İlk Yazı

• 25 Şubat 2011 Cuma 21:26:24

Sanırım ilk yazının vermiş olduğu bir heyecan bu. Şu beyaz alana bakıp ne yazabilirim ki diye dakikalarca düşünmekten, buldum hissine kapılıp büyük bir coşkuyla ellerimi harflerde gezdirip sonra beğenmeyip tekrar tekrar silmekten bahsediyorum. Ve en sonunda sadece yazabiliyor olmanın keyfine, güzelliğne bırakıyorum kendimi. Bu sefer buldum sanırım. Böylelikle yine düştüm edebiyat yollarına. Kendimi bulabildiğim, üzerine milyonlarca kestirme yollar ekleyip, ara sokaklar inşa ettiğim uçsuz bucaksız bir yol.
Kaç kişi böyle hissediyordur acaba? Umarım fazladır bu sayı; çünkü öyle bir eylem ki yazmak kendinizi onun sayesinde yeniden keşfediyorsunuz. Şu an keşfetmeyi, öğrenmeyi bırakmış ey insanoğlu, düşün siz de bu yola. Özünüzü arayın satır aralarında, yeni bir paragraf yapar gibi siz de yepyeni başlangıçlar yapın. Ne diğer bitişlerden bağımsız ne de onlara bitişik. Yeni olsun işte. Size ait olsun. Ne olur ki denesek? Hep birlikte var olup yeniden var etsek. Küllerimizden doğmak gibi yani. Düşün, araştır. öğrenmekten vazgeçme diyenlere deli gibi bakmayıp da bir kulak versek onlara. Oturduğumuz yerden şikayetler edip, eleştireceğimize biz de yapsak bir şeyler. Bizim de en aznından başkaları tarafından eleştirilebilecek bir şeylerimiz olsa. Çok mu uzak, saçma şeylerden bahsediyorum? Evet diyenler; aslında hayır hiç de uzak olmayan şeylerden bahsediyorum. Diğer canlılardan en önemli farkı düşünebilmek olan bize, nasıl olur da uzak gelir bunlar? Nasıl yakıştırırız kendimize bu yenilmişliği ? Mükemmeliz diye kabara kabara gezinirken nasıl bastırırız içimizde bangır bangır bağıran o umut çığlığını. Bastıramayız, bastırmamalıyız.. Umut ki bizim her şeyimiz. Bitti derken başlama sebebimiz. İşte şu an bitti diyoruz ya bitmesin tam da bu esnada başlasın her şey. Neden olmasın? Düşünmeye değer. Düşünün, düşünelim. Düşündükçe kendi yollarımızdan ilerleyelim başkasının bize uygun gördüğü yollardan değil.
Bu yazı nasıl çıktı ben de bilmiyorum; ama şu an o kadar kötü şeyler olup biterken etrafımızda belki dedim birkaçınıza birer ışık olup düşer yüreklerinize. İlk önce yüreğinizi aydınlatsın oradan ulaşsın akıllara sonra sözlere, yazılara, filmlere, şarkılara. Kendinizi nerede bulabiliyorsanız orada son bulup sonra tekrar tekrar başlasın...