DELİRME NOKTASI...

• 7 Kasım 2007 Çarşamba 15:45:26

Herkesin kendisine göre sıkıntıları varmış...Her insanın sıkıntısı kendineymiş. Hayatta küçük dert, büyük dert diye bir şey yokmuş çünkü herkes derdini en büyük dert sanırmış. Aslında bu dünya rahatlık dünyası değilmiş, herkesin bir çilesi olmalıymış, bu yaşamanın kuralıymış.Çok gülmemeliymişiz sonra ağlarmışız.Ve küçük şeylerle yetinmeyi bilmeliymişiz. Mutluluk için beklemek olmazmış, mutluluk her yerdeymiş, onu görebilmekteymiş bütün mesele. Ve vesaire, vesaire...

Nedenler, soyut şeyler, lirik yaşama arzusu ve insanların keşke delirsem ben dediği,
bunaltan, çıkmaz, çıkmamalı, çıkmasın diye uğraştığımız daracık ama upuzun sokaklarda geçiyor hayatlarımız. Anılarla dolup taşmışız ve anılardan dağlar tepeler yapmışız dolayısıyla ufkumuzu kapatmış geçmiş zaman kipleri ve göremiyoruz ileriyi.

Bir bütünlük olsun diye tüm uğraşımız. Sanki kalıplara dökülmek ve tek tip olmak zorundaymışız gibi.Bir çizili yol olsun hep önümüzde ve biz zıplama, koşma, sıçrama, zig-zag yapma, yerinde sayma, geriye dönüp şöyle bir bakma veya bir söğüdün altında uzanıp gözlerini kapama gibi aslında çok eğlenceli olan şeyleri yapmaksızın, yavaş yavaş o çizgiden yürüyelim istiyoruz, sağa sola sapmadan, emin adımlarla ve kafamızı bulandırmadan.Risk bize zor geliyor ve hayatımız statik olsun diyoruz. halbuki çok da sıkılıyoruz monotonluktan.

Ama biz mantıklıyız ve öyle olmak durumundayız, ki bakmayın aslında özde çok çılgınız, öldürmedik içimizdeki çocuğu. Hepimiz çok seviyoruz şiir okumayı yüksek sesle, bir roman kahramanı olmayı geceleri ve öykülerle dolu zamanlara sahibiz.Ama gelin görünki duygusallıkla yaşanmıyor işte zalim dünyada ve doymuyor karınlarımız. Fakat pek tabii bu bizim kabahatimiz değil, artık çağ böyle ve tüm suç sistemde.

Çocuklar sokaklarda büyümüyor artık çünkü sokaklar tehlikeli ve çok şanssız onlar bize göre. Bizim çocukluğumuz taşlı, toplu, ipli sokak oyunlarıyla çok eşsiz ve güzeldi, biz sokaktaydık, pencere başında izlemiyorduk dışarıyı, dışarının içine dahildik. Tabii hala var dışarının içine dahil çocuklar ama onlarda çok fazla dahil, mendil satıp ticaret yapıyorlar, bu da bizim suçumuz değil, sistemin adaletsizliği!

Bir de sorunlu gençlik var. Umursamaz, başına buyruk, bencil, kural tanımaz, saygısız gençlik. Bu gençlerin böylesine dik kafalı, sorunlu ve cahil olmaları da eğitimdeki hatalar hasebiyle. Zaten bunlar internet gençliği, popüler kültür meraklısı istisnasız hepsi ve özentiler!

Yaşlılar çok sabırsız, çok huysuz. Her şeyi bildiklerini sanıyorlar ama cep telefonu bile kullanamıyorlar yine de ısrarcılar bellerinde taşımak mevzusunda. Hepsi eski kafalı, doğru olduğuna inandıkları şeylerin yanlış olmaları olasılığı akıllarının ucuna dahi gelmiyor. Tecrübeli zannediyorlar kendilerini, hep nasihat, bol nasihat, durmaksızın nasihat...

Zaten yiyip içtiklerimiz bizi beslemiyor doğru dürüst, hepsi hormonlu, ilaçlı, kimyasal içeriyorlar çok fazla. Küresel ısınma etkilerini gösteriyor oysa insanlar ne kadar da bilinçsiz. Tanrım torunlarımıza nasıl bir dünya bırakacağımızın farkında mıyız acaba? Çöldeki cüceler olacaklar. Ülkemizin sigaraya harcadığı yıllık para yirmi beş milyar ytl imiş. Derin devlet varmış da biz yeni öğreniyormuşuz TV dizileri sayesinde.

Ahlaksız bir toplum oluyoruz diyorlar, senaristler tek sorumlusu bunun (yönetmen faktörünü de göz ardı etmemek gerekir) böyle ayıp ve sosyal hayatı zedeleyen şeyler yazmasalar herkes ne kadar namuslu kalacak halbuki...

İnsanlar çok güvenilmez artık. Babana bile güvenme demişler, boşuna dememişler herhalde ve bu sözü haklı çıkarmak zorundayız. Diyenler atalarımız, e bizde milliyetçiyiz sonuna kadar...

Şimdi biz niye delirmeyi bekliyoruz desem?

.................VaNDi ’07............