İNSAN KABUĞU NDAN YANSIMALAR

• 13 Mart 2011 Pazar 23:01:28

İlk insandan günümüze kadar insanoğlu hep kabuk değiştirmiştir.
Savaşlar içinde toprak ve ülke kurma çabaları insanoğlunun ilk kabuğudur.
Aslında yüzünden düşen ilk kabuktur insanoğlunun savaşları.
Daha sonra sınırlar çizilerek haritalar oluşturuldu keşifler yapıldı.
Sömürüler başladı.Güçlü.güçsüzü ezmeye doymadı bir türlü…
Bu da insanoğlunun değiştirdiği acizlik kabuklarından sayıldı.
Modern dünya düzenine gelince; insanlar hep modernizmi farklılıkları tehdit olarak
Görme,dışlama inkâr etme aşağılama olarak algıladı.
Uçurumlar böylelikle başlamış bulunuyordu insanoğlunun beyin dağarcığında.
Yükseldikçe binalar alçalıyordu unutulmuş kutsal değerler…
Metal yığınlar içinde çılgınca tüketme arzusu,duyarsızlık…
Doğanın bütün kabuklarında saklı canlıları etkiledi.
Türleri hızla tükenen bitkiler,ağaçlar, hayvanlar,buzullar acil sinyal vermeye başlamıştı artık!
İnsanoğlu bir kez daha kendi kabuğunu kırmıştı ve kırılmışlığının farkında bile olmayışı
En büyük kırılmaların başında geliyordu.
Sonra güven duygusunu zedelemeye başladı.
Kendini hayata,sevgiye var olmaya bağlayan duyguları hırpaladı.
Bu böyle devam ettikçe pişmanlıklar doğmaya başladı.
Keşkeler içinde kırdıkça kırıldı yaşamsal tutkuları…
Dürüstlüğü kıyafet bilip çırılçıplak kaldı insanoğlu.
İçinde güzellikler eksildikçe hiçbir şeyden tat vermemeye başladı.
Umudunu rafa kaldırdı pahalı rafların arasında eli yetişmeyecek uzaklara…
Kalabalıklar içinde ne kadar yalnız olduğunu hissetmeye başladı sonra.
Bir el kadar yakınken;şimdi yıldız uzaklığında sayıklamalar kaldı.
Aldattıkça aldatılan oldu.Aldanan insanoğluydu hep!
Yaşarken ölü duygular içinde ölüyü oynuyordu artık…
Toplumsal duyarlılık yabancı kaldı beyin hücrelerinde.
Bir kötülük içinde bütün kötülükler insan koktu.
Oysa iyiliğin rüzgârına nefesleri ihtiyaç duymaya başlamıştı.
Her insan bir dünya artık!
Ama bütün insanlık hala bir dünyada olduğunun farkında bile değil sanki.
İç acıtan taşınmalar başladı.
İnsanlar içinde yaşadıkça eriyenler yerleşim alanlarından uzak yerlerde yaşamaya başladılar.
Daha çok insan yanlarını korumak için doğanın sırlarına,dostluğuna ihtiyaç duydular bu insanlar.
Gemilerimizin kaptanı olabiliriz ömür boyunca.
Hep kendi gemilerimizi kurtarmak adına yaşayabiliriz.
Ama aynı okyanustayız aynı dalgalar bizi birbirimize çarpabilir.
Farkında olmadan kendimizden kabuğumuzdan ne kadar uzaklaştık farkında mıyız?
Zor olan dünyayı değiştirmek yerine;kolay olandan başlayalım kendimizden.
Bizim için geç olmuş diye düşünülebilir.
Bizden sonra da hayat var.Çocuklarımız…Geride bıraktıklarımız…
En iyisi,en önemlisi insanlığa insanı emanet bırakmak.
Değişebilir her şey hem de her şey!