Kapıyı açıp,içeri girdiğimde ne yapacağıma dair hiç bir fikrim yoktu.Odanın dağınıklığı sinir bozucu düzeydeydi.Kırılmış bir kaç bardak,yırtıp,atılmış resimler,her yerde rastlanan kirlenmiş giysiler,mum kalıntıları...Yakılan resimlerin ağır kokusu tüm odaya sinmiş,sigaradan mı yoka çok fazla resim yaktığımdan mı perdelre sapsarıydı.Yavaş adımlarla ilerleyip,yıpranmaya yüz tutan, beyaz desenleri griye dönmüş,arkadaki tek bacağı koptuğu için geriye doğru hafif yamuk duran koltuğuma oturdum.Elimi cebime sokup,bir adet sigara çıkarttım.yerde bulduğum gazı bitmek üzere olan nerden aldığımı hatırlayamadığım yeşil çakmakla yaktığımda kararımı vermiştim.Bir çok insan için bu yapacağım aptallık ya da çaresizlik olarak nitelendirebilir;Fakat ben denemek istiyorum.Bazen büyük değişiklikler yapmak için hemen karar vermek gerekiyor.Hiç düşünmeden.Gerçi benim düşünecek epey bir vaktim oldu.Tüm hayatımı gözümün önünden geçirdim.Sorguladım.Hatta yargıladım.Elde ettiğim sonuçlar o kadar çarpıcıydı ki benim için artık bundan başka yapılacak hiçbir şey kalmamıştı.Hızla ayağa kalkıp,sırt çantamdaki neşteri elime alıp,güçsüz bileklerime üç paralel uzun çizik attım.Damarlarrım boşaldıkça içimin rahatladığını hissettim.Beyaz halımın üzerinde duran boş şarap şişelerini ayağımla ittirip,yere uzandım.Artık sondaydım.
Benim için kimse üzülmeyecek. Emin olabilirsiniz.Her gün aldığınız gazetenin üçüncü sayfasında küçücük bir haber olarak kalacağım ben.Okumaya bile gerek görmeyeceğiniz.Benim cenazemde kimseler olmayacak.Timsah gözyaşları dökümeyecek arkamdan.Kısa bir süre sonra adımı unutmaya başlayacaklar.Her hangi bir günün en anlamsız saatinde vakit geçirmek için yapılan boş bir muhabbetin anımsattığı silik bir oru işareti olacağım.Yokluğumu kimse anlamayacak.SİZ BİLE!Ben her gün yanınızdan geçiyorum.Bazen göz göze geliyoruz.Bakışlarınızı benden kaçırıyorsunuz.Bazen küçümsüyorsunuz beni.Kendi dünyanızı işgal eden bir parazit gibi bakıyorsunuz.Çoğunuz farketmiyor bile.Ben de alıştım zaten bu duruma.Kızmıyorum eskisi kadar size.Ailem bile umurmuyorsa beni.Onlar için bile yoksam artık bu dünyada size nasıl kızabilirim ki.Sonuçta benimkisi bir seçimdi.Kendim istedim uzaklarda olmayı.Kalabaklıkler içersinde ki yalnız hayatmı.Şİmdi vazgeçiyorum ben.Bu dünyanın yalanlarından.Yapay zevklerinden.Maskeli balolarından.Tek gecelik aşklarından.Hiç bitmeyecek sandığım sevgilerinden.Benden vazgeçenlerden.Sanal arkadaşlıklardan.Fotoğraflarıma yorum yapma hakkını kendinde gören asosyal kişiliklerden.Ben vazgeçiyorum kendimden.
Dakikalar geçtikçe içimin boşaldığını farkediyorum.Hafif bir ürperti geliyor tükenmekte olan bedenime.Gözlerim kararmaya başlıyor.Hissizleşiyorum.Süzülen kanlarım yavaş yavaş kendimden geçiriyor beni.Çektiğim acılar uzaklaşıyor bir bir.Hatıralarım zayıflıyor.Film şeridi gibi geçmiyor hayatım gözümün önünden.Siliniyorlar sadece.Titremeye başlıyorum.Ellerim,ayaklarım karrıncalanıyor.Gülümsemeye başlıyorum.Her şeyin ne kadar kolay olduğunu farkediyorum.Ne kadar kolaymış vazgeçmek.Ne kadar kolaymış ölmek.Bir hiçlikten diğerine geçmek.Ne kadar kolaymış kaybedecek hiçbirşeyin olmadığında kaybetmek.Aklımda saçma soru işaretleri var.Düşünmeden edemediğim.Yitip giderken yitirdiklerimin benim yitirilşimi nasıl karşılayacağını merak ediyorum?Yine sahte gözyaşlarına mı sığınacaklar? Sanmıyorum.Her geçen saniyede ellerimi biraz daha az hissediyorum.Kalp atışlarım yavaşlıyor.Göz kapaklarım ağırlaşıyor.Son kez bakmak istiyorum yalnızlığıma.Başımda hüzünlü hüzünlü oturuyor.Kafasını hafif sola eğmiş,bakışlarını benden kaçıyor.En çok o üzülüyor gidişime.Üzülme diyorum.Son bir gayretle.Benim için değmez.Ben her zaman sende yaşayacağım.Kızıyor.Alınganlığının verdiği ağırlıkla usul usul uzaklaşıyor yanımdan tek kelime bile etmeden.Son nefeslerimi veridiğimi hissediyorum o an.Kısa kısa,kesik kesik.Kapatıyorum gözlerimi bir daha fhiç açmamak üzere.Sonunda sonuna ulaştım.Belli belirsiz bir tebessümle ayrılıyorum aranızdan.Küçük anları paylaştığınız,hiç hatırlmayacağnız arkadaşınız artık yok.Elveda.


NOT:Bugün adlı yazımın devamı niteliğindedir.