GECENİN BİR YARISINDA KARANLIĞA İSYAN YAZISI

Şehrin kalabalıklarından kaçıp kendi yalnızlığıma sığınırken,yüreğimdeki sevda ateşinin İbrahimin Bahçesi olmasını ummaktan başka yolum yok.
İlktir bu kadar çaresiz oluşum, çarenin bittiği acizliğin son noktasında karanlıkların içinde kalmak nede zormuş.
Oysaki hayat zoru aşmaktı,ve çocukluğundan sana emanet kalan isyan mirasıyla ne kaleler feth etmiş ne bentler aşmışsındır.
İsyandan itaat noktasına geçtiğinde yüreğinin kırılganlığıyla karşılaşıyormuş insan.
Sevgi sardığında bir yüreği çaresizlik başlıyormuş ve sevgi yumuşak karnınmış
Karanlıklar içinde kaldığın bir anda yüreğin gecelere meftun olmuş farkında değilsindir.
Bir gülüşüle aydınlanınca dünyan karanlıktan ürker ve korkar olmuşsundur.
Öncesinde aşkı sevgiyi kitaplarda okurken hayranlık duyardın,şimdi yaşarken aşkı şaşakalıyormuş insan..
Yaşayınca anlıyor insan Ferhat ın dağı delmesi de yalanmış abartıymış, Mecnunun çöle düşmesi de.
İçindeki aşkı yaşayınca insan fark ediyor ki; kendi imkansızını başarmaktır aşk..
Aşk sudan korkarken boğulmayı düşünmeden derinlere dalmakmış…
Ve aşk tan sana kalan daha önce tatmadığın korkmadığın korkuymuş.
Hesapta olmayan bir tutulmaymış aşk ve ömürde bir kere gelirmiş.
Sevmeyi bilirsin sevmişsindir de ama aşk sevginin ötesine geçmektir.
Aydınlığa kavuşunca karanlığa mahkum olmadığını anlamaktır.
Aşıksan yarinden uzaksan kimsesizsindir, güçsüzsündür..
Dizlerin taşımaz seni,boğazına düğümlenir zevkler,
Nefes alamaz olursun yüreğinde ki sevdan olmadan öleceğini bilirsin.
SENSİZLİK ÖLÜMDÜR,SEN YOKSAN ÖLÜMDE KURTULUŞTUR…