Düşüncelere dalıp kaybolmak geliyor içimden, içinde dolaşıp cevabı olmayan sorulara yanıt verebilmek istiyorum. Her birey ister kendi içindekini alev gibi parlatmak ona ışık tutmak. Yaşama bilincini ilk önce içimizdeki bize aşılamak ister her insan.Yolda yürürken aşırı kendimizce gelen düşüncelerimizi geriye atmamayı, aksine onlarla sohbet etmeyi ister. Fark ettim de insanın düşünüp onları yorumlaması karşı karşıya olduğu insanla konuşup tartışmasından daha öte bir şeymiş. Düşünceleri "şimdi başka işleri düşünmem gerek" diye ertelememeli onların üstüne tozlu örtüler atmamalıyız. Düşünce çözümdür; çözebilmektir, içimizde ki öğretmenimizdir düşünce.
Hani "kendi kendine konuşuyor" dediğimiz, Böyle yapanları da "deli" olarak adlandırdığımız düşünceyi farkında olmadan dışarı aktarma biçimidir. Düşüncelerle konuşmaktır, sohbet edip, sanki bir insanla konuşurmuş gibi düşüncelerle konuşmaktır.
Bir insanı, on insan değerinde yorumlayabilmektir düşünmek. Düşünerek her şey tamamlanmaz ama tamamlanma yolu bulunur. Duygular kapalı kapılara benzer tek anahtarı da düşünmektir. O kapılardan girdikten sonra artık başka bir yerdedir insan. Milyonlarca belkide sayılamayacak kadar kavramla, güzellikle ve zıtlıklarla karşılaşır. Güzellikleri tutmayı, zıtlıkları yok etmeyi düşünerek yapmaya çalışır. İnsan düşünürken nerede olduğunu da unutur bazen, bazen düşünmek nerede olduğunu hatırlatır insana. Her şey düşünmek değildir ama düşünmeden de hiç bir şey olmaz. Algı kapılarını zorlayan da düşüncedir. Maddenin madde olduğuna değinmekte düşünerek elde edilir.
Belki temelde düşünce yoktur ama suyun üstünde yürütebilen onun içinde yüzdüren de düşüncedir. Hayal ile yapamadıklarımızı yaptırır, rüya ile göremediklerimizi, yaşamadıklarımızı yaşatır bize.