Birini özlemek bir kader değildir ama sevmek bir kaderdir. Seni sevmeseydim, yalnızlığıma mutlu bir hayat yaşatacaktım belki de. İnsan sevdikçe düşündüğü şeylerin sayısı azalır/mış? Yağmurlu bir kente açılan gözlerime gösterebileceğim hiçbir şey yoktu, parmaklarım dışında… Konuşmayı öğrenmeseydim diyordum kendime, kızarak… Çünkü insanlar bilmek istediklerini değil, sadece duyulması gerekenleri duymaya muhtaçlardı… Hiç konuşmasaydım, mesela saçlarına dokunamayacaktım… Garip bir döngü içerisindeyim, ya sabah olmasın, ya da gözlerim hep karanlığa uyansın... Sen olmayınca zaman nasıl oluyorsa olduğu yerde sayıyor… Bütün saatler gidişine takılmış, geçmiyor zaman, zaman geçmiyor… Saat hep aynı yerde takılmış, saat19.15…
Sadece bilmek istediklerimin ötesine geçebiliyorum ve sana erişebiliyorum sen bana yaklaştıkça… Bazen hiç gitmesen diyorum yanımdan… İşte o zaman başa çıkamadığım tek şey seni özlemek oluyor… Ne zaman sen gelsen, güneşi görebiliyorum ve fark ettim ki, sen yanımda olunca üşümüyorum, deli divane dolaşıyorum ortalarda… Her şeyin bir ilki vardı, nicedir benliğimi unuttuğum aynalarda yeniden kirpiklerime düşler sürebiliyorum… Her sabah yeniden uyanıyorum yokluğuna, bilmiyorsun ki; sana ayırdım hep solumu, hadi kapat gözlerini ve uyu…
Sana yazılmayı bekleyen bir yazı var önümde, kelimeler birbirine girmiş, sanırım imlam fena bir halde bozuk ya da seni özledim… Her sabah yeniden uyanıyorum, her sabah… Odam da bir koku var, seni hatırlatıyor, bir yüz var gözlerimin içinde kendime utanıyorum, kendime gülüyorum… Birini özlemek bir kaderdir, çünkü sevginin tam ortasındasındır… İhtiyacım olan tek şey özlenmekti belki de, bunca zaman beklediğim özlediğim, uzak bir yoldan gelecek hissiyle, sevmeye çalıştığım ama anlatılmayacak bir halde sevdiğim… Uzaktasın, geliyorsun ve yeniden aynı uzaklığa, aynı kente gidiyorsun… Bizi ayıran uzaklık değil aslında, özlemek için kaçıyoruz birbirimizden, özlüyoruz da, özlüyorum da, yanımdayken dokunurken saçlarına özlüyorum… Niye bilmiyorum ama kendime kızıyorum, keşke hiç susmasaydım, geç kalmazdım belki de, sana, her şeye… Söylemek istedim ama hep sustum… konuştum… ve yine sustum… Devrik cümlelerle söylenen her şeyi sevdim… Seni sevdim, azı yok ama çoğu hep sonda… Seni çok sevdim…
Birini özlemek bir kader değildir ama sevmek bir kaderdir… Çünkü sevgisiz bir özlem, kanımı donduran bir şubat soğuğuna benzerdi… Seni özlemek bir kaderdi, seni sevmekte öyle… Gerçeklere ihtiyacım var ve sana… Her sabah yeniden uyanıyorum yokluğuna, bilmiyorsun ki; sana ayırdım hep solumu, hadi kapat gözlerini ve uyu…


‘Gri’