Birgün... Dönüp arkamıza baktığıızda, ne görürüz diye hiç düşündük mü? Hep hayal kurduk, gelecekten bir çok şey istedik, öyle şeyler istedik ki hayattan; çoğu zaman olması olanaksız herşey için, dua ettik...
Bir gün, nefes alırken acı çekmek istemedik, hasta olduğumuzda.
Bi rgün, çok yemek istedik aç olduğumuzda.
Bir gün, aç olmak istedik belki, tıka basa yemişken...
Ama hiç bitmedi isteklerimiz, hep bir şeyler istedik, zamanımızın büyük bölümü ütopik düşüncelerle geçti... Kırılmadık da... Mücadelesini de verdik...
İmrendik ulaşmak istediğimiz hedefe, olması gereken bu zaten, insanız...
Yaşamak nedir, cevabını kendimiz verdik, sadece kendimiz biliyorduk bu cevabı, yankılandı durdu içimizde... Belki konuşmaktı sevdiğinle, yüzyıllardır konuşmamış gibi, belki su içmekti deli gibi, belki sadece uzağa bakmak; dalmaktı, belki de kin kusmaktı düşmana, nefret etmekti, haksızlıklara... Ama mutlaka cevabımız vardı, çok müstesna...
Nedir bu yaşam güdüsü?
Verelim herkese, isteğini... O zaman ne olur peki?
Kazanalım her isteği...
Koşunun ardından zaferle çıktığında, etrafa bakmak gibi gülmek lazım bazen hayata...
Bazen karşılık beklemeden de yaşamak lazım hem...
Her bakışımızda, mücadele diye bağırmalı gözlerimiz...
Belki yaşama şansımız olur o zaman kim bilir?