Daldığında sonsuz ufuklara deniz kokan gözleri kadının. Bir esrik sevda hikayesi vücut bulmuştu ışığı sönmüş bakışlarında.

Yüzünde yılların bıraktığı izlere karışmış buruk bir tebessüm belirmişti. Saçları ise bembeyazdı.
Dudakları arasından sadece bir isim döküldü aşkla..Üç heceden ibaretti..

Zaman…
Nasıl da kovalamıştı, akrep ile yelkovan birbirini akıl almaz bir hızla. Arkasında bıraktığı bir sürü hatıra. Acısıyla, tatlısıyla..
Önünde ise iki yol…
Ya güle dönüşecekti yorgun bedeni. Ya da külleri savrulacaktı zamanı öğüten çarklardan bir an sonra..
Bir titrek yapraktı solan güzelliği. Dokunduğu her şey yalan, hatta dokunuşları da..

Bir zamanlar üzerinde gezdiği topraklar içine mi yutacaktı vücut verdiği bedeni?
Bunları düşündüğünde daha bir sıkı kavradı yarım asırlık hayat arkadaşının pörsüyen ellerini. Ne yazık ki, artık O’nu bile tanımıyordu. Oysa koca bir ömrü beraber paylaşmışlardı. Eskiyen zamana karşı eskitmedikleri sevdalarıyla birlikte, elele.. Arkalarında biri yetim, sekiz evlat bırakarak. Bir tanesini de toprağa emanet ederek..

Radyoda eskilerden bir şarkı çalıyordu cızırtılı sesiyle. “Bir kızıl goncaya benzer dudağın- Açılan tek gülüsün sen bu bağın”
“Eskiden şarkılar bir başka güzeldi kızım. Eskiden aşklar bir başka güzeldi. Eskiden taş plaklar vardı. Eskiden taş gibi sağlam yürekli insanlar vardı. Şimdi her şey naylon kızım, şimdi insanlar da naylon..”Diyordu yaşlı kadın. Donuklaşmış, ışığı sönmüş, deniz gözlerini tekrar dikerek ufuklara. Sanki nurdan haleler gelip geçmişti gözlerinden. Pamuk gibi beyaz yüzünde hüzün belirmişti yine…
Bu kadın anneannemdi benim. Hâlâ ellerini ellerine kenetlediği yarım asırlık aşkı da dedem. Eski aşklar bir başkaymış gerçekten…

İkinizin de kabrinde güller açsın dilerim. Cennette de elleriniz birbirinin içinde olsun İnşallah..!