BİR GÜN BENİ ÖZLERSEN 19. BÖLÜM

• 30 Aralık 2010 Perşembe 01:02:38

Kamuran çayını alıp salona geçti.Ayşe masayı topladı,ortalığı temizledibir bardak çay alıp salona geçti.Kamuran koltukta oturmuş kısık sesle Türk sanat müziği dinliyordu gözleri
kapalı.Ayşe yanına oturdu ,başını göğsüne dayadı sessizce dinlemeye başladı.Uzun bir süreböyle kaldılar hiç konuşmadan.Kamuran Ayşe nin saçlarını okşuyor sessizce müziğin nağmelerini mırıldanıyordu.Bir zaman sonra Ayşe kalktı.
-Ben gidiyorum işim çok ortalığı toplamadım.
-Yardım ister misin ?
-Bilmem ? Neyapacağımı bilmiyorum.Yarın okul var yine maraton başlıyor.
Kamuran
-Geleyim mi ? dedi.
-Hadi gel beraber yapalım.
Aşağıya indiler.İçerisi dağınık ve soğuktu.Ayşe sobayı yaktı.
-Nereden başlayalım ?
-Önce kolileri açalım ,bakalım içinde neler var?
Bir koliden yeni pijamalar,kazaklar,pantolonlar çıktı.Ayşe gülümsedi canım anam bunları ne zaman almış ?hiç haberim yok deyip dolaba astı.Bir koliden mutfak eşyaları çıktı.Çay bardakları,fincanlar,tabaklar...onları da mutfağa koydu.Bir koliden de çaylar,şeker,çikolata,neskafe,reçeller,bal vardı.Kamuran bunları görünce...
-Hani annen bunları koymamıştı? diye takıldı.
-Nereden bileyim ?koyma demiştim ya neyse...beraber yeriz,kardeş payı yaparız.
Kamuran
-Bundan sonra sendeyim;sen hazırlayacaksın dedi gülerek.
Ortalığı toparladılar,vakit epey geçmişti.Ayşe
-E..söyle bakalım akşama ne istersin ? Madem ben hazırlayacağım.
Kapısı çalınmıştı,talebelerden biriydi.
-Hocam muhtar amca sizi çağırıyor akşam yemeğini orada yiyecekmişsiniz.
-Tamam söyle geliyoruz.Kamuran a döndü;
-Ne dersin ? davetteyiz.
-Onlar seni çağırdı.
-Bende seni;sensiz gitmem.Haydi hazırlanalım,bekletmeyelim.
Kamuran evine gitti.Ayşe de yeni kazaklardan birini giydi .Artık eski giymeyeceğim.Ayşe çok mutluydu.
Günler geçiyor dersler onu biraz yorsa da mutlu olunca günler çok çabuk geçiyordu
Yavaş yavaş kış gidiyor günleri bahara bırakıyordu.Günler uzamaya güneş ise ısıtmaya başlamıştı.Kırlar yeşermiş,ağaçlar çiçekte;papatya ve laleler se doğayı sarmıştı.Ayşe yazı iple çekiyordu.Kamuran laçok uyumlu arkadaşlığı devam ediyor hafta sonları şehre inip bazen sinemaya bazen gezmeye gidiyorlardı.Ayşe yine saklı ilaç içiyorbu güzel günlerinin dahada güzel olmasını istiyordu.Kamuran sonderece saygılı ve sevecen bir dost olmuştu.
Komşu kızının düğün günü gelmişti.Ayşe sözünü tutmuş bir gün bir kamyon eşya gelmişti.Düğüne bir hafta vardı;ev döşenmiş,yapacak bir şey kalmamıştı.Gençler çok seviniyor ihtiyarlar dua ediyordu.
Ayşe okuldan sahile indi.Bademler.şeftaliler çiçek açıyordu.Bahar tüm ihtişamı ile doğayı sarmıştı.Kayasına oturdu; denize daldı gözleri.Mavi deniz sahile gelirken dalgalar bembeyaz oluyor kıyıya tatlı tatlı vuruyordu.Uzunca baktı,gözleri doldu ağlamaya başladı
dudaklarında bir şiir dizelendi.

