Beni de askere alın!!!!

• 24 Ekim 2007 Çarşamba 10:00:36

Aklım erdiğinden beridir tanıdığım eski bir dostum var arada bir araya gelir derin sohbetlere dalar, dünyanın düzenini konuşur tartışır hükümetler kurar dağıtırız. Bazen aksamları da buluşur kritikler yapar, hayata dair ne varsa ortaya dökeriz. Gün gelir birbirimize kızar kalplerimizi kırdığımız bile olmuştur. Ama yinede sıkı dostuzdur.

Bazen saatlerce aşkı konuşuruz, yaşanan bütün aşklar bizim için bir ağlamak ve gülmek denklemi olur biter. Bazen okyanusu sohbetimize havuz yapar kulaç sallarız. Bazen de dağları minnacık bağçe yapar bütün ormanı yabanı terbiye eder bir sakıya koyup toprak verir su döker gübre bile verdiğimiz olur. Uzay bizim için küçülür şeffaf bir balon yaparız önümüze koyup derinlemesine bütün boyutlarda inceleriz.

Nadiren anlaşamadığımız olur dargın oluruz. Böyle zamanlarda birbirimize sırtımızı döner yüzden geriye doğru sıfıra kadar saydıkmı biter dargınlığımız son olur. Arada saz çalıp türkülerimizi söylediğimiz de olur. Bazen gece olur samanyolunda yıldızları sayar çalınan varmı eksikmi diye sayarız. Gece karanlığı ölçer not tutar hiç bitmeyen kitabımızı hep yazarız.

Bazen dünyaya yeni gözlerini açmış çocuklarımız olur beraber deliler gibi seviniriz. Bazı zamanda olur ki kaybettiğimiz çocuklarımız yiten hayatlar olur birbirimize küseriz. Milyondan geriye saysak sıfıra kadar barışmayız dargınlığımız bitmek bilmez kin dolarız. Pas tutar beynimiz, kirlenmiştir zihnimiz, görmez olmuştur gözlerimiz, göz kapaklarımız puslanır öylesine kapanır kalır.

Yine bir akşamdı beraber oturup sohbetteydik. Gözlerimiz arada birbirine kesişsede bir kaç akşamdır olduğu gibi tadımız yoktu bu aksam. Suratımız yüzümüz kırgın kalbimiz buruktu benliğimiz durgundu. İkimizde biliyorduk bu akşam sohbetimiz güzel olmayacaktı.

Ama mecburduk birbirimize, vazgeçemezdik birimiz ötekinden, ötekimiz birimizden....

Çayımızı öylesine el ezberiyle karıştırırken haberleri izliyorduk. Haberleri izlerken ardı ardına ekrana gelen haberlerde kırmızı beyaz bir insan selini artık bir ırmağa benzetiyorduk. Arada kırmızı beyaz insan selinin içinden içimizi burkan kareleri ekrana geldikçe yürek atışlarımız hızlanıyor dişlerimizi acıtıncaya kadar sıkıyorduk. Farkında olmadan yumruğumuzun bir taş haline geldiğini ikimizde bir süre sonra farkediyorduk.

Öylesine bir kare ekrana geldiki tam gırtlağımda düğümlenen bir düğüm sanki beni idam sehpasında yağlı bir ilmeğin düğümünün sıkılığını boğazımda hissettim. Altımdaki sehpanın çekileceğini ve beş on saniyelik yaşam şeridim gözümün önüne gelecek gibi oldu. Hatta şeridin baştarafını galiba biraz izledim.

Ekran bir cenazeyi gösteriyordu. Ve bütün göz pınarları açlımış insan selinden yakın çekimleri ekrana getiriyor dramları izliyorduk. Eşi şehit olmuş genç bir kadının ekranda o iç ürpertici halini gördüğümüzde nutkumuz kurudu.

Ağlamaktan bitmiş bir halde ama dimdik ayakta ve elleri karnının üzerinde haykırıyordu!!!
--Hamile halimle benide askere alın !!!!!!!!!!!

Tam o anda duvarda asılı duran saate baktım saniye yelkovan ve akrep durmuştu!!!
Zamana baktım zamanda durmuştu !!!

İkimiz içinde durmayan tek şey göz pınarlarımızdan akan yaştı!!!

Doğru ya nede olsa erkek adamdık. Erkekler ağlamazdı ağlamamalıydı kendimizi balkon attık ki malum evdekilere çoluk çocuğa gözü yaşlı görünmemeliydik !!!

Karanlıkta oturduk balkona ve güya ağlamayı kesecektik. Bütün şehirin ışıkları yanıp sönmeye başladığında balkon kapısını kilitleyip sessizce öylesine dakikalarca ağladık!!!

Bütün Şehitlerimizin Ruhu Şadolsun.....

Mehmet KAYA