Sanırım bunun hüznünü yaşıyorum kaç zamandır. ‘’ Bir dostum olmalı’’ diyorum, belki viran bir şehirde, belki taşrada bir yerde. Sesi sesime ırak, gülüşü benden uzak biri olmalı, bilmediğim bir yerde sevmeli beni kalbi çarparak. Hayatın akışına kapılıp giderken, elbiseleriyle atlayıp çıkarmalı içinden. Her kavuşmada sarılmalı, yüreği yüreğime değecek gibi, vuslatı kurutmalı gözlerindeki gülüşleriyle. Kötü bir yemekten sonra, seni zehirleyen besinlerden arındırmak için mideni yıkayan doktor gibi, ‘’kürtaj’‘ lamalı ruhundaki kirli birikintileri. Bir iskemlede iki büklüm durmaktan kurtarıp, bir koltuğa uzanmanın rahatlığını vermeli, sana hissettirerek. Körü körüne desteklememeli, sabırla dinlemeli mantıksızca olsa da söylediklerin ve sonra acıtacağını bilse de tüm cesaretiyle gerçekleri söylemeli.
Bir dostum olmalı; eti kemiksiz sevdiği gibi, beni ‘’zamansız’’ sevmeli. Bencil duygularıma köle arıyorum hissi vermemeli, benim ondan istediklerimi ‘’o’’ da benden isteyebilmeli. Bir dost arıyorum, dilli mi, bilmesine gerek yok; bir dost arıyorum yaşımda, olmasına gerek yok, ruhlarımzın kalubelada birlikte doğduğunu bildiğim. Bir dostum olmalı, nefsime karşı kör, kötü sözüme sağır, bencilliğime lal kalmalı. Dört dörtlük olmamalı, olabildiğince sıradan ve hatalı olmalı, öyle olmalı ki insanlıktan kaynaklı ‘’defo’’larıma şaşırmamalı.
Tarih boyunca bulunmamış, eşsiz bir şeyi değil istediğim. Bir anneden şefkati, hayata tutunmuş yoksuldan umudu,bayram çocuğundan neşeyi, her sabah üşenmeden doğan güneşten sıcağı, baharı özleten ayazdan soğuğu, Rahman ve Rahim olan Allah’tan duayı; taşıyan bir yürek istiyorum. Annemin gözüyle, yarimin kalbi arsında durmalı, çizmeli aşk ile sevginin sınırlarını. Anlatırken dostluluğun gülistanlığını, satırları susmalı, kalbinden yayılan dalgalar vurmalı, ruhumun denizine.
‘’Bir dostum olmalı, ‘’ Benimde bir dostum olmalı’’ demeli yazının son cümlesine varmadan.’’