ANNEM BENİ DE ÇOK SEVSİN...

• 5 Mart 2011 Cumartesi 00:01:38

Annem yine kulağımı çekip;

---Kardeşine güzel davran demedim mi ben sana!!!

Diye bağırdı. Canımın acısına ağlayamıyorum bile. Ağladığımda bu kez de;

---Ben sana ağlamayacaksın, ağlamak yasak demiyor muyum? Çabuk kardeşinden özür dile…

Diye daha fazla kulağımı çekiyordu. Ama ben kardeşime bir şey yapmamıştım ki… Ağlamasın, anneme şikâyet edip de, annem bana kızmasın diye dokunmuyordum. Bütün oyuncaklarla o oynuyordu.

Ah! Şu kardeşim geldi geleli anneme bir haller oldu. Hatırlıyorum da, kardeşim yokken annem ne güzel davranıyordu bana. Kucağına alır, saçlarımı okşar, yanağımdan öperdi hep. Birlikte bizim evin karşısındaki parka giderdik, beni bıkmadan usanmadan salıncakta sallar, sonra yüzündeki tatlı gülümseme ve sevgiyle bana bakıp;

---Haydi artık bu günlük bu kadar yeter, evimize gitme vakti geldi,

derdi. Yumuşacık, pamuk gibi elleriyle elimi tutarken, ne kadar güvende hissederdim kendimi.

En sevdiğim şey sabahları uyandığımda bir koşu annemlerin odasına gidip, annemle babamın ortalarına yatmaktı. Ben geldiğimde babam;

---Geldi seninki, anlaşıldı bana yer yok artık,

Deyip kalkar, biz annemle dakikalarca sarmaş dolaş yatardık.

Sonra ne oldu anlayamıyordum. Annem beni sevmemeye başladı. Yine bir sabah uyanmış ve yatağımdan kalkıp, koşarak annemin yatağına gitmiştim. Her zamanki gibi yine annemle babamın ortasına tam yatmıştım ki annem;

---Dikkat etsene! Kardeşinin canını acıtacaksın.

Diye bağırmıştı. Bu, annemin beni ilk azarlamasıydı. Ne olduğuna anlam verememiş, ağlayarak odama gitmiştim.

O günden sonra annemin her geçen gün karnı büyüyor, kilo alıyordu. Kilo aldıkça da bana hep kötü davranıyordu. Her fırsatta bana bağıracak bir şeyler buluyordu. Artık sevgiyle bakan gözleri yoktu. Eskisi gibi saçımı okşayıp, öpmüyordu da. Hele parka hiç gitmiyorduk. Ortalıkta azıcık gezinsem;

---Odana git, oyuncaklarınla oyna, odanda da çıkma! diye azarlıyordu…

Bir akşam babam yorgun argın işten gelmiş ve annem beni yine odama göndermişti. İçeriden annemle babamın seslerini duyuyordum. Birbirlerine bağırıyorlardı. İlk defa kavga ediyorlardı. Korkmuştum… Yatağıma yatmış, yorganı yüzüme çekmiş ve kulaklarımı ellerime kapatmıştım… Sonra bu kavgaları her akşam olmaya başladı. Artık eski mutluluğumuz kalmamıştı.

Yine bir akşam babam işten gelmiş akşam yemeği yiyorduk. Çok dikkat etmeme rağmen t-şörtüme yemek damlatmıştım. Annem birden avaz avaz bağırmaya başladı;

---Dikkat etsene, ne biçim yiyorsun? Senin kirli çamaşırlarını yıkamaktan bıktım artık…

Zavallı babacığım bana öyle bir bakış attı ki, bu çocuk halimle gözlerindeki çaresizliği görebiliyordum. Babam masadan kalktı, beni odama götürüp üstümü çıkardı. Pijamalarımı giydirdikten sonra;

---Gel bakalım, dedi. Seninle erkek erkeğe konuşmanın vakti geldi. Bak oğlum, biz annenle sana bir kardeş getirmeye karar verdik. Kardeşin şimdi annenin karnında büyüyor, biraz büyüdüğü zaman dünyaya gelecek. İşte bu yüzden annen biraz sinirli. Sakın seni sevmediğini sanma… Haydi, şimdi uyu bakalım.

Dedi ve beni öptü… Kardeşimin geleceğini o gece babamdan öğrenmiştim.

Bir gece uyurken babam beni kaldırdı;

---Kardeşinin artık geliyor. Seni Nurcan Teyzenlere bırakacağım, orada biz gelene kadar uslu dur tamam mı?

Dedi. Nurcan Teyzem karşı komşumuzdu. Ertesi gün annem, babam ve kardeşim evimize geldiler. Kardeşim öyle minicikti ki, onu sevmek istiyordum, annem ona bile izin vermiyordu.

Annemin bütün dünyası kardeşim olmuştu. Onu seviyor, öpüyor, ninniler söylüyordu. Bir keresinde annem mutfakta kardeşime mama hazırken, kardeşimin odasından ağlama sesi geliyordu. Koşarak yanına gittim, oradan bir oyuncak alıp kardeşimi güldürmeye çalışıyordum ki, tam o sırada odaya annem girdi ve kulağımı çekip;

---Ne yapıyorsun kardeşine? Bir daha yanına yaklaşmayacaksın, odana git çabuk!

Artık kardeşimin yanına hiç gitmiyordum, odamda da çıkmıyordum. Anneme neler oluyordu böyle? Hiçbir anlam veremiyordum.

O gece, kulağıma gelen seslerle uyandım. Annemle babam yine kavga ediyorlardı. Onlar kavga ederken çok korkuyordum, yine korktum. Annem babama;

---O’nu bu evde görmeye tahammülüm kalmadı. Çabuk anneannesine götür. Bunca sene benim olmayan bir çocuğa annelik yaptığım yeter. Biraz da onlar baksın.

---İyi ama Aylin, evlenirken ilk eşimden olan çocuğumu kabul etmiştin, bakarım demiştin. Annesi doğumda öldü. Öksüz çocuğu dışarı atmak günah değil mi?

---Ben anlamam, o çocuk yarın bu evden gidecek.

Babam cılız sesiyle;

---Tamam Aylin tamam. Yarın anneannesine götürürüm…

Konuşmalarına bir anlam veremiyorum. “Benim olmayan bir çocuğa annelik yaptım,” ne demekti? Ben annemin çocuğu değil miydim? Niye beni bir yerlere göndermeye çalışıyordu? Korkuyla yatağıma yattım. Gözümden akan yaşları silerken, minik ellerimi açıp, Allah’ıma dua ettim. Ne olur Allah’ım, ANNEM BENİ DE ÇOK SEVSİN…

SEVGİ SALMAN