KARGAŞADA HAYAT/kurtuluş


Hayatın kargaşasında dikkat çekmeyen hayatlar, yaşamak artığı sayılmışlardı. Her mevsimde dört iklim yaşamışlardı. Son iklimleri hep sonbaharlardı. Ayrılık, kapılarını ekonomik krizlerle çalardı. Her zaman “sinede bir yare” gibi sakladıkları ve sütten çıkmış ak kaşık renginde masumiyet gibi taşıyıp övdükleri yorgun idealleri vardı. Tiyatro provasına benzemezdi, hayat sahnesindeki kuralları felçli oyunun. İşte bu yüzden kelepçelenmiş özgürlük yatağına dönüşmüştü onlar için hayat damı. Apriori aşklar ortasında kalmışlar, aposteriori den sonra hiç yaşamamışlardı. Aşk ve nefret perspektifinde paradoksal ilişkiler kurmak zorunda kalmışlardı. Sevda enflasyonunda sevgi devalüasyonu yaşamışlar ve sevip de söyleyemeyenlerden geriye kalan hüzünlerden bıkmışlardı. Uzun, upuzun bir sessizliğe gömülüp, arkalarından ölü toprağından ağıtlar yaktırmışlardı. Artık hayata olan güvenleri metafiziksel bir savdı. Gerçekliği ispatlanamaz doğrularına karışıp yok olmuşlardı.