Yitirilen Umutların Çöplüğü

• 3 Mart 2011 Perşembe 00:39:55

Umudunu yitirdiğin anda sorgulamaya başlıyorsun hayatı.Kim olduğunu.Nerde olmak isteyip nerde bulunduğunu.Her defasında neler olduğınu unutup,sanki hiç olmamış gibi yeniden başlamak...Umutlanmak...Bu kez başarıp,hayatının anlam kazandığını görmek.Oysa düşününce ne kadar saçma geliyor.Ne kadar çocuksu geliyor tüm bunlar.Kaybetmeyi içine sindiremeyen kısa pantolonlu bir çocuk gibi sızlanmaktır umutlanmak.Biriken hayal kırıklıklarını halının altına süpürmekten başka bir şey değildir.Hangimiz olmak istediğimiz yerdeyiz ki? Hangimizin kırılmış çöpe atılmış umutları yok ki ve hangimiz umut etmeyi bırakıp,yorumsuz bir hayat yaşamayı seçtik.Şansımız olmasa bile denemeye devam ettik.Düştük.Yaranlandık.Çoğu zaman haykırmak istedik.İsyan edip,boğazımıza düğümlenen kelimeleri bağıra bağıra söylemek istedik.Yapamadık.Onun yerine susup,kabul ettik başımıza gelenleri.İçten içe silik bir suçlamayla ...Çünkü biz haklıydık.Yaşanan hiç bir şey bizim suçumuz değildi.Suç hep bir başkasınındı.Suç hep hayatındı.Hem hayat devam ediyordu ve biz bir gün hakettiğimiz o güzel hayatı yaşayacaktık.Zengin olacaktık.Mutlu,sağlıklı,anımsanansı bir hayatımız olacaktı.HEm biz güçlüyüz de.Başarabiliriz.Umudumuzu yitirmemeliyiz.Ölene kadar kendimizi kandırmaya devam devam edelim o halde.Pembe hayalere saralım yaralı ruhumuzu.Yeniden umut zerk edelim bağımlı ruhumuzun tıkanmaya yüz tutmuş damarlarına.Küçük hadiselere hayatımızı adayalım.Mutluluk tablosu çizelim yüzümüze bakan maskeli kalabalıklara.Tüm sorularımızı karamsarlığımızı içimizin en karanlık en derin yerine gömelim.Elli beş ekran bir aptal kutusuna bağlayalım hayatımızı.Ordan izleyelim gerçekleşen umutlarımızın sahte yansımasını.Bir an için bizde orda olalım.Onlar olalım.Sonra uuykumuz gelecek zaten.Hayatın seni ezdiği,parçalara böldüğü,seni yavaş yavaş öldürdüğü günü sonlandırmak için yatağa girelim.Yine özgür olup,kıralım tüm zincirleri ışıkları söndürdüğümüzde,başımızı yastığa koyup,ağırlaşan göz kapaklarımızı kapattımızda.
Unutalım yeniden uyanmak zorunda olduğumuzu. Yanımızdakine ve ya hayallerimize sarılıp,kandırmaya devam edelim kendimizi.
Bir gün gerçeklerle yüzleşmek zorunda kalırız.Hiç ummadığımız an çalar kapımızı duymak istemediğimiz haberler.Artık sona geldiğimizin farkına varırız.Yeniden başlamak için çok geç.Kabullenmek içinse henüz erkendir.Bir boşluk yaratırız kendi dünyamıza.Eski mutlu günlerimizi hatırlayıp,yüzümüze hiç yakışmayan bir gülümsemede ararız kendimizi,ruhumuzu,yitirdiklerimizi.Sonunda dönüp,arkamıza bakarız.Geride kocaman bir çöplük vardır.Umutlarımızn biriktiği.Ve işte o an kendimizi sorgulamaya başlarız.Bulduğumuz çözüm ise asla değişmez.Kendimize hep aynı şeyi söyleriz.’’Yarından sonra yepyeni bir hayata başlıyorum.Bir daha asla aynı şeyleri yaşamayacağım.Bu kez hayallerimin peşinden gideceğim....’’