Artık hic birşey hissetmiyorum. Geleceğe dair umudum yok, geçmişimle avunmayı seviyorum. Kimseden bir beklentim yok ve kimseyi beklediğim de yok. Artık hiç bir ıvır zıvır duyguyu kalbime tıka basa doldurmak zorunda değilim. Duymak istemediklerimi duymak korkusunu yaşamıyorum. Evimin boşluğunu yanlızlığımla doldurmayı tercih ediyorum. Kişiliğimi ezen demir mengenelerden kurtulmak gururumu okşuyor. Bebek sesimle ağlamayı, çocuk sesimle hıçkırmayı ne kadar özlediğimi anlıyorum. Yanaklarımda yalancı bir el yerine annemin son verdiği nefesini hissediyorum. Güneşin doğuşunu izlerken solan aya ne kadar acıdığımı bilmek, bir kelebeğin her kanat çırpışında ölüme nasıl yaklaştığını görmek, varlığımdaki yokluğu avutuyor.

Hiçlerle meşkul ettiğim mantığımı şimdi mutlak hiçliğin dinginliğinde yeniden sınamak istiyorum. Hatalarımın vebalini ödeyen ruhuma arınmış bir beden armağan etmek istiyorum. Dağlar, çöller, okyanuslar aşarak kendi hayalimde yarattığım ütopyama hicret etmek istiyorum. Askla bütünleşmek ve aşkın sonsuzluğunda bir zerre olmak istiyorum. Atıldığım ateşin külü olmak ve toprağa karışmak istiyorum. Ayna yerine duvardaki gölgeme bakmak istiyorum çünki günahkar yüzümü sonsuza kadar unutmak istiyorum. Bir yaprağın dalından düseceğini bilmek, doğan bir bebeğin ilk aldığı nefeste ölümle nasıl tanıştığını görmek, varlığımdaki yokluğu avutuyor.