DUVAR
Upuzun bir yol bu öyle uzun ki her şey sığıyor içine,tekrar tekrar başlangıç yapabiliyor insan.
Ama çocuk olamıyorsun o yolda, yok ki dönüş oraya, keşke hakkını verseydin büyürken duvarlar örmeseydin, mutluluğa basket atsaydın. Unutma çok şansın yok ki bu hayat bir sefer,
Aslında hep duvar, hatta duvarlar var yanımızda. Belki de onlar bizi büyüten kamçılayan.
Korku hep duvar örüyor hayatımızda ama en sağlamları ki bu duvar ayırıyor bizi, sevgiye giden yolda ıssızlığa saplanıyoruz ve takılıp kalıyoruz.
Siyah oluyoruz ya da kara sonraysa o duvarları bu rengin koyuluğunda boyuyoruz, bir kıskaç ve içinde biz, ellerimiz titriyor, bacaklarımız kasılıyor çünkü duvar örülmeye başlıyor içimizde.
Sevmek istersin çoğu zaman ama durdurur yabancı bir duygu seni, işte yitersin tüm kelimeleri,
cümlesizlik denizine dalarsın ve susar gözlerin emrini almıştır ya durur. Ah işte tüm kelimeler, tüm gülümsemeler durur sende çünkü sen duvarsın artık.
Vazgeçmek istersin bu yolda. Duvar canını acıtmıştır, en yakın yerde bir sevgi ararsın, bir bakış, belkide bir kelime ama çok yazık! bir cümle tüm kelimeleri ve tüm sevgileri alıp kaçmıştır senden, senin zifiriliğinden.
Yalnızsın artık hadi dayan güzel kapkara duvarına,bu duvar çok değerli , unutma çok emek harcadın bu yolda yoruldun,yıllardır uğraşıyorsun ve devam ediyorsun bitiremedin, işte o bitmiyor sende yaşam bitiyor ama duvar bitmiyor!
Adresin hep siyah çünkü hüzün senin ikinci adın, umutsuzluksa sen de durmaz bir pınar, pınarları da çektin ya yanına pes doğrusu. Dursana biraz, sevgi neden durdurmuyor seni. Sen sevgiden doğmadın mı? Yaşamak, küsmek mi? Barış yok mu senin romanda? Sen de! Rolün hep umutsuzluk mu? Duvar hep içinde mi? Ne olacak şimdi bu romanda? Mutluluk, sevgi, aşk yok mu? Dur, dur biraz yavaşla, beni de al içine. Ah bu roman bensiz gitmez, duvarlar vardır mavidir. Unutma en güzel tablolar duvarlarda yer alır. Kalemin gücü yine duvarda yer alır.
Duvar bile vazgeçiyor sen vazgeçmiyorsun. Almıyorsun umutları içine. Küsmüşsün be dostum kötü küsmüşsün. Hadi yavaşla, dur biraz.
Eski demek anahtardır, vermek istiyorum sana. Al hadi, sana tüm kilitleri kıracak esas anahtarı veriyorum. Korkma ellerim senin duvarların kadar soğuk değil.
Dur, dur biraz soğuk olan sensin, vazgeçmeyen yine sen, duvarlara sarılan da sensin, öyleyse durması gereken de sensin, dur hadi!
Ya da boğul cümlesizlik denizinde, sıkarsan bu kadar kendini bir gün kendi ördüğün duvarların altında kalacaksın, yaşarken öleceksin, nefesin olacak ama umutların asla.!
Biliyor musun? Duvar sana sen duvara girdikçe, yaşarken bir zindan olacaksınız.
Halbuki mavide yeşil de seni istiyor, sana değmek seni yeşertmek istiyor. Senin ruhuna girip en güzel valsleri yapmak istiyor. Hadi kasma kendini gir dalgaların bembeyaz köpüklerine onlar seni taşır sevdiğin kıyılara ya da umudun sokağına.
Bak yaşıyorsun dudakların gülümsesin, gözlerin parlasın, sür umudu kalbine ki duvarların kırılsın. Sancı çekmek zorunda değilsin Dişin mi ağrıyor? Hasta mısın? Yoksa umudu mu taşıyorsun içinde. Yok mu? Öyleyse bırak sancıyı okyanuslarda ki dalgalara, dibi görünmeyen kuyulara,ve tüm koyulara.
Hadi yardımsa gelirim sana, tüm umutları ve tüm sevgileri sırtlayıp koşarım sana, tut ellerimden ama söz ver ve cesur ol, kır tüm duvarlarını. SEVGİYE giden yolda.

H. Nilüfer Karataş