Küçücük dünyamda kocaman hayallerim vardı. Ellerimi uzatırdım, tutabilecekmiş gibi, yetişemezdim... Ama inanırdım birgün benim olacaklarına... Erişilmezin güzel oduğuna inanmışken böylesine, aslında bilirdim içimde bir yerlerde “ulaşmak bitirecek bütün büyüyü” diye hayıflanan yanımı.

Kendimi kaptırmışken böylesine boşvermişliğe, içimde uyanan duyguları tetikleyen sen... Günün birinde sana yazacağımı hiç ummadığım bir yazının harfleri arasında boğışuyor şimdi gözlerim. Bilmem öyle alangirli yollardan derdimi anlatmayı... Güzel cümlelerle süslemek yazılan birkaç satırı... Bana göre değil. Senin kadar güzel cümleler kuramam mesela sorsan bana aşk nedir diye, tek kelime yeter derdimi anlatmaya... Sahi nedir aşk anlatsan şimdi birkaç cümlede, bilirim senin huyun değildir hiç, kısa cümleler kurmak... Uzun uzun anlatırsın sen, süslü püslü... Ben de hayran hayran bakarım gözlerine ... Niye oturdum masanın başına? Sadece bişeyler yazmaktı tek istediğim. Her yol sana çıkıyor aslında. Şu an bir kere daha gördüm bunu. Ben her cümlemi senle birleştirip, sende bitiryorum. Galiba biraz uzayacak bu yazma işi, oysa sana yazılmış nice sayfam var benim, seni anlattığım kendi kendime... Böylesine saklarken seni elden, sakınırken... Şimdi sana yazılmış paylaşımlarım mı olacak hayat denilen kitabımda...

Orhan Veli severim ben, en çok yazdığım bir şiire hiç tanımadığım bir yürek bu yorumu yaptığında sevinmiştim. “Orhan Veli tarzı“ demişti. Sahi ne kadar severdim Orhan Veli yi bilmem. Severdim işte, ama o günden sonra daha bir sevdim... Kitap yazmak... “Bir kitap yazayım” diye başlamak bana göre değil mesela... Ben yazmak için yazarım. “Dolmadan boşalamazsın” demiş ünlü bir düşünür... Ben içimdekileri akıtmak için yazarım... O yüzden bir anlam bütünlüğü ya da düzen aramayın bu kitapta.

Bir pazartesi günü, onca yapmam gereken iş varken, başladım bu satırları yazmaya... Neler çıkar, neler yazarım bilmiyorum. Ya da ne yazmak istediğimi... Dedim ya yazmak tek yapmak istediğim sadece yazmak, mürekkebimin ucuna kadar gelenleri...
14.02.11