KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
BANA ANNE DERMİSİN ?
“Bana anne der misin?” dedi. Gözlerim açıldı, gözlerine dikkatle baktım. Çok samimiydi ve gözlerinin içi gülüyordu. İçime tatlı bir ılıklık yayıldı. Beynimden yüz binlerce ana figürü geçti. Anam geldi aklıma. Çocukluğumun anası… Sonra yavaş yavaş büyüdüm anamla ve o akşam geldi gözlerimin önüne…
Anamın bir tabutun içinde eve getirilişi ve benim tabutun başında çaresiz yüzüne bakıp bakmamakta tereddüt edişim… Hayal meyal hafifçe yüzünün açılışı geliyor gözlerimin önüne… Ben onu öpmek için yavaşça eğiliyorum. Öpmemle irkilmem bir oluyor. Öptüğüm annem değil de, buz gibi bir mermer parçası sanki. Balmumuna benzeyen çehreden uzaklaşıyorum birden.
Duygularım birbirine karışıyor. İnsanoğlunun çaresizliğini, güçsüzlüğünü, zayıflığını bir kere daha anlıyorum ve bu yaşadığım anların ruhumda yaptığı derin tahribat yıllarca sürüyor. Halen sürmekte…
“Bana anne der misin?” deyişiyle tekrar başımı kaldırıp yüzüne baktım; hayallerden uzaklaşırken. Yıllarca tanıdığım ama bana tamamen yabancı kadını incelemeye başladım. Acaba diye düşündüm… Ana diyebilir miyimdim? O kelimenin bende yıllarca dokunulmazlığı olmuştu. Ana kelimesini; sarıp sarmalamış, yüreğimin en gizli köşelerinde saklamıştım. Şimdi durduk yerde bu kadın ne diye çıkarıyordu ortaya. O zaman nerden bilebilirdim ki; yıllar sonra bu kadınla biz ne acılar paylaşacağız ne sıkıntılara göğüs gereceğiz?
Ben, yıllarca onun güçlü yapısını örnek aldım… Her fırtınaya karşı, ulu bir ağaç gibi kökleriyle, dallarıyla hiç eğilmeden dimdik duruşu, yıllarca hayranlık uyandırdı bende. Ama benim yaşadığım her fırtınanın da mimarisi olarak onu bildim. Ona karşı içten içe öfke duyarken insanlığım her zaman ağır bastı. Yüzüne karşı asla bir şey diyemedim. Demedim. Bu benim korkaklığımdan değildi. Asla! Saygısızlık etmek istemediğim içindi.
Klasik gelin kaynana tartışmalarımız da oldu. Çok iyi geçindiğimiz zamanlarda… Hiç bir zaman birbirimizi hatalı bulduğumuz için görüş ayrılığına düşmedik. Hep başka konulardan oldu tartışmalarımız. Çünkü birbirimizi olduğumuz gibi kabul edip sevmeyi öğrenmiştik. O bana kaynanadan çok öte bir şeydi. Halen adını bulamadığım bir şey… Bana; “sen kızlarımdan çok daha ilerisin.” Deyişine, hem inanmaz gözlerle bakarken, hem de tarifi imkânsız bir mutluluk duyardım.
Oğlunu kaybettiği günkü acısını izlemiştim büyük saygı duyarak. Her sabah namazında penceremden bakarken oğlunun mezarının başında otururken görürdüm onu. Her yağmur yağdığında mezarın üzerine çektiği naylon örtüyü, yağmur dindiğinde tekrar geri açılıyordu. Ve ben onu izlerken, o zamanlar küçük olan iki evladıma sarılarak, çocuklarımın yanımda olduğu için Allah’ıma şükür ederdim.
Onca yıl birlikteliğimize karşın, yanımda bir kez bile ağlamamıştı. Demek ki, o da acılarıyla beni üzmek istemiyormuş. Ve eşini (kayınpederim) kaybedişindeki acıyı, onunla birlikte ben de yaşadım. O zaman da yanımda ağlamamıştı. Bu sefer daha çaresizdi… Yıllardır beraber olduğu hayat arkadaşını kaybetmişti oysa. Belki de hayatı boyunca onu tek anlayanı… Yaşlılığının ve çaresizliğinin verdiği acıyı görmüştüm gözlerinde.
