………………………………Velâ yeûdühü hıfzuhumâ ve hüvel aliyyül azîm.(Ayet El-Kürsi mi de bitirdim şükrolsun)


Engindeniz derya olmuş artık……diyeceğim de kızmasa bari :- ). Methiyeyi hiç sevmez huyu kurusun. Ama doğru işte, derya olmuş.
******************
Annem de yayığın başındayken kaçmış babama, rahmetli anneannem kıyametleri koparmış “urumunda kavurun kizi, senun yuzunden peş patman süt kesti hep mizi oldi, açelen neydi pok muzurli” diye. Ana yüreği işte, halden anlıyor.

Ah, ah. Neyleyim Afrika’yı, Antarktika’yı; param olsa da annemi hacca götürsem yeter.


“Hayat, seni yaşayamadım!” (Anonim eser).
Orkestra şefi rahmetli dedem, keman da babacığım (canım benim, romantik adamdır ha), vurmalı çalgılar Temel emice, Abbas dayi.

Solist rahmetli annaennem, vokalistler annem, teyzem, halam, yengem ve köyün bütün karilari.

Sanma ki dedem orkestra şefi de Afrika ları, Antartika ları görmüş, "Görmedim Ömrümün Asude Geçen Bir Demini" şarkısını öyle yanık söylerdi ki, sorma gitsin.



Engin hoşgörülerine sığınarak
Tebrikler hemşerime
Selamlar, saygılar

Çok güzel gelip geçerken delip geçen senelere ustaca dokunma

sevgiler

kutlarım hemşerim...
bu sıra yer bordo gök mavi...
ezici liderliğin ve şampiyonluğun keyfini çıkarıyorum....
altta kalanların canı çıksın diyorum...:)))

ki ömür iki nefes arası..
kutladım hayatı sorgulayan düşündüren eşsiz güzelliklerinizi günün yazısını çok değerli yazarını...
iyi ki varsınız iyi ki yazıyorsunuz değerli dost sevgili Aynur..:)
sevgim saygımla hep..

Ömür..Derinn bir nefes derinden diyorum..

Hüznünüze ortak olan hüznümle veda ediyorum sayfaniza Sn Engindeniz..
Keske lerin olmayacagi bir hayat yasamaniz dilegi ile..

sevgiler

Günün seçkisine ve değerli yazarına tebrikler.

Yazı, yaşama dair kıymetli görüşler ve öğütler barındırıyodu.
Güçlü ve akıcı ifadesiyle palaşmaktan derin bir haz aldım.
Tebriklerim ve sevgilerimle.

İnsanı, iç dünyasının el değmemiş diyarlarına taşıyan kıymetli bir yazıydı. Evet, ilk doğumla misafir, ölümün ardından gelen ikinci ve gerçek doğumlada ebebi hayata intikal ediyoruz. Ne mutlu Mevlana'nın deyimiyle ölümü Şeb-i Aruz lezzetiyle karşılayabilenlere.

Bu değerli yazıdan dolayı sizi tebrik ederim Ayunur Hanım.

YAZINIZDAN HEM ETKİLENDİM,HEM DE DUYGULANDIM.
YÜREĞİNİZE SAĞLIK,KUTLARIM.

sevgili aynur,

bu bir öykü gibiydi, deneme demişsin ama. öykü deseydin de yakışırdı çok. belki de senin yaşadığın gerçek olaylardan yola çıkarak düşüncelerini, dünyaya , hayata bakışını aktardığın için deneme demişsin. aslında fark etmez.

yaşamın kritik öğelerini çok çok güzel yakaladığın gibi, anlatım dilin, kendine özgü üslubun harika. hayatın beyhudeliği anneannede ne güzel betimlenmiş.

tekrar kocaya kaçarım **ifadesi müthişti. orada bir sır gizli..aşk, tabii ki.

nazlı ve az bulunan bir yıldızla ölüm dokusu ne güğzel birleştirilmiş.

ve en önemlisi, onca hayata karşın **hayatı bilmeyen bir yaşlılık. ne menem bir acıdır bu.




sevgili aynur,
yazıyı okumaktan öyle büyük keyif aldım ki. *edebiyat defterinde * böylesi yazılardan gurur duyuyorum.

seni candan kutlarım..

