Bezen hiçbir şey kalmaz O`ndan geriye. Beraberce geçirilen bir ömür ya da bir tek gün bile olsa. İnsana ne kadar da uzun gelir O`nunla iken zaman; O aşk belki de tek günlüktür. Biter, küllenir... Üstünden geçen onca ayaklar altında.

Belki insanları değil de aşkı anlayamıyoruz. Ve aşk yüzünden insanları yerden yere vuruyoruz. Oysa sevdiğimiz insandı, bugün sırtımızdan bıçaklayan. Belki de bir şeyleri yeniden yapılandırma, kalbimizi onarma ihtiyacıydı aşka yelken açan. Aynı şeyler yaşandı geride kalanlar arasında. Alışılmış hayal kırıklıkları... Gönül paramparçaydı ve gönlün de umruydaydı paramparça olması. Bir hayatın iki ayrı tarafı ve aşkın gözüyle bakılması.

Belki ben de hiçbir zaman olamadım O`nun yanında. O kadar büyüleyici ki, söylesene aşk sen olabilir miydin? Sesi aynı sen di galiba... Yoksa gözleri mi bana benziyordu? Ya da saçları O`nun gibi, kendisi gibi miydi? Evet, belki de O`ydu derdim. O hayatımdan çıkıp gidince, bildiğim görüntüler, ezberlediğim seslerden ibaret kalıyordu hayatım.

O hiç yanımda olmadı galiba. Şöyle doya doya çekemedim O`nun verdiği sigara dumanı nefesini. Bir garip rüya olup giremedim rüyalarına. Uyandığında akşamdan unutulmuş bir gülücük de olmadım. Dudaklarının ucunda isim olamadım. Söyleyemedi adımı. Anlatamadım.

Yine de söz dinlemedi. Şimdi başkasının adı dudaklarındaki. Bağırarak heceliyor. Bense hayal kırıklığına alışkın bir kelimeyim sadece, O`nun dudaklarında, O`nun gözüyle. Aşk mıydı bu? Yoksa O`nun yaşadığı mıydı, aşkı aşk yapan? Tek heceyle, tek kelimeyle, tek günle de olsa mutlu bir aşktı.

Hayatın verdiği tüm hayal kırıklıklarına rağmen.