ŞİİR ŞAİRİ DOĞURUR

• 7 Ocak 2011 Cuma 12:31:41

Şairler yalnız ölmeli;ya da erken ölmeli.
Yok yok!Yanlış yazmadım,yaşayarak yazıyorum.
Şair evlense de yalnızdır.
Sevse de yalnızdır.
Yaşamında kendine sakladığı hüzünlü bir yanı vardır.
Herkesten ve her şeyden kaçtığında sığınağıdır bu hüzün.
Acıyı süzerek içinden damlatır kelimelerin ruhuna.
Çocuk olur,ağladığını duyamazsınız.
Büyür; ama içi hep çocuk kalır.
Yokluğu o kadar zengin yaşar ki…
Satın alamaz hiçbir zengin kaleminden döküleni.
Buruktur bakışları, geceleri uyutamaz duygularını.
Kahrını döker kâğıtlara. Yazar, yazar. Siler gözyaşlarını.
Artık mum bitiyor, terk ediyor duvarlardan ışığını kopararak.
Kırık bir bardakaltı kalemin gölgesini yutuyor.
Uzayıp gider, düşleri yıldız satar. Ekmek alır emeği…
Ayın tasından içer suyunu.
Dirilir kanına dokunan yalan sevgiler, sevişmeler.
Tanıdıktır bütün hayal kırıklıkları kemiklerinde.
Yalnızlığını kalabalıklarda satmaya çalışır pazarlıksız.
Bazen nefret eder kelimelerden.
İhanete uğrar dizlerinde uyuttuğu dizelerinde.
Doğurduğu şiirler sahipsiz sahiplenenlerin olur.
Anıları yas tutar çoğu zaman iliklerinde.
Yeryüzündeki bütün acıları tanır, tanıktır yüzünde.
Bir kelebeğin kanat sesini,
Çiçeğin solarcasına beslediği aşkı,
Dağların heybetini,
Gecenin inleyişini duyar hassas yüreği…
Şair, şiirini savaşların anlamsızlığında doğurur.
Şiirleri ise onu öldükten sonra yaşatır…