Kimse Söylememişti Bana

• 10 Mart 2011 Perşembe 15:00:14

Birkaç yıl öncesine kadar bunların olup biteceğine imkan bile vermezdim.Yaşamak ne kadar da güzelmiş o günlerde.Hayata pembe gözlüklerle bakar insanların birbirlerinin kuyularını kazma eylemlerinin anlamını dahi bilmezdim.Benim için herkes iyiydi kimsenin kalbinde zerre kadar kötülük yoktu,olamazdı.Tanıdığım herkes mutluydu kimseyi ağlarken görmemiştim.Ağlamak için gözden yaş akmasını bekleyenlerdendim,insanların nasıl gözyaşlarını yüreklerine hapsettiklerinden damla damla içlerinde kuruttuklarından haberim bile yoktu.Benim için ağlamak bir nevi istediğini elde etmek için kullanılan bir araçtı.Zamanla insanların gözünün yaşına bile bakılmadığını kimse söylememişti bana.Çoğu zamanda canım yandığında ağlardım,paramparça olmuş bacağıma kolonya basıldığında atardım boğazımı yırtan çığlığı,sonra üflerdim yarama tüm nefesimle..hatta yanımdakilerinde üflemesini arsızca isterdim.Onlarda hiç çekinmeden üflerdi .Teşekkür bile etmezdim onlara, sanki acımı dindirmek görevleriymiş gibi.Eskiden iki gün sonra iyileşecek yaram için çırpınan insanların yıllar sonra yaramın kabuk bağlamasına dahi izin vermeden defalarca kanatacaklarını,bedenimi değil ruhumu ağlatacaklarını tahmin bile edemezdim.Ve ben acı çekerken kimilerinin zil takıp oynayabileceğine kim inanabilirdi ki ? Düşüncelerimi anlatabilirdim insanlara eğri doğru demeden ne geçiyorsa içimden belkide çocukluk telaşı tutarsızca çıkıverirdi ağzımdan.O zamanlar buna doğallık denirdi şimdilerde ise sivri dillilik,kendini bilmezlik olarak tanımlanıyor.Bir yanlışı gördüğünde susarsan kazanırmışsın konuşursan senden kötüsü yokmuş.Bana dokunmayan yılan bin yaşasın mantığı bir ağ gibi sarmış meğer insanları.En ilgincide kimsenin bundan rahatsızlık duymayışı.Bende mi bir sorun var diye çok düşündüm yaşadıkça.Evet bende oldukça sorun vardı herkesi kendim gibi zannedip tek tek değer vermem başlı başına bir hataydı.Ne gerek vardı kendine dahi hayrı olmayan insanlar için bu kadar değer biçmeye.Cevabı açıktı;hiç ama hiç gerek yoktu.Dönüp bakıyorum da geriye hiçbir şey kalmadı elimde.Aklımı,kalbimi,ruhumu onda bırakıp gittim ben.Bilmem unuttu mu beni ama ;unutmanında bu kadar zor olacağını,hergün birşeylerin eksik kalacağını,anıların dahi bu kadar can yakacağını hiç ama hiç kimse söylememişti bana!