Aylin, erkenden uyandı,telefonunu yatağın altından el yordamıyla çekip aldı,gece yatarken; nasıl olsa “sevgilimle de konuştum”,diye gönül rahatlıyla kapatmıştı.Genelde geceleri kapalı konumunda tutardı.Zaten telefonu evle irtibatını kesmemek için kullanmayı yeğliyordu.Telefonu açık konuma getirir getirmez, gelen mesaj uyarısıyla irkildi. Mesaja dikkatlice bakınca birden yerinden fırladı.Fırlamasıyla birlikte sol memesi, yerinden hoplayıp,sutyeninden dışarı çıktı.Hemen ışığı yaktı.Gözlerini ovuşturdu.Bir daha dikkatlice baktı:

“Aylin’ciğim, yarın seni Merdiven caddesi Pınar sokaktaki Kanarya oteline saat on iki de kesinle bekliyorum. Sevgilerimle…”

Aklına bin bir şüphe geldi.

“Allah,Allah,halbuki konuşmuştuk da!..Neden bu mesajı yollamış olabilir? Demek ki çok önemli bir konu var.Ya da ruhsal olarak bunalmış ve de yardıma ihtiyacı olabilir”

Pijamalarını çıkarmadan; hem salon, hem de mutfak olarak kullandıkları odaya geçti.Annesi,her zamanki gibi yine erkenden kalkmış,bir şeyler hazırlamaya çalışıyordu.

-Günaydın anne!

-Günaydın gızım!

Çeşmede yüzünü yıkadı.Peşkirle yüzünü kurulamaya çalışırken;

- Aydın’ı kaldırayım,neredeyse geç kalacak,çocuk.Akşam geç saatlere kadar oturdu ders çalışacağım diye…

Hep birlikte yer sofrasına oturdular.Aydın,aceleyle çorbasını içti.Sonra da yerinden fırlayıp,ders kitaplarını almak için odasına yöneldi. Annesinin “bir bardak çay içseydin bari yavrum” ikazını duymamazlıktan geldi.Gecekondunun dış kapısını, sertçe açıp kapatırken; “ Hadi eyvallah” deyip kendisini sokağa attı.

Annesi,Aydın’ın arkasından, çocuğunun başarısı için dua mırıldandı.

Aylin’in aklı hala telefonuna gelen mesajdaydı. Onun için yavaştan alıp zamanın geçmesinden başka çaresi yoktu.Randevu saatine kadar oyalanmalıydı.Ne pahasına olursa olsun bugün sevgilisini görmeliydi.İçindeki gizemli bir ses,onu o adrese yönlendiriyordu:

“ Gitmelisin! Gitmelisin! Gitmelisin!..”

Magazin haberleri, sağlıklı düşünmesini engelliyor,içi içini yiyordu.Yüreğine gizli bir korku sinmiş adeta aşkını,sevgisini kemirmeye başlamıştı.Şimdi sırası mıydı,aksiliklerin. Ne güzel, hafta sonu da yemeğe gelecek, annesiyle de tanıştıracak,böylece sıcak iletişim kurulması sağlanacaktı.Şimdi belki de bunların hiçbiri mümkün olmayacaktı…Kim bilir…

Annesi, kafasına takılan gelişmelerle uğraşıp duruyordu. Dün, sürpriz gelişmeler olmuş,kızı Aylin’e söylemeyi unutmuştu.Sevinse miydi,onu da kestiremiyordu.”En iyisi mi olup bitenleri Aylin’e söylemekte fayda var”, diye düşündü.

Aylin’in pazara gitmesi için biraz geç kaldığını bile unutmuştu. Onda bir tuhaflık olduğunu sezmiş ama bir türlü anlam veremiyordu. Neyse önemli olan kendi düşüncelerini aktarmasaydı.Yutkundu.Çaydan bir yudum daha aldı.

- Kızım, dün hiç beklemediğim misafirler,evimizi ziyaret ettiler.

Aylin, annesinin mırıltı halindeki sözleriyle, daldığı dünyasından irkildi,bakışlarını onun yüzüne çevirdi;

- Hayırdır anne,kimler geldiler,yoksa komşular mı ?..

-Evet, onlar da yeni komşu sayılırlar.Bizden bir ay öncesi gelmişler ama bu mahalleye…

Bakışları hala annesinin üzerindeydi;”ziyaretlerinin amaçları neymiş”? dercesine.

Belli belirsiz gülümsedi.Heyecanlanmıştı da.

- Seni istemeye geldiler, dünürcü oldular.

- E?..

- Oğlan, belediyeye kadrolu çöpçü olarak girmiş.Şimdiki durdukları gecekonduyu da satın almışlar.Yani hali vakitleri bize göre iyilermiş.

Aylin, kendisine talip olan genci,merak edip sormadı bile. Kim olduğunu da bilmiyordu zaten. Öğrenmek de istemiyordu. Evden erkenden sabah çıkıp eve geç saatlerde geliyordu neredeyse…Bu yüzden mahallesinde kimseyi de doğru düzgün görmüşlüğü yoktu.


-Şimdi bunları düşünecek zamanım yok .Ve de evlenmeyi şimdilik istemiyorum.

- Peki kızım.

- Hem sonra benim sevgilim ve aşık olduğum biri var ya, anne. Sen bilmiyor musun?Ret yanıtı verseydin.

- Yüzlerine gelemedim yavrum. Kızımın fikrini almadan kesin bir şey söyleyemem dedim.

-İyi yapmışsın. Ha,bugün işe gitmeyeceğim.Sevdiğim adamla randevum var.Onunla kesinlikle görüşmem lazım.


DEVAM EDECEK...