İçeri girdiğinde yerde yatan annesini gördü Ebubekir.Büyük bir telaşla sorular sormaya başladı : Anne bu demirden arabalar bize niye ateş ediyorlar ? Biz onlara ne yaptık ki anne ? Canım erik istemişti,ben de dayanamayıp karşı bahçeden almıştım bir kere.Eğer ona kızdılarsa gidip onlara erik verelim.Onlar en sevdiğim arkadaşımı öldürdüler,beni de öldürürler mi anne ? Sahi anne küçük çocukları küçük mermilerle mi öldürüyorlar ? Babamı çok özledim.Ne zaman gelecek evimize ? Babam kocaman adam,babamı öldüremezler demi anne ? Dün bir amca "Senin baban şehit sayılır." dedi.Sahi anne şehit ne demek ? Anne ben o arabalardan kaçmaktan yoruldum
.Onlara büyük taşlar atıyorum ama ölmüyorlar.Ben onlara şekerlerimden versem buradan giderler mi anne ? Anne neden konuş muyorsun benimle ? Hem niye yerde yatıyorsun ki ? Ben yerde yatınca kızardın hemen bana.
Sorularına yanıt alamıyordu Ebubekir.Annesi yerde hareketsiz bir şekilde yatıyordu.Birden bir gürültü işitti Ebubekir.İçeri o adamlar girmişti.Ellerinde silahları vardı.Çok korkmuştu Ebubekir.Korkudan titreyen sesiyle annesine seslendi: Anne kötü adamlar geldi,uyan anne ne olursun uyan,hani beni hiç bırakmazdın,niye kalkmıyorsun anne ? Tam o anda karnında bir acı hissetti Ebubekir.Çok acıyordu canı.Kanlar akıyordu şimdi Ebubekir’den. Yere düşüverdi. Babası geldi birden gözünün önüne .Ne kadar da mutluydular hiç görmediği o adamlar gelmeden önce.Arkadaşlarıyla, Filistin sokakları onlarındı.En güzel oyunlar onlarındı.Ama son zamanlarda birtek oyunları vardı : Tankları taşlamaktı artık oyunları.Daha 10 yaşındaydı.Annesiyle uyuduğu günler geldi hatırına.Yavaş yavaş can veriyordu artık.Son nefeslerini almaya başladı.Annesinin ruhsuz bedenine baktı son defa.Son defa anneciğim diyerek can verdi Ebubekir.


Yazı renginde bir problem var. Fonla aynı rengi kullanmışsın. Ben de okunabilsin diye yukaruya kopyaladım. Sıkça kaleme alınan bu insanlık yarasını sizin kaleminizden okuduk bir kerede...

GÜZEL