Çoğumuz soluğumuzu tutmuş izliyoruz dünyada olup bitenleri. Eskiler derdi ki; bir can düşüyorsa hayattan yeni bir

can gelir mutlaka. Ama ölenlerin oranına bakıyorsunuz olayları izliyorsunuz filanca yerde deprem, filanca yerde

patlayan bir bomba, filanca yerde salgın hastalıklar!!! bir sürü ölüm duyuyorsunuz. Yerine müjdeli bir dünyaya

geliş yok. Neşeli karnaval gibi bir gelişme yenilik haberi pek yok. Hep ölümleri yitirilişleri yada tıpta yeni yeni

gelişen bir sürü amansız hastalıkları anlatan haberler var medyada. Yokoluş acıtan bir tablo gibi maalesef

gözlerimizin önüne seriliyor. Yaşam malesef yokoluyor. Dünya mı çok eskidi yoksa ölümleri yokoluşları bizler

hassasiyet duygularımızı kaybedip kanıksadık mı bilemem.Kişisel becerilerimizle yaşamımızı biraz renklerdirme

çabalarımız var sadece. Belkide yokoluşun hızına şahitlik etmemek için kendimizi oyalayacak birşeyler buluyoruz.

Mesela televizyonlarda en çok günübirlik beynimizi oyalayacak programlara yöneliyoruz. Medyada hayal

gücümüzü doruklara çıkartacak pembe hayatları anlatan diziler, saçmaa sapan tiplerin hallerini sergileyen evlilik

programları, nimetle her dakika alay eden yemek konulu yarışmalar. Bunların sayısı gittikçede artıyor. Sanki bu

yokoluş manzaralarının toplumları paranoyalara sürüklememesi için ruh damarlarına bilinçli olarak enjekte edilen

ilaçlar gibi. Keşke becerikli yaşam mühendislerimiz olsa ve bu yokoluşlara çare olabilecek, yokoluşları önleyebilecek

ortak akıl ları üretecek sihirli formülleride aynı şekilde insanlara enjekte etmenin bir yolunu bulabilseler...........alev

yavuz MART 2011