomba imha uzmanları gibi uzunca bir işlemden geçer ondan sonra yatabilirdim.

Yıllar sonra Kevın Costner’ın “Su Dünyası” adlı filmini izlerken en heyecanlı ve gerilimli sahnelerde bile gülmekten kendimi alamıyordum. Sık sık kahkahayı patlatıp “heyy gidi günler” dediğimde, yanımdakiler, filmin bu kadar gülmeme sebep olacak kadar komik olmadığını, neden güldüğümü merak edip sorduklarında, filmin adını gerekçe olarak gösteriyordum Yoksa Su Dünyası adının bana hatırlattıklarını anlatmam hem uzun sürer, hem de sıkılmama sebep olur diye geçiştiriyordum böylece. Film hakikatten güzeldi. Aklımda milyarlarca çocuğun bir anda işeyerek dünyayı çişle doldurduğu, karaların bu çiş suyunun altında kaldığını hayal ettiğimi söyleseydim, söylese miydim acaba?

Aklımdan neler geçiyordu o zamanlar bilseniz, nasıl gülerdiniz üzerime. Bir ara dernek kurmayı bile düşünmedim değil. Altını Islatan Çocuklar Derneği; AIÇ-DER. Parti kurmayı düşünecek kadar uzun metrajlı değildi ufkum, onu hiç düşünmedim doğrusu.

ŞİMDİKİ ÇOCUKLAR

Şimdiki çocuklar her açıdan çok şanslı.
En şanslıları altını ıslatan çocuklar bana sorarsanız. Onlar bizim yaşadığımız sıkıntıları yaşamıyorlar. Gelişen dünya onların sorunlarına da el attı. Muhteşem çözümler üretti. Bizim zamanımızda böylesi ince hazır bezler yoktu. Şimdi ne kolay, rahatlıkla yapıştırıp takıyorsun popona, ipincecik, belli olmuyor bile. Neredeyse her gün yeni bir özellik eklenerek en mükemmel bezi üretmeye çalışıyor uzmanlar. İstediğin rengi bile seçebiliyorsun. Bizim zamanımızda bir mavi muşamba vardı bir de pespembe.
En sinir olduğum o pespembe muşambayla ambalaj olmaktı. Kız rengi derdim, istemezdim. Yani, haksız mıyım?
Takıyorsun, bari erkek rengi olsun. Ne o öyle? Şimdiki bezlerin körüklüsü bile çıkmış, beline göre istediğin gibi yukarı aşağı ayarlayabiliyorsun, oh ne rahat. Hatırlıyorum, belimden eksik olmazdı muşambanın izleri, Arkadaşlarımla denize gittiğimde “Ne olmuş orana?” diye sorduklarında, mosmor kesilir, türlü yalanlar uydurmak zorunda kalırdım. Bazılarında ise emici özellik var. Ne kadar yaparsan yap, çişi içerisine emerek üst kat bezin kuru kalmasını sağlıyor. İşiyorsun işiyorsun bir damlacık olsun ıslaklık hissetmiyorsun poponda. Ya insanın içinden…
Neyse. Çok şanslı bu nesil altını ıslatan çocuklar. Bizim çocuk olduğumuz zamanlarda kullanılan kavramlar incitirdi çocukları söylendiğinde. Bunlardan en aşağılayıcısı “sidikli” denmesiydi, hatıralarımın en acı sayfalarda bu söz yazılı siyah harflerle. Şimdiyse ne hoş kelimeler söyleniyor.”Altını ıslatan” deyimi ne kadar anlayışlı, ne kadar hoşgörülü kalıyor eskisinin yanında.
Sanki altını elinde bir hortumla bahçe veya çiçek sularmış gibi anlıyor insan. Eski söylem artık “kaba sözcük” olarak geçiyor dilbilgisi kurallarına göre.
Unutamıyorum o perişan hallerimi. Koca bez muşambayla bacaklarımın arasına oturtur, muşamba ile bağlarlardı. Ben de koca popolu ördekler gibi dolanırdım ortalıkta. Hem sağlıksız hem de rezil bir hal. Neler çekmişim neler, altımdaki muşamba uyurken sağa sola döndüğümde popomdan kayar açılırdı. Bez yokmuş gibi sırılsıklam olurdu yattığım yer. Şimdiki bezler sızdırmıyor oysa ne kadar yaparsan yap dışarıya bir gram çiş bulaşmıyor, içerde tutuyor. Sabaha kadar mışıl mışıl uyuyup kalkıyorsunuz kupkuru bir vaziyette. Sonra bantlarından söküp çöpe atıp kurtuluyorsunuz, giydiğinizde yüz gram, çıkartırken iki kiloya yakın gelen bezleri. Ne çarşafınız, ne yorganınız, ne yastığınız (tabi ki yastık da ıslanırdı bazen) ,ne pijamalarınızda en ufak bir ıslaklık olmuyor.
İlk zamanlar rengarenk, oyları bembeyaz parıldayan yorganlar, tiril tiril çarşaflar serilirken yatağınıza, sonradan daha kolay yıkanan, solgun ve kokmuşlarına kalıyordunuz o zamanlar. Şimdi bezler sayesinde hepsi ilk günkü gibi kokan, canlı renklere yatıyor çocuklar. Her yaşa her kiloya uygun ebatta olanları var. Size en uygun olanı seçip alıyorsunuz keyifle. Yıkama derdi de yok. Anneler için ne büyük kolaylık. Annemin ellerindeki bez çitilemekten oluşan yaralar gözlerimin önüne gelince üzülüyorum şimdi. Hem ıslaklığı hem kokuyu dışarı vermeyen bezler çocuklar için olduğu kadar, bütün aile için çok mükemmel yaşam sunuyor. Ah gidi günler, bizim zamanımızda ne kadar çok temizlik yapılırsa yapılsın, evin içine sinen o pis koku asla kaybolmazdı. Annem misafir geleceği akşam her tarafa oda spreyi sıkarak evi esir alan o mendebur kokuyu yok etmeye çalışırdı. Yine de bazen lavanta bazen de karanfil kokularının içerisinden kalın, kaba ve iğrenç çiş kokusunu çekip alırdı burunları herkesin. Annem de mahcup olurdu.
Bu günkü bezler olsaydı neler değişirdi hayatımızda kim bilir.
Daha rahat olmanın dışında daha özgüven duyarak büyürdük eminim. Daha çok oynar, daha çok gezer akrabalarımızın, sevdiklerimizle daha çok beraber olabilirdik. Futbol oynayabilirdik rahatlıkla, voleybol oynarken fileye yükselebilirdik, basket oynarken potaya uzanabilirdik. Hatta uzuneşek oynardık sıkılmadan. Şimdiki çocuklar ne güzel atari oynuyorlar incecik bezleriyle. Cep telefonlarıyla arkadaşlarıyla ne de rahat konuşuyorlar, altlarında bez yokmuş gibi.