En sadık dostum yalnızlık zannederken ve onunla seranat yaparken sessiz vadilerinde gönlün, O hep benimleydi... Varlığını bildiğim ama yanımda olduğunu unuttuğum her an hatırlatarak kendini ve sığınarak şefkatli kollarına geldim bu zamana...

Ne zaman gözlerim dolsa kapımı çalan bir o oldu... Ne zaman hüzünle yoldaş olsam gelip taht kurdu kalbimin yamaçlarına ve sevgi ekti sevinçle ... Dayanamayıp yere yıkıldığımda kederden, kaldırdı...

Ben yine unuttuğum yine dertlerimle ağlaştığım zaman diliimlerinde saçlarıma değdi şefkat eli, yüreğimi ısıttı her zaman ki gibi...’ Gel’ diye çağırdı , duymayınca geldi...
Hep geldi, bütün nankörlüklerime rağmen , unutmalarıma rağmen O, hep geldi ve sardı yaralarımı...

O kimdi!
Benim yegane dostum , tek sığınağım... O geldi dertler bana hoş geldi.... O geldi yıldızlar yoldaş oldu... O geldi ya, gerisi gelmesede olurdu... O; kimsesizlerin kimsesi, yalnızların yoldaşı... O varsa alem vardır, yoksa ne vardır!