KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
- 1823 Okunma
- 12 Yorum
- 0 Beğeni
KAR TOPU
Parkta oturuyordum. Sokak lambasının altındaki bankta…
Kar yağıyordu. Önce incecik bir şekilde uçuşan beyaz kar tanecikleri, yavaş yavaş yerini daha iri tanelere bırakıyordu. Karanlık çökmeye başlamıştı. İnsanlar, parkın içinden geçiyordu Birkaç öğrenci, yağan karı seyrediyordu hayranlıkla. Havadaki kar tanecikleriyle sokak lambasından sızan ışığın dansı beni büyülemişti âdeta… Masalsı, gizemli bir dünyanın içindeydim ve hissediyordum. “Ay ışığı “ adlı eserinin nağmelerini dinliyordum. Benden başkasının duyamadığı o gizemli müziğe kendimi kaptırmıştım
Kar, bütün şiddetiyle yağmaya devam ediyordu. Yağdıkça soğuk azalıyordu. Anılarım çocukluğuma götürdü beni. Kar yağıyor… Bütün arkadaşlarım sokakta kar topu oynuyor. Ben, camın önünde onları seyrediyorum. Onlar gibi koşmak istiyorum kar yığınlarının arasında… Yuvarlanmak, ıslanmak istiyorum. İmrenerek bakıyorum onlara… Çaresizim. Sessizce ağlıyorum. İsyan ediyorum. Ben de dışarıda olmalıyım.Çıkamıyorum. Eve mahkumum. Hastayım… Annem izin vermiyor, veremiyor. Astım hastasıyım. Nefes alamıyorum. Uyuyamıyorum. İki üç yastıkla besliyor sırtımı annem… Ağlıyor benden gizlice… Görüyorum, gözyaşlarını saklasa da… Okula bile gidemedim son zamanlarda…
Raporluyum. Arkadaşlarımı çok özledim, öğretmenimi de… Saçlarımı okşamasını, ödevime bakmasını, en çok da kadife sesini… Keşke ziyaretime gelebilse… Sıra arkadaşım Merve geldi önceki gün. Çok sevindim. Beni özlemiş, kendisi söyledi.
Annem geldi yanıma. Yine sessiz. Benim hastalığım kahrediyor onu. Yüzünde hüzün var. Dışarıya çıkmak istediğimi biliyor. Annem üzülmesin yeter ki ! Camdan ayrılıyorum.
Kabanım elinde; yanıma geliyor. Sıkıca giydiriyor beni. Başıma kendi ördüğü bereyi geçiriyor. Boynuma da atkıyı sarıyor. Hiç konuşmuyor. Eldivenlerimi unuttu. Onları da alıyor. Hazırım. Gülümsüyor. Ben daha mutluyum. Dışarıdayım. Kar topu savaşının içindeyim. Annem beni seyrediyor. Ona bakıyorum. Teşekkür ediyorum. Düşünceli yine. Geceyi düşünüyor… Uykusuz kalacağı için kaygılanmıyor. Nefes alamayacağım diye korkuyor, biliyorum…Koşuyorum, yere düşüyorum. Karda yuvarlanıyorum.Islak bir sıçan gibiyim. Fakat mutluyum.
Dağılma vakti geldi… Bir rüya gibiydi. İlk kez kendimi çocuk gibi hissettim. Yine hasta olacağımı biliyorum. Ateşim yükselecek,nefes almakta zorlanacağım. Fakat değdi bütün çekeceğim sıkıntıya…Annem de mutlu…
Yıllarca aynı sıkıntıları çektikten sonra ilaçlarımın sayesinde şimdi iyiyim.Sadece, astım krizlerimden kalan bir alışkanlık var.Düz duramıyorum. Rahatsız etmiyor bu durum beni. Nefes alıyorum ya; o yetiyor bana.
Yerimden kalkıyorum.Bir bir avuç kar alıyorum. Sıkıştırıyorum. Karşıdaki ağacın dallarına atıyorum. Biriken karlar savruluyor etrafa. Yine mutluyum. Gülümsüyorum. Evime doğru yürüyorum…
YORUMLAR
Dilerim, hiçbir çocuk hastalanmasın. Hiç bir çocuk, çocuk yaşta hayata gözlerini yummasın. En temiz, en berrak olandır çocuk yüreği. Gözlerine dolmasın yaşlar, korkulara yenik düşmesin minik elleri.
Ellerinize sağlık, yüreğiniz dert görmesin.
Dün akşam okumuş ama bir şey yazamadan çıkmak zorunda kalmıştım.
Çocuk yüreğinde hasta olmanın ne demek olduğunu çok iyi bilirim. Sokakta arkadaşların oynarken; camdan seyretmek... Öyle ağır gelir ki... 5 yaşımda yakalandığım eklem romatizmasının izlerini hala taşıyorum. Annem üzülmesin diye şişmiş ayak bileklerimle dolanırım ortalıkta hala, birşeyim yokmuş gibi.. Ama adı belli, tedavisi belli. Allah beterinden korusun der geçerim.
Yüreğine sağlık arkadaşım. Sevgilerimle.
Sıcacık bir yazıydı. Çok duygulandım. Kızın gelmiş gözün aydın diyorum. Sevgilerimle canım. Tebrikler.
düşen her kar tanesine bir gülüşümü ekledim
hüzün kıvrandı lapa lapa yağan sihrin ortasında....
tebrikler...
Evet önce sağlık, bu arada işte ana yüreği, dayananamış ve yine de sizin gönlünüzü görmüş.
Duygulu güzel bir yazıydı. Tebrik ederim Nermin Hanım.
ne güzel bir yazıydı.
parkın bir köşesinde oturup geçmişi düşünmek
anıların içinde en hüzünlüsü bulmak sana mahsus.çocukluğumuzun kıyısında köşesinde kalmış nice böyle hatıaralar vardır.
ve birken iki olmanın yol ayrımında mutlu bir yorgunluk yaşarken anne olmanın hem gurur hemde kaygısı...özlüyoruz o günleri hepimiz..
güzel bir yazı kardeşim.sevgilelre
Düşen her kar tanesi kadar mutlu ol... Sıkılan her kar topu kadarda sağlıklı.....
Sen benim canım bacımsın...
Gözün aydın... Gözün aydın... Sen anladın niye öyle dediğimi ...
Merak edenlerde araştırıp bulsunlar... Bana ne....
Bedri Tokul tarafından 1/26/2011 9:14:22 AM zamanında düzenlenmiştir.
Allah cümlemize sağlık versin.
Bir çocuğun i haykırışlarını çok güel ifade etmişsin Nermin.
kalemin var olsun. Sevgimle...
bunada şükür varsınya.....dışarda oynayanlar senin gibi güzel yazabiliyorlarmı....yaaaaa..... her daim sağlıklar kardeşim....saygılar
Rabbim önce sağlık versin hepimize, hasta olanlar da şifa...
O çocuk haliyle dışarıda oynayan arkadaşlarını görüp de çıkamamak, o çocukta nasıl etkiler yapar bilemiyorum. Sadece O'nun yerine kendimi koyduğumda, çok üzücü olduğunu tahmin edebiliyorum...
Neyse ki düzelmiş, sağlığına kavuşmuş...
Güzel bir yazıydı canım. Zevkle okudum. Sevgilerimle...
