. Bilmem Söylesem mi, Söylemesem mi ?

• 2 Mart 2011 Çarşamba 02:22:07

Merhaba Tim,
Seninle uzun zamandır tanışıyoruz. Bir yabancının selamı gibi bakmamalısın başlığıma. Günlüklerimden düşen adının nereye ait olduğunu biliyorsun. Tenin kara da olsa, bir beyazın seni dışlamadığını hissedebiliyorsun. Ve hatırlıyorsun, değil mi, tüm bildiklerini, hakkımda olan?

O halde, başlayabiliriz gönül sohbetimize. Köşeye çekilmişim sessizce, yalnız senin derdini duymak, yalnız benim derdimi duyurmak için adını çağırıyorum, maviler üzerinden tüm grilerime. Biliyorum ki çünkü, sen bir ruh gibi, istenildiği anda, istediğin yerde bitebilirsin. Duyabilirsin, sessiz olsa da çığlıklar.

Ey çağırışlarıma en hızlı cevap veren!
Unutmuşsun derdini, bırakmışsın tüm eşgalini, sesimi duyup bana koşuyorsun şimdi. Ağlayan tenin kıyıda bir yerlerde kendini susturuyor, görebiliyorum ayak izlerinden. Öyle hızlı, öyle korkusuz bir limana ayak basmışsın ki, terk etmiyor seni kendinden de korkanlar. Kendini terk edemeyenler..

Sana gelişimin sebebi, işte bu korkunun kokusudur, ensemde tütmekte olan. Öyle yakınlaşmış, öyle açılmış ki kendinden uzağa, ya diyorum herhangi bir ânımda, en hazırlıksız bir zamanımda, acımadan en kuvvetli sırrıyla beni, vurursa.. Ya vurursa..

Ya vurursa, ey korkunun yoksulluğu.
Ben ki kaçmakta olan, bir ışığın varlığının ağırlığı ile omuzlarımdan.
Ben ki susmakta olan, bir yaranın keskinliği karşısında kanayan yanımı.
Ben ki yorulmakta, her aşkın bir yenisine gebe olduğu bir sevda gemisinin güvertesinde yüzüne çarpan haşin rüzgarlardan...

Ne’deyim bu sulanmış ruhu, bir gölgede uzanırsa boşluğa?
Ne’deyim, umutsuzluğum gözlerimi sarmış, iğneli bir ağ gibi, örümceği uyumaz.
Acı vererek her gecenin neharı, yenilenmiş cümleleriyle ayağa kalkar önümde. Kitaplar dizimi oklar, bağlarım çözülür, duramam nefes alır gibi dünyada;
öğrendikçe, aşk’ın nârını kalemlerden..

İşte ben, böyle gölgemden öte, kendimden koyu, ömrümden kuyu bir derinlikte sendeliyorum sesini duymadan.. Bir el et, ses ver ki, az da olsa hafiflesin derdim, çekilsin bir parçası ağırlaşan bedenimin..

Senden bir selam bekleyerek bırakıyorum mektubumu Abidjan sokaklarına.
Biliyorum ki, senden başka hiçbir ayak ulaşmayacak sen görene dek, bu emanetimi...

Çünkü sen, ışık tadında bir hızla çağırışlarıma, bir melek kalbinde hislerime en doğru gelensin.
Sen, ruhuma bir eşsin, Tim..

Sevgiler sana.

/Umran.