Ben buralı değilim, bana gönül bağlama”

yazının özeti,ve şair bize hayatın içindekileri söylemiş gözümüze ,gönlümüze

yaşlı değerlerimize sahip çıkalım lütfen



kutlarım ,güzel yazıyorsun seviyorum senin öykülerini

sevgimle

Tebrikler sevgili yazarım. :))

Herkese teşekkür ederim...

Hayatın damarlarına edebi şırınga iyi gelmiş ...

Kutladım yeniden değerli kalemi...

Seçkiyi kutlarım..

Çok güzel bir anlatımdı

Aynur kardeşim tebrikler, güne gelmesi beni mutlu etti, sevgilerimle.

Güne gelen yazınızı kutlarım. Sevgilerimle...

Tebrik ederim aynur, favori yazımdı hiç şaşırmadım.

sevgimle...

Tebrikler Aynur. Hayatın içinden ve yürekten yazılmış bir
yazıydı. Sevgilerimle

Gezmiyorsanız gezmek istemiyorsunuzdur. Bunda da utanılacak bir şey yok. Gezmekten kasıt mutlaka kutuplara ya da Mars'a gitmek değildir. Evinizin civarında, her gün büyüyen halkalarla dolaşmak da yeterlidir. Bir yerden başlamalı.

Öte yandan bir kere bile Mars'ın yüzey resimlerine bakmadan, oraya gitmek ne kadar vakit alır, ne kadarda da dönülür düşünmeden, kendinizi bir kere bile yüzeyde hayal etmeden sadece ''Yok, yok, ben Mars'ı göremeyeceğim'' diye hayıflanmak fuzulidir. Benim anneannem zengin değildi, yabancı dil bilmezdi ama bir gün gemiye atlayıp, altmış beş yaşında tek başına Akdeniz turu yaptı. En azından Kuzey Afrika'yı ve Güney Avrupa'yı gördü. Bir başka seferinde, bu sefer dayım bir sabah evden ailesiyle beraber çıkıp, arabalarına bindiler, soluğu İngiltere'de aldılar. Arabadaki kimse yabancı dil bilmiyordu ve ellerinde sadece bir ortaokul atlası vardı (Anneannem tabi ki o arabada da vardı).

Dediğim gibi eğer gezmiyorsak gerçekten istemiyoruzdur. O noktada da yapacağımız tek şey kendimizle barışmak, gezmek istemediğimiz kabul etmek, üstünden ağırlık kalkmış yüreğimizle yaşamaktır.

Kusura bakmayın, yazının içeriğine kaptırıp, kendisini yorumlayamadım. Gezerken yazmanız dileğiyle.

Hayatta bir nöbet beee kardeş... Ama bu öyle bir nöbetki bir sefer tutabiliyorsun... Bu nöbetim iyi geçmedi bir nöbet daha tutayım diyorsun... Yokkk... Şimdi sıra başkalarında diyorlar...

Hayatın gerçeklerini, yumuşak kalemine duygu yüklüyerek yansıtmışsın..

Sağolasın...

Bedri Tokul tarafından 12/22/2010 7:57:36 PM zamanında düzenlenmiştir.

Aynur kardeşim, önce dede , ninenize ve tüm geçmişlerimize Rabbimden rahmet diliyorum.
Yazınızı okurken, duygular sel oluyor.
Anneannenizin sözleri içime hançer gibi oturdu.Öyle çok insanımız var ki yaşadıkları köylerinden çıkmadan, çalışıp çabalayıp bir ömür geçirip, ahirete giden.Boğazıma bir yumru oturdu, yutkunsam da geçmiyor.
Hayat ...herkes yaşıyor bir şekilde...
Rabbim herkese, sadece burayı değil de gerçek hayata hazırlıklı olmayı nasib etsin.
Selam ve sevgiler, canım benim.

Çok zaman, hayatta yaşadıklarımıza şükür etmeyip, yaşayamadıklarımıza özlem duyuyoruz. Biz hayatı yaşamıyoruz, hayat bizi istediği yöne çeviriyor sanki.