İşte o zaman, genç olduğum ve her işimi kendim yapabildiğim için bir kez daha şükrettim Allah’ıma ileriki yılları düşünerek.
Bu yaşadıkları sadece onun hayatının çok küçük bir parçasıydı. Yakınlarında her zaman ayrı bir fırtına, farklı bir yıkım yaşamıştı. Bana en çok Ankara’dan İstanbul’a taşındığım zaman kızmıştı. Zaman ilerledikçe beni çok iyi anlayacağını bildiğim için asla onu kıracak bir davranışta bulunmamıştım. Ve beni anladı da… Bana hak verdiğini bizzat söyledi sonra.
Ankara da mağdur bırakılışımı yıllar sonrada olsa anlayabilmişti. Taşınırken bıraktıklarımı asla sormadığım, arkasını arayıp tenezzül etmediğim için takdirle karşıladığını anlatmıştı.
Her kış bize gelişini severdim… Çocuklarım çok mutlu olurdu o gelince; ben de tabii ki. Yazları yaylaya giderken, onca hısım akrabam dururken onun yanına gitmek gelirdi içimden.
On bir yıldır gelin kaynana mecburiyetimiz olmadığı halde biz bunu hiç ara vermeden sürdürdük…
Off güneşli bir İstanbul sabahı, canım çok sıkkın. Yataktan çıkmak istemiyor canım. Başımı battaniyenin altına sokuyorum, ağladığımı kimseler görecek gibi gibi geliyor bana. Yastık ıslanıncaya kadar ağlıyorum. Sonra kalkıyorum. Her buhranlı zamanımda yaptığım gibi abdest alıp namaz kılıyorum.
Ondan çok uzaklarda, ellerimi açıp benim için çok şey ifade eden insan için yalvarıyorum Rabbime. İki gündür yoğun bakımda yatıyor.
“Allah’ım sen ona şifa ver! Yüreğimdeki yerin çok derin, eğer bir de sen boşalırsan bu yürek asla iflah olmaz ANNEM.
Sen bende ne çok şeysin ne kadar çok anlam ifade ediyorsun ANNEM!”
Ayşe Kadıoğlu Yıldız
YORUMLAR
NESRİNİZ DE ŞİİRLERİNİZ KADAR GÜZELMİŞ.AMA BU DA ÇOK ÇOK GÜZEL OLMUŞ.YAŞANMIŞLIĞIN ETKİSİ HERHALDE.ÇOK GÜZEL DEĞİNMELER,ASİL BİR TAVIR,GÜZEL DUYGU VE DÜŞÜNCELER.TEBRİK EDİYOR,SONUNDA ANNE DİYEBİLDİĞİNİZ O MUHTEREM KADINA ŞİFALAR DİLİYORUM.SAYGILAR SUNUYORUM...
Sevgili Ayşe, son sözün bittiği yer de ne desek boş.... Ancak bize hastamıza Acil şifalar dilemek düşer.....Ne mutlu sana ki; iki defa anne sevgisi, şefkati yaşamışsın....
Güçlü kaleminle güçlü bir yazı ortaya çıkmış....Öyle mi yazı ki; yürekleri yakan, gözleri nehire çeviren, gönülleri dağlayan bir yazı....Ne mutlu o kayınvalideye ki; kayınvalide değil Anne olmuş gelinine.... Ne mutlu o geline ki; evlat olmuş o iyi ve duyarlı kayınvalide ye...
Ne diyeyim ki Ayşe; beni çok duygulandırdın bu yazınla....Yazı demek basit kalır aslında....Duygu sağanağı desek ancak yeridir.....
Kalemine sağlık, duygularına sağlık....Allah'tan acil şifalarını ve rahmentini kayınvalidenden esirgemesin inşaallah diyorum....
Sevgilerimle...
off yaa , butun duygularim ayakta , gittim geldim iki kez ama yuregim donuklasmis anla ki bu benim iicn en zor animdan biri yine.
yuregimdesinn.
of yaaa
nutkum tutuldu
mevlam şifa versin tez inşallah. rabbimin elleri üzerinde olsun annenin
elem yazmasın kalemin ablam
Bir gelinin kayınvalidesi için kaleme aldığı duyguları. Ne mutlu size, ne mutlu öyle kayınvalideye.
