Bir insanı suçlamak affetmekten daha kolay galiba.Hele o kişi çok sevdiğiniz biriyse affemek daha zor oluyor.Yakıştıramıyorsunuz o kişiye yaptığı hatayı.Neden ,neden soruları sürekli içinizi kemiriyor.Yavaş yavaş nefret tohumları yerleşmeye başlıyor içinize.Bir daha yüzünü görmek sesini duymak istemiyorum diyorsunuz ondan vazgeçemeyeceğinizi bile bile.Hatasız kul olmaz sözü yankılanırken kulaklarınızda beyniniz hükmediyor o anda affetmemeniz konusunda.Eğer o kişi aynı evde yaşadığınız bir kişiyse bu duygu karmaşası içinde olmak daha da zor oluyor.Çünkü sürekli yüz yüze bakmak zorundasınız.

Ne kadar sürdürebilirsiniz ki affetmeme durumunu.İçinizde bir şeyler kırılsa da en sonunda dirnemiyorsunuz suçlamanın vücudunuza verdiği zararlara.

Ne edersen kendine edersin kendi kendine demişler.Siz hangi duygular içinde olursanız olun dünya dönmeye ,hayat akmaya devam ediyor ne yazık ki.
Sonuç olarak diyorum ki suçlamanın size yüklediği ağırlığı bir tarafa atın affetmenin dayanılmaz hafifliğini yaşayın bütün hücrelerinizde.Görün bakın ne kadar rahatlayacaksınız.Yapılan hatalar,kırılan kalpler yıllar geçse de yüreğinizin bir köşesinde unutulmasa da affetmek güzel şey dostlarım.Ben bu hafifliği yaşadım siz de yaşamaya ne dersiniz.