Az önce bitirdim eskilerimi... Tam da hazırlanıyordum acı fışkırmaya ki dur dedim bu ne! Yok mu senin mutlu anların. Hüznü yazdıkça boğuluyorsun. Yazık be dedim... Bilirsin, insan kendine acımaya başlayınca kokuşmaya başlar.Hele bir de acınası gözleri muhatap aldıysa, görme! Evet! Ne demiştik " Acı yok. "
Hadi tutuşalım. Yakalım buzları, soğukları... Hadi nereden başlayalım? Günah bildiklerimizden olsun mu? İşte çaktım birine şimdi çakmağı.. Ups! Galiba yanıyorum. Yanlış başladım. Oysa biliyoruz değil mi? Günah biziz. Neresine çaksak çakılıyoruz olduğumuz yere... Geçelim.
Olmamış hayallerimi tutuşturmak için tutuşuyorum şimdi. Yakıyorum birini ucundan. O da nesi! Sönmüyor bu! Geleceğim yanıyor. Hayır hayır yanıyorum, ellerim yanıyor... Bu da değil. Değil.
Hadi eski sevgilerimi yakalım, acı verenlerimi... Olur, sen birini yak ben diğerini... İşte başlıyoruz. Hafifliyorum... Saflaşıyorum sanki... Oluyor işte oluyor... Oluyor....... Olamaz! Gücümü kaybediyorum. Olamaz ki olamaz. Gücümü seviyorum. Buna katlanamam... Acımı seviyorum. Ayaktayım, direniyorum.
İşte tam olarak böyle başlıyor. Çakacak bir yer bulamayınca alıyorsun eline bir sigara ve bir çakmak. Yakıyorsun ucunu yavaşça tüketiyorsun ve görüyorsun sonunu... Güçleniyorsun, yürekleniyorsun... Tüketiyorsun, tükeniyorsun... Ölüyorsun... Ölüyorsun...

Ayşe Betül