Bir gün olur da beni hatırlarsan...
Denizlere sor dalgalarda gözyaşım var
Nereye gittiğimi öğrenmek istersen
Marılara sor onlar söylesin.
Birgün olur da beni özlersen...
Dağlara ,taşlara sor onlar beni sana anlatır.
Bir gün olur da beni istersen...
Erik çiçeklerinden gelinliğim
Şeftali çiçeğinden tacım olsun
Bahara sor,kırlara sor
Beni bilenlere sor
Seni sevdiğimi onlar söylesin
Kokumu duymak istersen...
İğde ağaçlarında ...onlarda var kokum
Baharda çiçek bahçelerinde
Lalelerde,sarı papatyalarda gülüşüm
Sarı zambaklarda,mor sümbüllerde
Bulursun beni
Birgün olur da özlersen beni...
Servi ağaçlarının altında ara
Güllerle çevrili yollarda ara
Sana gösterirler yerimi bulur onlar benim.

Ayşe gözyaşları arasında yazdı bu satırları;içi buruk buruktu.Acaba ne olacağım ? Benim mutlu olmaya hakkım yok mu ? Son günlerde başının ağrısı artmıştı; kimseye belli etmek istemiyor hele Kamuran a söz vermişti seni üzmeyeceğim diye;nasıl duracaktı sözünde ? Kalbi sıkışıyor,içi acıyordu.Allahım ! Allahım ! bana yardım et ! Sonra kalktı sildi gözyaşlarını
Kimse anlamasın ağladığımı,kimse bilmesin kara yazımı.Bilmesin kaç günlük ömrüm olduğunu
kelimeler hıçkırığa karıştı ağladı... ağladı...gözyaşları kuruyuncaya kadar.Bu güzel doğada
tabiatın bu güzelliğinde her yer yemyeşil çiçeklere bezenen bu bahar gününde Ayşe nin içi karardı ama kimseler bilmeyecekti.Tam kalkıp geri dönüyordu ki Kamuran ı gördü;yanına geliyordu.
-Seni aradım bulamayınca buradadır dedim .Biliyorum artık kaybolunca nerede olacağını .
Yüzüne baktı...
-Ağlamışsın, ne oldu ?
-Hiç öylesine... biraz ağladım.
Kamuran şaşkın
-İnsan sebepsiz ağlamaz.Anlatmayacak mısın ?
-Neyi ?
-Niye ağladığını ?
-Yok ...boşver...bak manzara ne güzel şu tabiatın güzelliğine bak ; deniz ,dağlar ,kırlar her yer çiçek.
-Gördüm bu güzelliği bende biliyorum.İnsan bu güzelliğe ağlamaz mutlu olur.
-Belki... mutluluktan dedi Ayşe; Kamurana gülümsedi.
Kamuran saçlarını okşadı
-Seni tanımak çok zor
Ayşe başını Kamuran ın göğsüne dayadı.
-Mutlu olmakta bazen insanı ağlatıyor.Sessizce denizi seyrettiler.
-Haydi geri dönelim bak geç oldu gün gidiyor dağlar ardına.
-Biliyorum ben bu güzelliği seyretmeye doyamıyorum.Bak günün ışıkları yakamoz yaparak denize yansıyor.Pırıl pırıl deniz;ışıklar oynaşıyor.Dağlarsa başka renk alıyor; tabiat uykuya dönüyor.
Kamuran Ayşe ye döndü
-Senin şairliğinde mi var? elindeki defteri gösterip.
-Yok günlük tutuyorum.
-Yeni mi başladın ?
-Buraya geldiğimden beri yazıyorum.
-Ya niye ben görmedim ?
-İnsan günlüğünü göstermez en güzel anılar ondadır ve o da kendisine aittir.
-Yaa demek okumak yasak öyle mi ?
-Evet öyle haydi geri dönelim.
Yavaş yavaş döndüler akşam olmuştu.

DEVAM EDECEK...