Karadenizli olmak.

• 25 Mart 2011 Cuma 11:45:28

Kaçkarlar’dan alnıma düşerken çise damlası; doğanın kucağına oturur ve gecenin sessizliğinde yükselen sesi dinlerdim.

Karadeniz’im; dağların eteklerinde uçsuz bucaksız vadilerin ortasında, bembeyaz köpük, köpük çağlayarak akan iki derenin kıyısında ki özgür karakterim.

Yastıklardan oyuncak bebekler, çamurlardan evler yapanken;
hayatın boyunca haram lokma tutmayan kirlenmeyen ellerim,
çıplak ayaklarıma dolan bereketli hasat kokusu.

O, sevgiyle Ortasırt vadisinden İstanbul’a uzanan, artarak büyüyen merhametli güzel kalbim.

Beyaz bir bulutun peşinden koşarken, ayağın taşlara takılıp düştüğünde kan damlayan suratınla anneye koşup sımsıkı sarılmalarım.
-Anne, yaramı sil çabuk.
Sonra kaldığın yerden yeniden koşardın, rüzgârın bastıramadığı coşkunu kim tutabilirdi ki.

Öğrendin her düştüğünde yeniden ayağa kalkabilmeyi.

Akarsuyun doğduğu noktaya çıkıp buz gibi soğuk suyu eğilerek avuçlarından yudum, yudum içmenin güzelliğini...

Yemyeşil çimenlere uzanıp gökyüzünün tomurcuktan olgunluğa geçen maviliğini seyretme mutluluğunu yaşadın.

Dağların içine gizlenmiş keşfedilemeyen beyaz komar çiçeklerin kokusunu genzine çekerken yoksulun kalbine, zengin olmayı öğrendin.

Köylük sırtına ( 360 derece görüşü olan en tepe nokta ) çıkıp, çok daha yüksekten ay kirişli ışığına haykırdın alabildiğince.

En uzaklara sonsuzluklara, sesinin tizliğine aldırış etmeden türküler söyledin. Dağlardan sesinin yankısını duyduğunda; ayakların yükselirdi sevgiyle o an güzel sözlerini sır tutan dağlara usul usul bırakma mutluluğunu yaşardın. Güven duygusunu öğrendin.

Odanın küçücük penceresinden, sabah güneşi tepelerden şerit halinde vadine inip odanda ışıldayan atmosferin fenomeni olurdun.

Döne döne şarkılar söyledin.

Komşuların, ineklerini dağlardaki yonca otlaklarına bırakırken birbirleriyle olan muhabbeti, kahkaha dolu yüksek seslerine tempo tutarak güne başlardın.

Fırından yeni çıkmış sıcacık mısır ekmeği, taze sağılmış süt, sulu kaymağın pekmezle birleştiren lezzeti, çürümüş eski kokulu peynirli muhlamanın üstünde göl olan tereyağın hayranıydın.

Kaç kardeştin bir, iki, üç dört beş altı, ellerinizi muhlamaya bandıra bandıra kapış kapış yerken hiç kimsenin önüne açgözlülük yapıp uzanmazdın.

Güneş ışıkları dağlardan çektiğinde, ardına bıraktığı kızıllık doruklarda gelincik tarlasıydı muazzam sessizliğe şiir tadında âşık oldun.

Mayısın ortasında lapa lapa yağan karla, çatınıza sığınan kuşlara koynuna gizlice koyduğun pişmiş pilavla ödüllendirerek zorluklarına arkadaş olurdun.

Temmuzun ortasında çakıl taşı büyüklüğünde dolunun çaresizliğini! Anında eriyen ağlamalarına tanıklık ederdin.

Gecenin sessizliğinin sesinde en parlak yıldız Zühre yıldızıydın.

Sağanak yağmur damlaları altında vücudunun her yerinin sırılsıklam ıslanırken; dünya servetinin en büyük kaynağının su olduğunu anladın.

Kalplerimizi kölelikten kurtaran rengarenk gökkuşağının en güzeliydin

Derenin gürül, gürül akan sesiyle; annen olmadığında anne sesiydi ninniyle derin uykuya dalardın

Dağların, ağaçların, çimenlerin, derenin susarak sararıp solmasına, sonbahara çok kızardın,

Dumanı tüten evlerin tek tek ışıklarının sönüşüyle ruhunun göçünü; Eylül hüznüne cennetinin gözyaşlarıyla ağladın.
Sonra; terk edilişlerin baharlarla birlikte yeni başlangıç olduğu gerçeğini keşfederek mutlu olurdun.

Ananeleri, geleneklerine, göreneklerine bağlı, yürekleri bozulmamış nur yüzlü yaşlılarla sarılarak dualarını almayı sohbet etmenin tadı bir başka derdin.

İleriki yaşlarına ışık tutan mütevazi karakterin oluşacaktı.

On yaşında anneannenin hastalanmasıyla on inekle yaylaların ıssız olduğu ilkbaharda evinizin adı konaktı;
Konakta tek başın yaylacı olmayı başardın. Oysa daha çocuktun çok korkmuştun başlangıçta, korkularınla başa çıkmayı öğrendin.

Sırtında kendi ağırlığından fazla yük taşırken, vücudundaki bütün kasların ağrısıyla terden ıpıslak bedenin acı içinde, yorgunlukla isyan edip annenin elini tutup ağlarken, birlikte diz çöküp ağlamayı annenle her sırrını paylaşma erdemliğini yaşadın.

O küçücük güçlü kadın hiç isyan etmedi. Toprak sahibi eşine saygı duyarak kendi kaderine razı olurken çocuklarına ayını kaderi yaşatmamak için çok çalıştı. Sende başarında annene benzedin.
Vatanını, bayrağını, toprağı seven hırçın dalgaların dağ yüreklisi:
Çalışkan merhametli kazandığın her kuruşunu paylaşan, dünyanın sevgilisi:

Tırnağında ojeler, yüksek ökçeli ayakkabıların, çiçekli elbiselerinle eleman olarak başladığın işinde üstün başarılarınla bugün müdür oldun.

Yaşamı su olarak adlandırdın berrak ve temiz.
Bu yüzden göz pınarların hep umut dolu.

Ben dağların ele avuca sığmayan asi Ümmühan’ı

Adının anlamı: Hanların annesi,
yoksullara eli açık Han oldun. Olmayada devem ediyorsun.

PARA! Samimiyetsizliktir dedin, sen parayla satın alınmayacak sevgiye sahip oldun.

ve geçmişini nereden geldiğini ASLA unutmadın.


Ümmühan YILDIZ