...HERŞEYİM...

• 4 Kasım 2007 Pazar 00:39:57

’Eski öğrencin olarak , bıraktığın yerde kalmış olarak, o eski ’saflığımla’, inatçılığımla, kıskançlığımla...’

Beni bu şehirde hüzünlerle bırakıp, yeni yüreklerin ışığı olmaya gideli koskoca 3 yıl oldu öğretmenim.İçini kimlerle ve neyle doldurduğunu pek bilmediğim , yerine kimseyi sevemediğim koskoca 3 yıl...Öyle çok büyüdüm ki sen gideli...Hayatın çok oyununu gördüm inan ki...Takvimlere soracak olsan eğer 17 yaşı ağırlıyorum bu yorgun yürekte.Fakat herkesin hep dediği ’17 yaş hayatın en muhteşem dönemidir.’cümlesi henüz kanıtlanmadı bende.Sen yokken muhteşemlikler pek uğramıyor yamacıma , ondan olsa gerek.

Öyle çok büyüdüm ki sen gideli...senin gerçek dostluğun ’terkettim ’diyince bana, can havliyle yeni dostluklada(!) soluklandım galiba.’Dost’ deme cesaretini bile gösterdim insan görünen bazı yaratıklara.Ama uzun sürmedi o meşhur kazıkları yemem.Bilirsin öğretmenim sevince sınır bilmem, sen ben arasında.Çok dert açtı başıma bu özelliğim.Ve hemen anladım aslında aptallık olduğunu cesaret dediğimin.Dostluk seninle gitmişti o pek sevdiğin şehre.Geri dönmeyecekti belli ki.Artık sevgilerimi gizli yaşıyorum genelde.Canım pek acımıyor o zaman.Hala pek yakınımdakilerin hayat yolunda kırıp döktüklerini onarmakla meşgulüm.Kimseye bir şey anlatmasamda iç dünyamdaki benle illgili,yine eskisi gibi herkesin derdini sabırla dinleyip, çözümler bulmaktan zevk duyuyorum.Senden bana kalan cevherin rehberliğinde yazıyorum yine.Sen pek önemsemesen bile, bu alanda aldığım her derece sadece senin için, yazılarım da, başarılarımda... Ve yine -hiç değişmediğimin en büyük kanıtı- olmadık şeylere ağlıyorum olmadık yerlerde.Fakat bu cümleden sonra’öyle çok büyüdüm ki sen gideli’ diyemiyorum ne yazık ki.Senli zamnalrdan kalan bir alışkanlıkla her ağlayışımda elin omzumda ’Ağlama nolur. Sen bir numarasın unutma.’ demeni bir numara olmadığımı bilmeme rağmen , sadece sen söyledin diye bana yürekten inanmayı,beni üzen her neyse onu anında terkedip, gamze gamze tebessüme dalmayı bekliyorum.Ya da sadece gözlerine bakıp dostluğun sessiz alfabesinde yüksek sesle derdimi dinlemeni istiyorum her dem.Fakat burda kimse bilmiyor gözler arasındaki kelimesiz alfabeyi.Yaptıkları tek şey yığınla boş cümle sarfetmek oluyor beni teselli eder gibi görünmeye çalıştıkları zaman.

Öyle çok büyüdüm kisen gideli...Sen yanımdayken atlattığım birçok sorunla baş ediyorum artık yanımdasın gibi hissederek.Ama bugünlerde hayatın ikinci dönemecindeyim birinciyi sayende hoş sonuçlara ulaştırdım da ikinciyi atlatabilecek miyim, o kadar büyüdüm mü bilmiyorum sahiden!..Zor oluyor bazen sensiz beni toparlamak.Bilirsin işte öğretmenim, maalesef ki hiç olmadık zamanlarda koyver gitsin demeyi pek seviyor bu hırçın öğrencin.

Öyle çok büyüdüm ki sen gideli...Ama hala o kıskanç ’ben’im. Her zamanki açık yürekliliğimle, cesurluğumla söyleyeyim ki hiç aklımdan çıkmıyor ’en çok kimi sevdiğin?’ sorusunun cevabı.İçim içimi yiyor yeni öğrencilerin arasında kim göz bebeğin bilmediğim için.Hiç tanımadığım/tanıyamıyacağım mechulleri öyle çok kıskanıyorum ki! Hak etmediğini düşünmene rağmen, en çok hak ettiğin sevgiyi verebiliyorlar mı sana, verseler mi kıskanırım vermeseler mi daha çok üzülürüm? Sen benden sonra kimseye ’Bir numarasın’ dedin mi? Kimseye öğrettin mi dosluk nedir yaşayarak? Gözlerine baktı mı birilerinin bir şeyleri söylemek isteyip de kelimeleri kullanmak istemeyince? Çayı hala çok seviyorsun eminim ama, çay bir öğrencinle aranda kutsallaştı mı yine? Bazen ’kimse için değil, senin için sadece’ derdin bana ya, başka bir öğrencine de söyledin mi bunları? Ooof öğretmenim öyle çok ki bu soruların devamı, hiç bitmiyor içimde bi yerlerde.Gördün işte öğretmenim ortaokuldaki saf beni ve seni herkesten çok seven içimdeki beni saklıyorum gözüm gibi.Hala ’Herşeyim’ diye seviyorum seni...

Hep derdin ya bana ’iyi davran kendine’ lütfen sende iyi davran kendine.Hala gerçekten anlamamış olsan da, hala önemsemeye değer bulmasan da ben seni çok seviyorum.Sadece içimden geldiği gibi,senden öğrendiğim gibi...SENİ ÇOK SEVİYORUM.HERŞEYİM...(ÖĞRETMENİM)