Ama herkes bir olmuyor. Keşke herkesin kayınvalidesi sizinki gibi olsa. Acılardan sonra hep birlikte sarabilseler yaraları.
Keşke her gelin de sizin gibi olsa.
Şunu da zaten biliyorsunuz, hepimiz faniyiz... Benim halamın oğlu vardı 2 ay önce kaybettim. 25 yıldır böbrek hastasıydı, haftada 3 kere diyalize girerdi, her gün vefat edecek gözüyle bakardık ama 25 yıl yaşadı. Onun üzerine kimler göçüp gitti bir bilseniz.
Allahtan acil şifalar diliyorum. Sevgilerimle...
Ayyy ablammm içim öyle burkulduu öyle acıdıkiii anlatamam sana...Bende hep annemi o taputu ile hatırlıyorum ama ben bakmaya bile gücüm yokdu bakamadım annemin yüzünee acısı öyle derinkiii yüreğimdee şu an bile sankii bogazıma bir dügüm gibi acısı oturuyor yutkunamıyorum..Offf ablam zor bu hayatt çok zorr yazını okudukca yaşanmışlıkları ögrendimm ne zorluklar çekmişinnn kayınvalidenide ANNEM diyerek seslenişin onun seni senin onu sahiplenmen ne güzelll ben bunu yapamıyorum işde anneler gününde bilee yüreğimin acısından kayınvalidemin anneler gününü kutlayamıyorum ablammm.
Ne güzel kendi ayaklarının üzerinde kalmayı becermişin evlatlarınla güzel hayatı paylaşıyorsunn.....
Canının sıkkın oldugunu anladım hiç konuşmuyorsun suskunsun ama ne oldugunu anlamamışdım bu yazını okuyana kadarr ablam çok üzüldümmm İnşallahhh saglıgına kavuşurrr Allahım onu size bagışlarrr....Üzülme ablam bu kadar acı yaşamışın ayakda güçlü kalmasını başarmışşsınnn yine öyle dimdikkk durrr hayat seni yıkamaz sen güçlüsünnn...İnşallah saglıgına kavuşur ve size hayatınıza geri dönerr...Öpüyorum...İşyerimdeyimm ve benide çok aglattın çok güzeldii anlatımınn kendi acımıda paylaşdım seninlee ablacım yüreğine sağlık....
Sevgili Ayşe, yavaş yavaş kaybolan değerlerimizi yazıp gün yüzüne çıkardığın için seni kutlarım. Kendi annemiz olsun eşimizin annesi olsun hepsi can taşıyor ve inanıyorum ki bilinçli olarak art niyet taşımıyorlardır.
Anlaşılamayan tek olay; iki ayrı karakter yıllar sonra bir çatı altında buluşunca hep kötü tarafının görülmesidir. Peki bu birlikteliğin hiç mi iyi yanı yok? Var elbette, bunu da sizin gibi duyarlı bir yürekle bakıp görmek gerekiyor.
Unutmayalım ki, dün analarımız yaşlı ve yardıma muhtaçtı. Bir nefese, bir sese muhtaçtı. Bugün ve yarın da bizler muhtaç olacağız. Onun için daima büyüklerimizi arayıp, hal hatır soralım. Kayınvalidenize acil şifalar diliyorum.
Duyarlı yüreğinize sevgiler.
....Ama bu da olmaz ki Ayşe Hanım. Gecenin bu vaktinde okuyalım ve de
duygu seline kapılıp ağlayalım.
..Şakaydı bu sözlerim lütfen alınmayın. Yazının konusu, anlamı ve yaşanan
duygusu ile yürek sızlatan bir anlatımdı. Yazan yüreğiniz dert görmesin.
.. Umarım bundan sonraki tüm yaşamınız sağlık, mutlulukve huzur içinde geçer.
...Sizi kutluyor, saygılarımla selamlıyorum.
of offfff Ayşe ablammmmm:((( yüreğine elem görmesinnn..
Ayşem sen ne yaptın gece gece bana.Gözlerim durmuyor şimdi.Rabbim şifa versin inşallah.Sevgiler güzel yüreğine...
