Saatin tik taklarını dinliyorum bir süredir…

Derin bir sessizlik hakim çevrede…Şehrin gürültüsü, uzaktan kulağıma çalınan korna sesleri,
düşüncelerimden koparıp alamıyor beni.

Koskoca bir yılı daha eskittik, hevesle yenisine hazırlanıyoruz.

İnsanoğlu doğduğu günden itibaren ölüme yakın olduğunu bilir, ne hikmetse bunu hep kulak arkası eder, kendimize yakıştıramayız. Sanki hep yaşlılar ölür, gençlere ölüm yakışmadığından mıdır nedir, hiç kimse kendine konduramaz.

Rabbim herkese sağlıklı, hayırlı ömür versin. Ömrümüzü heba etmeden, Onun razı olacağı yönde kullanabilmeyi nasip etsin.

Aralık ayının son günleri, kış ayının en şiddetli olması gereken günler.

Rabbim herhalde aç açık, yakacağı olmayan gariplerin hürmetine, bu yıl oldukça uzun süren, ılık bir sonbahar yaşattı bizlere.

Sabah haberlerinde Trakya’dan giriş yapan yeni bir soğuk hava dalgasıyla, Edirne’den itibaren kar yağışının başlayacağını öğrendik. Kış aylarının soğuk olması normaldir. Düşünmeden edemiyorum, kafamızı sokacak bir evimizin olması, ısınma problemimizin olmaması ne büyük bir nimet Yarabbi!

Soğuk havalar başlayınca, açıkta çalışmak zorunda olan insanlar, pazarcılar, açık havada çalışan inşaat işçileri, temizlik işçileri, ne çok insan etkileniyor bundan.

Sabah incidal rumuzlu arkadaşımın yazısını okuyunca, tekrar aklıma gelen sokaklardaki çocuklarımız…

O küçücük bedenler, üşüse de evine üç kuruş götürebilmek için ne sıkıntılara düşüyor.

Çaresizlik!!!

Ne zordur, çaresizlik!

Hangi ana baba ister evladının, bu soğuk havalarda, sokaklarda sürünmesini! Ana baba çalışamayacak durumdaysa ! Ne yapabilir? Kaldırımlarda gördüğümüz, o küçük canların bir çoğunun ardında bir dram yatıyor.

Kimileri ailelerinden koparılıp kaçırılmış, dilendiriliyor.

Bir çoğu da, o yaşta, başka çare olmadığı için, mendil satıp, araba camı silmeye uğraşıyor.

Bu arada duygu simsarlığı yapanları da biliyoruz.

Yine de o küçük canların, düzgün bir aile ortamında büyüme hakları olduğunu, okula gidip, temiz kıyafetlerle, insanca davranılmayı hak ettiğini göz ardı etmemeliyiz.

Bizler vatandaş olarak bir şey yapamadığımız için üzülmekten öte, sadece geçici yardımlarla kendimizi avutuyoruz.

Bir ülkenin geleceği, sağlıklı nesillerle kurulur ve güçlenir.

Okumaları gereken yaşta, çaresizlik, yokluk, yoksulluk yüzünden, insanca muameleyi hak ettikleri yaşta, itilip, kakılıp, horlanan bu çocuklarımıza biraz itina ve dikkat, güçlü ülke, sağlıklı nesiller kazanmamıza yardımcı olur.

Birçoğumuzun çocuklarının küçülen giysileriyle ne kadar çok çocuğun mutlu olacağını biliyoruz.

Maddi durumu yerinde olan her vatandaş, karınca kararınca, mahallesinde bulunan, sıkıntı içindeki bir ailenin okul çağındaki çocuğuna burs verip, onun da insanca yaşama, eğitilme hakkına yardımcı olsa, denize geri atılan denizyıldızları misali bir tanesi kurtulsa, ne güzel olur!

Bunun için çok büyük paralar gerekmiyor. Bazılarımızın ayda birkaç kere ailece yemeğe çıktığımız bir miktar, kimilerinin evine aylık gıda olarak girebilir.
Konu komşumuzdan, mahalle muhtarımızdan öğrenip, düzenli olarak verebileceğimiz miktarı taahhüt edersek, bir kişinin daha topluma saygın bir insan olarak kazandırılmasına katkıda bulunuruz.

Düzenli yapılabilen yardımlarla bir kişiyi daha meslek sahibi yapabilmek, aç ve işsizler ordusundan bir kişinin eksilmesine yardımcı olur.

Eskiler her gece başını yastığa koyduğu zaman kendilerine şu soruyu sormadan uyumazlarmış! ‘Bugün ALLAH(C.C.) için ne yaptın!’

Bitirip tükettiğimiz bu yılın ardından, bizler de kendimize sormalı değil miyiz, bizler bu geçirdiğimiz yıl içinde, sırf Rabbimizin rızası için bir şeyler yapabildik mi?

Yapabilenlere ne mutlu!