O PARK

• 22 Ocak 2011 Cumartesi 00:02:56

Bankta ne zamandır oturduğumu bilmiyorum. Tertemiz havayı ciğerlerime çekiyorum.Soğuk var ama ben üşümüyorum. Hava kararmak üzere; sokak lambaları da sırayla yanmaya başladı… Masalsı, sihirli bir görüntü var şu anda. Kar yağmaya başladı. Önce minik atıştırmaya başladı; sonra büyüdü kar tanecikleri… Karın farklı bir kokusu vardır. Beni sarhoş eden, kendine has bir koku… Işık huzmeleriyle kar tanecikleri, bilinmeyen müzik nağmeleri ile dans ediyorlar. Hissediyorum, görüyorum…

Bakışlarım çocuklara kayıyor, anne ve babaları da var… Koşturuyorlar parkta… Hakları, onlar çocuk… Çıkış kapısında mısırcı var. Kazanın kapağını açtı; buhar yükseldi, soğuk havayla karıştı,bütünleşti… Mısırcı da üşümüş olmalı, ellerini ovuşturuyor,müşteri beklerken. Arada bir mangalın közünde ısıtıyor ellerini. Az ötede bir iş hanı var. Yürüyen merdivenleri var. Biri iniyor,biri çıkıyor. Yolcuları bakmıyor birbirine. Sinema salonu da var… Bitiş saati olmalı… Bir çift sarmaş dolaş girdi parka. Yeni sinemadan çıkmış olmalılar. Romantik bir şekilde bakıyorlar… Elleri kenetlenmiş, sıkı sıkıya… Ah o eller, hiç ayrılmayacak sandığımız o eller… Biz ayrıldıktan sonra…

Onu kar yağarken, tesadüfen tanımıştım. Belki de kar mevsimini o yüzden seviyorum. Bilinç altıma yerleşen bir sevgi olmalı… Kopmuş, uzaklaşmış olmama rağmen yıllardır hatırlarım yaşadıklarımı. Telaşla evime gitmek için hızlı bir şekilde yürüyordum. Sadece ben vardım sanki sokakta. Kar iyice hızlanmış, zaman zaman tipiyi andıran hızla yağıyordu. Hava kararmak üzereydi. Geç kalmıştım.Yoldan geçtim. Kaldırıma adımımı atacağım sırada, nereden geldiğini anlayamadığım bir araba çıktı karşıma. O anda dondum kaldım yerimde. Hiçbir şey yapamıyordum. Bir an her şey yerini değiştirdi. Havadaydım, sessizce, şaşkınlık içinde seyrediyordum. Silikleşmiş görüntüler vardı gözümün önünde…

Gözlerimi açtığımda hastanedeydim. Başımda o vardı. Yakışıklıydı. Korkuluydu. Uzun boyluydu. Yosun yeşili gözleri, siyah saçlarıyla dikkatimi çekmişti. Bana çarpan aracın sahibi olduğunu öğrendiğimde; şaşırmıştım. Oysa, beni o şekilde bırakıp; kaçabilirdi. Kaçmamıştı…

Aşık olmuştum. Aşkın sadece tanımını biliyordum o güne kadar… Görüşmeye başlamıştık. Onsuz vakit geçiremiyordum. Hep aklımdaydı.Adı dilimde, gözleri gözlerimdeydi onsuz zamanlarda. Bir araya geldiğimizde, ikimiz vardık sadece dünyada. Onsuz geçmeyen zaman, onunlayken akıp gidiyordu insafsızca…

Sevdiğini anlamak için gözlerinin içine bakıyordum. Gözler, yalan söylemezdi. Seviyor diyordum içimden. Her şeyimle onun olmuştum. İnsanların değer yargıları, çevre baskıları umurumda bile değildi. Gözlerim kör, kulaklarım da sağırdı. Dostlarımdan uzaklaşmıştım onun uğruna. Onunla ilgili uyarıları önemsemiyordum. Bizi kıskandıklarını düşünüyordum.

Son zamanlarda çok değişmişti. Sevecenliği gitmiş; agresif bir kişiliğe bürünmüştü. Kırıyordu beni. Sevdiğim adamı tanıyamıyordum. Bakışları, buz dağı gibiydi…

Benden gizlediği bir şeyler vardı; bilmemek çılgına çeviriyordu.Açıklama istediğimde de hırçınlaşıyor, yaralı bir hayvanın bakışlarını görüyordum gözlerinde…Soğuyorduk git gide.Koptuğumuzu hissediyordum.

O geceydi… Karşıma geçti. Soğuk bir ifadeyle “ Bitti… Her şey bitti. Seni sevmiyorum artık. Bırak peşimi, arama, sorma, ağlama,sızlanma. Zayıf kadınlardan hiç hoşlanmam, nefret ederim. Sadece bir maceraydı seninle yaşadıklarım. Tıpkı senden öncekiler gibi. Yaşandı ve bitti…”

Koşarak evden sokağa fırladım.Ağlıyordum. Yanımdan geçen insanlara aldırmadan. Yıkılmıştım. Gururumu, onurumu, her şeyimi onun uğruna ayaklar altında paspas gibi çiğnetmiştim. Canım çok yanmıştı fakat onunlayken mutlu da olmuştum. Hayat; buydu işte… İyi günlerin yanında; kötü günleri de yaşayacaktık…

Bir daha karşılaşmadım onunla… Her kar yağışında; yüreğimde bir burukluk, derin bir acı hissetsem de; bu mevsimi ve karı seviyorum. Aşk, acı verdiği için değerliydi. Kim bilir, belki yine sevmeyi, sevilmeyi başarabilirim.

Karşıdaki banktan gelen sesle kendime geliyorum. Az önceki gençler, kavga ediyorlar…Aşk işte…