BENİMKİSİ YÜREK YANGINI…

Ağaçlar yanarken çıkan çıtırtıyı duyuyorsunuz… Geceleri kulağınıza geliyor. Nasıl cız ediyorsa reçine alevde, sizin içinizde öyle cızz eder…
Etmiyor mu yoksa… Etmeyen çoktur buna inanırım… Şimdi nerden çıktı dersiniz biliyorum… Bu orman yangını, orman mı var ki yansın der gibisinizdir…

Haklısınız orman yok ki yansın…
İşte olayın püf noktası da orası zaten…
Ben, memleket sevdama olan yürek yangınımdan bahis etmek istiyorum…
Daha önce yazdığım yazılarda, bazıları anlamadı anlayamadılar, olayı kavrayamadılar.
Sandılar ki benim birileriyle kişisel hesabım var… Kendim için yazıyorum…
Ben bu güne kadar kendim için bir harf bile yazmadım… Bu günden sonrada yazmam…

Belki de olayı anlatamamadan kaynaklandı…
Belki de birileri sözlerimi çarpıtıp, ondan kendine bir pay çıkarmak istedi…
Ama ben ne demek istedim biliyor musunuz?
İçim cızzzzzz ediyor bu memleketin haline…

Siz hiç yangın yaşadınız mı?
Çoğunuz belki de yaşamadınız…
Ama yangın haberi izlediniz eminim…
İşte bende bir yangın haberini işleyerek yangınımı anlatmaya çalışacağım…
Televizyonun karşısında oturup haber izliyorsunuz… Kırmızı alt yazı “Son dakika”
Yangınnnnnnnnn hemen orda nefes nefese bir spiker, yangının o tok sesli uğultusu arasında
Boğuk boğuk bir sesle boğulacakmış gibi bir görüntü görürsünüz…

Helikopterlerden atılan su hep yanlış yere düşüyor… Helikopter suyu bıraktıktan sonra, Bilen Biri olsa’ diye geçmiyor mu içinizden: helikopterin bir daha su doldurup gelmesi ne kadar sürer diye merak etmezimsiniz?

Yangınlı bir çaresizlik var içinde. Niye? Yeşil güzel olduğu için mi? Hayır. Müthiş bir çevre bilincin olduğu için mi? O da değil. ‘Milli servetimiz’ seni derinden etkilediği için mi? Sanmam. Ağaçlar sana ait olduğu için mi? Değil, değil.
Yanıyorsun sen de. Çünkü sen bildiğini bilmesen de için biliyor: Bir şey çıtır çıtır ölüyor. Bir canlının bu kadar vakur ve sessiz, bu kadar dik ve korkusuz ölüşü karşısında küçülüyorsun. İnsan olduğun için bir canlının böyle gözünün önünde can çekişerek ölmesine katlanamıyorsun. Tıpkı tecavüzden sonra intihar eden kızlar gibi, tıpkı ambulans beklerken asfaltta kıvranıp susanlar gibi. Dövüş sırasında soluya soluya ölen köpekler, ayağı kırılınca vurulacak atlar gibi…

Bu memleket gözlerimin önünde bitiyor ve hiçbir şey yapamadığım için küçülüyorum, katlanamıyorum, acı çekiyorum…

Peki, bu memleketi yönetenler açı çekiyor mu? Küçülüyor mu? Az da olsa bir pişmanlık gösteriyor mu? Keşke diyor mu? Keşke dediklerini hiç duyanınız var mı?

İşte ben bunu demek istedim beyler… Bundan başka şeyler çıkarmaya kalkmayın…
Çıkarmaya kalksanız da boş çünkü artık insanlar, kendi haklarını biliyorlar…
Çünkü artık insanlar daha medeni, daha cesur, daha özgür, daha bilinçli ve en önemlisi daha saygın kendine saygısızlık edeni asla af etmez…