OSMANLI ÜZERİNDE OYNANAN SİYONİST OYUNLAR

• 27 Mart 2011 Pazar 00:18:18

III.BÖLÜM

1909’da İkinci Meşrutiyet döneminde teşkil olunan Osmanlı hükümetinde üç Yahudi veya dönme bakan (maliye, ticaret ve ziraat ile nâfia(bayındırlık ve İskân) bakanlıkları) bulunuyordu. İttihat ve Terakki, azınlıkların da toprak satın alabileceğine dair kânun çıkarttı. İttihat ve Terakki’nin ihanetlerinden biri de bu idi. Yahudiler geniş topraklar alarak üzerlerine tapuladılar. Sultan Abdülhamîd Hanın şahsî (Hanedan) arazisi kasten ve yok pahasına Yahudilere satıldı. Birinci Dünya Harbinden önce İngiltere ve Fransa, Yahudilere teminat verdi.

Osmanlı Devleti yıkılacak ve Filistin’de Yahudi Devleti kurulacaktı. İngiliz ve Fransızlar arasında Mayıs 1916’da imzalanan “Sykes Picot” gizli anlaşmasına göre:
1. Irak ve Şark’ül-Ürdün İngiltere’ye bırakılacak.
2. Suriye ve Lübnan Fransa’ya bırakılacak.
3. Filistin’de önce beynelmilel bir idare, bilahare Yahudi devleti kurulacak.
4. Hayfa İngiltere, İskenderun Fransa’ya ait birer serbest liman olarak kalacak.

İttihat ve Terakki liderlerinin bir emri vakisi ile Osmanlı Devleti 1914’te Birinci Dünya Harbine katıldı. Osmanlı Devletinin Birinci Dünya Harbine katılması ile bu bölgede “Sina Cephesi” açıldı. Osmanlı toprakları ve Ortadoğu’da emelleri bulunan İngilizler, Mısır’ı işgal edip üs olarak kullandılar. Ve bu dönemde Osmanlı üç beyinsiz kafa sayesinde Balkanlardan çekilmek zorunda kalırken I.Dünya Savaşı’nın içine sürüklenecekti. Mehmet Akif’in şiirinde bahsedilen bu üç beyinsiz kafa Enver, Cemal ve Talat Paşalardır.

Üç beyinsiz kafanın derdine, üç milyon halk
Bak nasıl doğranıyor? Kalk, baba, kabrinden kalk!

Diriler koşmadı imdadına, sen bari yetiş...
Arnavutluk yanıyor... Hem bu sefer pek müdhiş!

Baba! En sevgili annen, o senin öz vatanın
Olacak mıydı feda hırsına üç kaltabanın?

Dedemin sürdüğü, can ektiği toprak gitti...
Öyle bir gitti ki hem: Bir daha gelmez ebedî!

Şiirin adı yok ancak müthiş bir şiir ve çok uzun ben yazıya ara ara serpiştirmeyi düşünüyorum. İşte bu şiirin tarif buyurduğu üç beyinsiz kafanın marifeti ile Osmanlı devleti İtilaf devletleri yanında kendini! Dünya Savaşının içinde buldu. O dönemde Harbiye nazırı olan Enver Paşa koyu bir Alman hayranıydı. Goeben (Yavuz) ve Breslau (Midilli) olan Alman gemilerini Padişahın bile haberi olmadan Çanakkale boğazı yoluyla karasularımıza alan bu şahıs Rusya ya ait liman ve gördüğü her türlü gemiyi bombalayarak Osmanlıyı bir savaşın içine soktu. Gemileri öğrenip nedir diye durumu soran padişaha “Efendim kömürleri bittiği için geldiler, kömür alıp gidecekler.” diyerek yalan bile söylemekten çekinmediler. Bu dönemde Mustafa Kemal Sofya da askeri ateşeydi ve savaşa kesinlikle karşı çıkıyordu. Bu düşüncesini de padişaha bizzat bildirmişti.

Derken dünyayı saran savaşın içine Osmanlı da bir ketakülle ile sokulmuş oldu.1800’lü yıllar Dünya dengelerinin değiştiği milliyetçilik akımlarının bir domino etkisi gibi yayıldığı yıllardı. Bu süreç I.dünya savaşı döneminde bariz bir ırkçılığa dönüşecek kadar üst boyutlara taşındı. Diline dinine inancına karışılmadan huzurla 900 yıl bir arada yaşayan halklar kanlarına dokunan bir virüsle ırkçılık adıyla anılan bir gericilikle tanışmaya başladı.

