Hepimiz bir geldiğimiz bu dünyada önce ailemiz ile bağlar kurarız. Hayata gözlerimizi açtığımız bu insanlardan sonra yıllar geçtikçe çevremizde kendimize yakın bulduğumuz başka insanlara yakınlık hissedip onlarla samimiyet kurarız. Onlarla paylaşırız sırlarımızı dünyamızı herşeyimizi.....



İşte dost dediğimiz kişiler bunlardır. Yeri gelir ailemize bile söyleyemediğimiz şeyleri bu insanlarla paylaşırız. Kimileriyle ortak ilgi alanlarımız olur kimileriyle de huylarımız,hayat neşemiz bir olduğu için yanlarında olmaktan büyük bir keyif alırız. O yüzden dostlarımızın kıymetini biliriz. Yeri gelir kimselere vermediğimiz tavizleri onlara verebiliriz. Ama takdir edilir ki herkesten dost olmaz. Arkadaşlarımız çoktur ama dostlarımızı sayarsak bu belki de bir elin parmağına inebilir. Hani derler ya "Yüz tane arkadaşın olacağına bir tane dostun olsun yeter" diye. Bu gibi laflar boşuna söylenmemiştir. En zora düştüğümüz anlarda bile aklımıza gelen onlar değil midir? Onlarla içilen bir bardak çay bile bu yüzden kıymetli değil midir? İşte bu yüzdendir ki dostlarımıza gösterdiğimiz kolaylıklardan dolayı onlara karşı daha dikkatli olmalı daha özen göstermeliyiz. Bakın size başımdan geçeni anlatayım. Benim bir Mustafa Abim var. Gerçekten baba gibi adamdır. Dünyanın en iyi insanı melek gibi de bir insandır. Bir ara iş seyahatine çıkmak zorunda kalmıştım. Arabamı da çok sevdiğim Mustafa Abime bırakmıştım. Birkaç ay onda kaldı arabam, baksın diye bırakmıştım. Seyahat dönüşü arabamda bir takım arızalar meydana gelmişti. Bu yüzden biraz söylenmiştim ona karşı. Araba için masraflarım da olmuştu. Sonrası o beni aradı "Masraflar ne ise ben karşılarım" dedi. Bir soğukluk girdi aramıza bir süre... Ama sonra sonrası çok pişman oldum. Nasıl bunları söylemiştim. Bir anda nasıl unutulmuştu bu güzelim dostluk. Bir daha kim beni samimice çay içmeye çağırırdı. Hangi saf yürek bana sırdaş olurdu. Gözümün önünden geçti bütün bunlar. Hemen sarıldım telefona Mustafa Abiyi aradım. Özür dilercesine. Şimdi yine dostluğumuz eskisi gibi devam ediyor çok şükür...


İşte bu yüzden dostlar hata yapsa bile onlara karşı daha hoşgörülü olmalıyız. Çünkü hayatta iş,evlilik ve maddi olarak herşeyi bulabililyorsunuz. Ama dostlarla bunlar taçlandırılıyor. Şunu da unutmadan söylim. Seyahate giderken Mustafa Abim beni hava alanına bırakmıştı. Yolda namazını bir camide kıldı. Sonra uçağı kaçırdım. Tabi uçağı kaçırmanın sebebi bu demiyorum ama feda olsun yine de Mustafa Abime...
Saygılarımla...