Hiç böyle koymamıştı. Habersiz gidişin bile. Olabilir deyip geçiyordum ki öyle değilmiş, anladım. Ben, verdiği sözlerin ardında kale gibi duran adam, kendime verdiğim sözlerin ardında duramamışken. Yıkıldım. Bilemezsin tahmin edemezsin nasıl yıkıldığımı. Onursuz olmayı bile kabul etmişken. Bunu sana da söylemiştim “onursuzunum senin” diyerek.
Değersiz olduğumu anlayınca yıkıldım. Tüm söylediklerinin aldatmaca olduğunu görünce yıkıldım. Taşıyacak gücüm kalmamıştı. Çok düşündüm hüzün kokan gün batımlarında. Kimselere birşey diyemedim, anlattım kendime, kendim dinledim. Sen benim erişilmezimdin. Olmadı olamadı bir türlü. Senin her dediğini emir kabul edip yerine getirirken, kendimden çok seni düşünürken. Yıkıldım.
Kader seni karşıma çıkardı diye seviniyordum. Ayaklarım yere basmıyordu inan. Kanatlarım yoktu biliyordum ve ben sana uçmaya çalışıyordum. Büyük mü geldi sevgim, sıkıp bunalttım mı bilmiyorum. Ama yaptığım her şey attığım tüm adımlar seni üzmemek içindi. Tüm bunların senin için hiçbir şey taşımadığını görünce yıkıldım.
Şu an bile senin dediklerini yapıyorum, sen farkında değilsin. Dedim ya değersizmişim. Her türlü fırtınalarda sana yelken açan yüreğimi nasıl yaraladın bilemezsin. Hayat denen okyanusta fırtınaya kapılan balıkçı sandalı idim. Sallanıyordum ceviz kabuğu gibi hem yorgun hem de bitap. Küpeştenden tutmak istedim öyle bir ayrıldın ki, boşlukta kaldı elim. Bir kez daha boşlukta kalarak yıkıldım.
Sana öylesine inanmış öylesine bağlanmıştım bilemezsin. Hatırlarsan sana “uğur meleğim” diyordum. Bunun böyle olduğunu da beraberce görerek yaşadık. Yalan diyebilir misin böyle olmadığına. Bende bir yanlışlık yoktu ama biryerlerde herşey ters gidiyordu. Bağlandığım direk böyle çürük olamazdı. İnancın boşa çıkmasını görünce yıkıldım.
Benim gibi kalbinden başka verecek birşeyi olmayan balıkçı teknesi, şimdi yalnızlar limanında kimsesizler iskelesine bağlı. Belki merak edip uğrarsan görmek için, su alıyordur açılan kırık yerlerinden. Görürsün.......................