Avrupa Sömürgeciliği XVII ve XVIII. yüzyıllar boyunca daha ziyade Afrika kıtasının batı ve güney sahil şeritlerinde kurduğu ticaret kolonileri vasıtasıyla köle satın almanın ötesinde fazla bir varlık gösteremedi.
Avrupalılar XIX. yüzyılın ikinci yarısında başladıkları Afrika’yı sömürgeleştirme sürecinde kendi askerlerinden ziyade yerlileri zorla silâhaltına alarak onları kıtanın iç bölgelerine düzenledikleri askeri seferler için cephelere sürüyorlardı. Kaldı ki bu uygulamalarını sadece Afrika’nın sömürgeleştirilmesiyle sınırlı bırakmadılar ve özellikle Birinci ve İkinci Dünya Savaşları için bu kıtadaki sömürgelerinden milyonlarca asker getirip Avrupa’da birbirlerine karşı açtıkları cephelerinde çarpıştırdılar. Bunların çoğu cephelerde ne için yapıldığını dahi bilmedikleri savaşlar için arkalarında genelde en ufak bir iz bırakamadan hiç uğruna ölüp gittiler.

Tarihte güçlü devletler kuran bütün Müslüman toplumların geçmişinde Avrupalıların Afrika’daki uygulamalarına benzer sömürgeci bir tavır görmek neredeyse imkânsızdır. Zaman zaman adaletten sapan bazı Müslüman idareciler içinde kendi tebaalarına veya ele geçirdikleri ülkelerin halklarına karşı zalimane bir tavır sergileyenler mutlaka olmuştur. Ancak onların tavırları daha ziyade kendilerine mahsus olup sömürgecilik tarzı bir oluşum içine hiç girmemiştir.

Başka toplumları sömürmeye müsaade etmeyen İslam dininin emirlerinin etkisi büyüktür. Fethedilen topraklardaki insanlar kısa zaman içinde ya Müslüman olarak ülkelerine gelenlerle birlikte yeni fetihlere katılıyorlar veya kendi inançlarını muhafaza ederek bunun karşılığında devlete bir takım ödemelerde bulunarak hem hayatlarını hem de kazançlarını garanti altına almış oluyorlardı.

Oysaki Avrupa sömürgeciliğinde Afrika yerlilerinin ne can güvenliği, ne mal güvenliği kalıyordu. Ellerindeki arazileri alınarak Avrupa’dan getirilen fakir köylülere dağıtıldığı gibi kendileri de zorla ya bu arazilerde çalıştırılıyor veya ülkelerini sömüren ülkelerin Güney Amerika, Karaib Denizi, Büyük Okyanus veya Hint Okyanusu’nda bulunan diğer sömürgelerine anlaşmalı işçi statüsü adıyla götürülüyorlardı. XX. yüzyılın başından itibaren ise Avrupa’da önemli fabrikaların bulunduğu şehirlere, maden ocaklarına çalıştırılmak üzere düşük ücret mukabilinde taşındılar. Bu şekilde yaşayan Araplar her geçen gün Yahudilere ve onları destek veren ülkelere sömürgeciliğe karşı daha da bilendiler.

Afrika kıtasının Avrupalı güçler tarafından paylaşılması sürecinde Osmanlı devlet adamları daima yerlilerin yanında yer almışlar ve sömürgeciliği peşinen kabullenmedikleri gibi kıtadaki son cepheleri konumundaki bugünkü Libya topraklarında İtalyanlara karşı, Çad ve Nijer’in kuzey bölgelerinde ise Fransızlara karşı da savaşarak çekilmişlerdir.

Avrupa sömürgeciliğine karşı yapılan mücadelede Osmanlı-Afrika bağı çözüldü ve önce Afrika sömürgeleştirildi, ardından Osmanlı Devleti de altı asırlık ömrünü tamamladı. Afrika artık Avrupalıların istedikleri gibi aralarında paylaştıkları bir kıtaya dönüştü.

Bu dönemde Afrika’da mukim bu Arap sömürge devletlerinin yönetimini elinde bulunduran özellikle İngiltere, Fransa ve İtalya, Sömürgesi bulunan Arap ülkelerini bağımsız devlet kurmalarına destek vereceklerini vaat ederek Osmanlıya karşı kışkırttılar. Bunda halk içine sokulmuş casusların etkisi çok büyük oldu. Bunlardan en tanınmışı Lavrens’ti görevi, Osmanlıyı parçalamaktı. Ve istenilen oldu. Hangi cepheyi daha kolay yıkacağını iyi tahmin ederdi, satın aldığı yüzlerce yerli halk kıyafeti ile Osmanlı toprağı olan Arap yarımadasında dolaşmış görevini icra etmişti. İcra edilen görev Arapları; Osmanlıya karşı isyana teşvik etmekti! Ve istenilen gerçekleşti de, bu günkü Ürdün kralının dedesi olan Şerif penceresinden Osmanlı askeri kışlasına doğru sıktığı ilk kurşunla Osmanlı’ya ihaneti başlatmış oldu.

Ve o gün bu gündür bu topraklar Osmanlının elini çekmesinden sonra huzur bulamadı.

perihan tunçok
esmize 27 mart 2011

Yarın: İSRAİLİN KURULUŞU VE KUKLA ARAP HÜKÜMETLERİ