G Ü N L Ü Ğ Ü M D E N - 54

• 3 Ocak 2011 Pazartesi 14:20:32

G Ü N L Ü Ğ Ü M D E N – 54
Birkaç gündür evdeyim. Hava çok soğudu. Ve dışarıda yapılacak işim yok. Deniz kıyısı çok eser şimdi. Astımım nedeniyle, hiç üşütmemem gerekiyor. En küçük üşütme, astımımı, bronşitimi tetikliyor. Ciddi sorunlar yaşayabiliyorum. Evin içinde bile, Eskimolar gibi geziyorum. Burada, kalorifer olayı yok. Elektrikli ısıtıcılar ve klimalarla ısınılıyor. Klima, beni hasta ediyor. Verdim ihtiyacı olan birine. Kurtuldum ondan.
Bir küçük, bir de büyük ısıtıcım var benimde. Üşüdüğümde kullanıyorum. Küçük ve daha sıcak, çalışma odamdayım. Minik sobam da yanımda. Klasik müzik yayını yapan bir radyo açtım. Beynimin – ruhumun rahatlaması gerek. Son aylarda yaşadıklarımdan dolayı, depresyondayım. Psikiyatristsiz aşmaya çalışıyorum. Hastaneye gitmek: Maddi ve fiziksel açıdan zor. Yoksa, utandığımdan filan değil.
Aşılacak bu dönem. Ben neleri aştım? Ama son yaşadıklarım da, çok kötüydüler. Yaralansam da, yolumda yürüyorum. Savaşımımı sürdürüyorum. Bircan bana, her yönden çok iyi bakıyor. Dışarı çıkarken hele, makyaj yapıyor, güzel giydiriyor. İmaj için, bu gerekli. Beni iyice havalı yapıyor. Tüm ailesi de,benim ailem oldu. Evi taşıyacağız. Bana ev arıyorlar. Ortam değişikliği:Her yönden çok iyi olacak.
Bir sürü yere – kişiye baş vurdum. Hem şarkı sözü alanında çalışmak, hem de burada bir dükkan açmak için. Çünkü, kredi borcumu kapatsam bile, maaşım; en temel gereksimleri karşılamıyor. Yavaş yavaş, düzene girecek her şey. Elbette, çaldığım kapılardan bir – ikisi açılacak. Beni sorunlarımdan kurtaracak, bir kerelik yüklü bir destek istiyorum Sonra ben yürürüm yolumda ve çok daha bilinçli – dikkatli davranırım. Hayatın neler getirebileceğini? Öğrendim, öğrenmeye de devam ediyorum.
En kısa sürede de, ben yardım eder, destek olur duruma geleceğim. Bircan’la, ne hayallerimiz var? Burada varsa eğer? Bir huzurevine, ya da çocuk yuvasına gideceğiz, düzenli olarak. Hiç kimsesi gelmeyen birini seçeceğim, özel ilgi göstereceğim. Ben, öyle yerlerde kaldığım için, bunun ne kadar önemli olduğunu, çok iyi biliyorum. Gönlüm: Haftada iki saati, böyle bir yaşlı ya da çocuk’la geçirmek istiyor. Ama ne kadar uygulayabilirim? Bilmiyorum. Çaba harcayacağım.
Bircan da benimle aynı düşünüyor. Bir de, onun gözlemlediği sessiz çığlıkları var. Uzak ya da yakın çevresinde. Yani, ihtiyacı olup ta söylemeyenler – söyleyemeyenler. Evet, onlara da yardım ederiz. Bunu ben de çok istiyorum. Şimdilik, kendimizi kurtarmamız gerek. Bircan’ıma ücretini veremediğim için, çok utanıyorum. Ama fazlasıyla, telafi edeceğim. En kötü zamanlarından birinde: O, aile var yanımda. Etrafımda, kocaman bir sevgi halkası. Beni, içtenlikle seven bir ailem oldu.
Bircan: “ Bana eşantiyon mu verdiler seni. “ Diyor. “ Hayır, piyangodan çıktım. Daha ne istiyorsun?“ Yanıtını veriyorum. Sonra da, “ Oh iyi oldu da başına geldim.” Diyorum. Gülüyoruz. Uzun süreden sonra, yeniden kahkahalar atmaya başladım. Gülünce, taa içimden gülerim kaygısızca. Bayılırlar gülüşlerime. Seviyorum yaşamayı.
Bircan’a bir amaç – yaşama sevinci – güç oldum. Sinir hastasıymış. Hayatı, çok zor geçmiş. Doğal sinir hastası olması. Ama işte ben çıktım karşısına. Çok olumlu etkilenmiş. Benim yanıma gelince, hiçbir hastalığı, siniri kalmıyor. Biliyor ki, ona ihtiyacım var. Mutlu oluyor, benimle ilgilenirken. Ben sakinim, hayata bakışım farklı. Benim stres topum o, diyormuş evde. Beni evlendirecekmiş. Yalnız olmaz, daha genç kadınsın. Bir arkadaş, can yoldaşı olmalı yanında, diyor. Son yaşadıklarımdan sonra, ben de anladım yalnız olmamam gerektiğini. Harıl harıl, bana koca arıyor. Tv,da, çok gıcık olduğum, evlenme programlarını izliyormuş evde. Eşi, merak etmiş niye izlediğini? O da, benim için olduğunu söylemiş. Ay çok güldüm vallahi. Deli yaa.
Nilgün Acar 02. 01. 2011 ALANYA – EVİM