Bir gece bir kişi uykudan uyandırdırdı
hava soğuktu kalbim ise yaralı
akımda ise yine herzamnki gibi sen vardın
korkmuştum ürpeşmiştim gecenin bi yarısında
beni uyandıran kişiden
bilmiyordum kim olduğunu tanımıyordum
korkar bir tavırla kim olduğunu sordum
_azrailim dedi
_Ne istiyorsun dedim
_canını dedi
o an ölüme isyan etmiştim
var olduğum hayattan bıkmıştım
ve aldığım nefese lanet etmiştim
bu tavırlarımı gören azrail
bana dönerek şöle dedi
_neden ölümden bu kadar korkuyorsun
cenent sanki sana hiç verilmeyecek gibi
cehennem sana yazılmış gibi
sırattan geCemeyeceğini bilen insan gibi neden korkoyosun
korkun amelin mi dedi
korkum beni hayata bağlayaNdan dedim
allahın huzuruna çıkmaya utandığında mı korkoyosun dedi
tabi ki hayır dedim
neden dedi
çünkü aşkımı canımı
bü dünyadaki hayatımı
bitanemi sevgilimi
bu dünyaya geliş nedenimi
birdaha göremiyecem dedim...
azrail bu kadar mı çok seviyosun bee dedi
hemde ölesiye dedim
bu canımdan vazgeçecek kadar dedim
azrail durakladı...
ve gözyaşı döken bir ifaedeyle geri gitmeye başladı
dedim nereye almıyacakmısn canımı
bana baktı ve hafiften gülümseyerek şöyle dedi
SEN ZATEN ONU SEVERKEN ÖLMÜŞSÜN