KİMSESİZ İNSANLAR

• 1 Şubat 2011 Salı 18:06:32

ZAMAN AYIRIP OKURMUSUNUZ
aşağıda anlatacağım olay tamamen gerçek 2004 yılında olmuştu.sokakta gördüğümüz insanları küçümsemeyelim.onları o hale ne getirdi diye sorgulayalım.
bu şiir değil.ben bunu yazmıştım ve o sayfayı yeni gördüm siz değerli arkadaşlarımla paylaşmak istedim.lütfen sokakta ki insanlara hor bakmayın ama gerçekten kimsesizlere şarlatanlara değil onlar zaten belli ederler kendilerini

günlerden bir gün ;
kaldırım kenaraında bir ağaça dayalı
yorgun bir omuz gördüm
ben diyeyim elli siz deyin altmış...
üstü başı perişan.saç sakalı bir birine karışmış
Sırtında ki urbası sanki gök kuşağı...
tabiatın tüm renkleri üstünde
Başı önünde
eliyle yerde ki izmariti aldı yakmaya çalışıyor
usulca yanına oturdum
merhaba amca dedim
sigara paketini uzattım
elinin tersiyle elime çarptı
istemem defol dedi
ve ürkek gözlerini göz bebeğime mıhladı
bir tuaf korku doldu içime
ama kalkamadım yerimden
tam aksine o hırcınlığında
kaybetmenin acısı gizlidir diye düşünüp
sarılmak istedim boynuna
yaralı hayvanlar olurya yarasını sarmak isteyenden korkarlar
işte o an sanki öyle birşeyle karşı karşıyaydım...
bende oturdum kaldırıma
bağdaş kurdum bir sigara yaktım
ona uzattım,bir sigara yaktım kendime aldım
tekrar bana baktı defoll ! sana dedi
al bu sigarayı iç amca bende gideceğim söz dedim
bana baktı gözleri doldu
deli desem değilsin cahil desem değilsin
hiç kimse bana selam bile vermezken
neden yanıma oturdun ?
dedi ve ağlamaya başladı
o an bende ağlıyordum
ağladığımı görünce ona uzattığım
sigarayı aldı içmeye başladı
tekrar sordu
nur yüzlü kızım benim neden ağladın
herkes kokuyorsun der kovarlarken sen yanıma oturdun
oysa ki beni siz insanlar bu hale getirdiniz demişti
sanki kendisi insanlığını unutmuştu..
kimbilir amcam belki bende senin gibi kimsesizim
hayattan ve gönüllerden kovulmuşum yaralıyım...
ama sen beni boşver anlat be amcam
neden buralardasın dedim
sevdim seni kalbin temiz gerçekten dinlermisin beni dedi
hıhı dedim...
başladı anlatmaya
bakma böyle yamalı üstüme pasaklı halime
kızım varya ben çok yakışıklıydım param evim işim
yani anlayacağın herşeyim vardı
ilk aşkım askerdeyken arkadaşımla evlendi
onla yıkıldım.sonra evlendim
işimi kurdum arkadaşımla ortaktık
ve birgün baktım iş yerim elimden gitmiş
ve çocuklarım torunlarım var koklayamadım
bazen görürüm çocuklarımı onlarda beni görürler
ama tanımıyormuş gibi yaparlar
eşim öldükten sonra işimide kaybettikten sonra
kimse bana selam vermez oldu
her kapıdan kovuldum
kendimi içkiye verdim
kaldıramadım küçüğüm
yıkılmaz sandığım bileklerim kırıldı.
işte şimdi burdayım dedi
gülümsedi...
ikimizin gözleride yaşlarla dolmuştu
sen anlat dedi
yaralı olmasaydın yanıma oturmazdın dedi
boşver amcam beni
istermisin kimsesizler yurduna gidelim
orada kal dedim
ses tonu sert çıktı amannn yokkk
istemiyorum insanların içinde yaşamayı
onlar beni bu hale koydu
artık benden alacakları hiçbişeyim kalmadı dedi
ve ben kalkmak zorundaydım
ikna edemedim
elimde param yoktu sigaramı bıraktım
amca işe başlayınca gelecem
sana yardım edecem kendimi toparlayayım dedim
vedalaştım...
yüzüme baktı ağladı sağol dedi usulca
beni adam yerine koydun yüzümü öptün
beni dinledin sağol dedi..
ve hep uğrardım oraya ama bidaha hiç görmedim..
Allahım kimseyi kimsesiz bırakmasın..