ANNEME ...

• 17 Mart 2011 Perşembe 15:37:34

Aslında sana olan özlemimi nasıl anlatacağımı bilemiyorum, kafamdaki düşünceleri klavyenin tuşlarına basarken çok zorlanıyorum. Yüreğimdeki sesi o çığlığı anlatabilmenin bir yolunu bulmuş olsaydım belki de bu kadar zorlanmazdım.

Halen bir boşluktayım bu boşluğu nasıl doldurulacak inanın çözmüş değilim. Bunları neden mi yazıyorum, ahhhh bir bilsem? Bu öyle bir düşünceki insanın beynini kemiriyor, düşünceler içinde boğulup gitmek bu olsa gerek.

Mart ayını çok severdim, belkide mart ayında doğduğum içindir, mart demek bahar demek bahar demek doğanın yeniden doğuşu canlanması demek ti. Ta ki martın on sekizine kadar.

Ben 2003 yılını on sekiz martında annemi kaybettim, sanki o anda her şey bizler için değişti. Ağlaşmalar koşuşturmacalar sanki sistematik bir şekilde düzen işliyordu. Bizlerde bir robot gibiydik adeta. Evin içi kalabalık dışarı desen aynı keza, dualar, mevlütler, gelen giden taziyeler.

İçimdeki ateşi bilmiyorlardı, yüreğimdeki sessiz çığlığı görmüyorlardı. Ben bağırıyordum, haykırıyordum ama nafile bir yumruk gibi oturmuştu boğazıma düğüm düğüm olmuştu. Ağzımdan bir kelime çıkmak ne haddine, gözyaşlarımı içime akıtıyordum, sadece bundan sonra ne olacaktı.

Annem ahhhh annemmmmm, sensiz hayat çok zor geldi vede boş, bomboş işte. Dışarıda bir sürü kalabalık var ama hepsi anlamsız. Senden sonra bir süre ki ne zamana kadar böyle devam etti hatırlamıyorum ben ve kardeşlerim bir hayalet gibi evin içinde yaşamaya devam ettik. Yokluğun diz boyu, sensizlik öyle zor ki bunun yerine bir kelime bulamıyorum. Hani bazen deriz ya kelimeler kifayetsiz kalır diye işte öyle annem.

Seni çok özledik annem çokkkk. Bu hasreti giderecek bir şey var mı acaba? Kısmet de varsa yarın kardeşlerimle seni ziyarete geleceğiz, huzur bulduğum bir yerde senin yanın annem. Ne zaman mezarlığa ziyaretine gelsem ayrı bir huzur kaplıyor içimi, derin bir sessizlik. En çok seninle konuşmayı özlemişim.

Biz seninle hem anne kız gibiydik hemde yakın bir dost gibiydik. Aramızda öyle güçlü bir bağ vardıki bunu kelimelere dökmem yetersiz kalır. Senin yokluğunda kardeşlerime daha çok kol kanat gerer oldum, ne zaman hayata karşı tökezleyecekmiş gibi olsam senin sesini duyarım. Sen çok güçlü bir kızsın derdin, ayaklarını yere sağlam basıyorsun kardeşlerinin sana ihtiaycı var derdin.

Annem benim de sana ihtiyacım var hemde nasıl, bugün sadece yazmak istedim , daha yazacak o kadar şey var ama parmaklarım çok yorgun. Aslında yorgun olan parmaklarım değil, ruhum yorgun annem ruhum...