Anlamlı bir yazıydı güne layıkı ile gelir. Kutlarım Aynur.

sevgimle...

Bu kadar da karamsar olma Aynur ya!..Daha gençsin.Karamsar olacak olan varsa o da benim.Ölüme çeyrek kaldı...

Şu bir gerçek ki;her canlı ölmeye mahkumdur.Onun için üzülmeye değmez.Yaşarken dolu dolu yaşamasını bilmek lazım.Üzüntüleri fazla dert etmemek lazım.Arasıra ben de o çıkmazın içerisinde bunalıyorum ama...

Ne ölümler gördüm...Acıyı bire bir yaşadım.Babam ellerimde öldü,yanımızda kimseler yokken...Hastanede babamı refakatci olarak beklerken günlerce kaldığım uykusuzluğumu yan ranzada ölüp morga kaldırılan kişinin yatağına boydan boya uzanıp uyuyarak giderdim. Ölüm,kurtuluş dedim.Asıl ölüm;yaşarken ölememek!..Bir anlık yoksun. Mevlütte gittiğm bir yerde sohbet esnasında adamın biri,sandalyede ölüverdi...Ne fırtına esti,ne de kasırga. Sessizilik anında uyur gibi çekip gidiyorsun.

Onun için bazen karamsarlığa düşsek de son nefesimize dek yaşama umudumuzu yitirmiyelim diyorum.

Bir de her insan kendisi için yaşıyor. Sensiz ölürüm,yıkarım dünyayı,yakarım Roma'yı naraları,feryatları faso fiso...

Sevgilerimle.

Engindenizin yazılarını okumak ayrıcalık bence...

ayhansarıkaya tarafından 12/22/2010 1:45:56 PM zamanında düzenlenmiştir.

ayhansarıkaya tarafından 12/22/2010 1:47:58 PM zamanında düzenlenmiştir.

yine çok güzel anlatımdı
evet hayat seni yaşayamadık yaşayamıyoruz
bir gün bu sözleri bizsöyleyeceğiz sonra çocuklarımız işte hayat nasılda geçiyor
sevgimlesin her daima

Hayatı ne güzel anlattınız.

Yaşadığımızı sanıyoruz. Oysa hayat bizi yaşıyor. Zamanın çarklarında öğütülen öğünler gibiyiz.
Yalancı dünya düzenini besliyoruz.

Aslında derin ve çok inandırıcı bir rüyadayız. Uyandırılacak ve " haydi süre bitti" denerek imtihan salonundan çıkarılacağız.
Yaşayan, kalıcı olandır. Biz kalıcı mıyız?
Taş toprak gibi cansız maddeler de biz canlıların hayatındadır. Pekiyi yaşıyorlar mı?
Yaşamıyorlar elbette.
O zaman neden bizler yok olurken onlar kalıyor hep ayakta? Yok olan mı duran mı yaşıyor sayılır?

Her şeyi en doğrusu ile bilen Rabbimize şükürler olsun.
Bizi akıl vererek şereflendirdiği için. Ve verdiği her güzel nimet için.

Yazınız beni düşünmeye sevketti.
Tebrik ediyorum.
Çok sıradan bir konudan çok şahane bir yazı ortaya koymuşsunuz.

ALKIŞLIYORUM.

Selam ve sevgiler kardeşim. 10 numara.

Hayat işte! Sadece bir göz açıp kapamalık kadar bir ömür...

Ne kadar dolu dolu yaşasakta hep birşeyler eksik kalacaktır ve keşkelerimiz mutlaka olacaktır.

Hayatı anlatan, sorgulatan yani; öylesine derindi yazın ve sanırım halen çıkmak için bu çırpınışlarım.

Yüreğine, kalemine sağlık.

Sevgilerimle...

Hayat yaşayamadıklarımızın toplamından keşkelerimizi çıkaran bir sorgular kilididir...

Anahtar...

Ruhumuzun sonsuza değen dokunulmamış közündeki buzullar dağındadır...

Sevgimle...

Hayatın penceresinden bir de senin gözlerinle baktık... Yarın çok geç olmadan gerçekleri bir kez daha düşünmeliyiz. Hayat çok kısa ve hazin sonu her insan gibi biz de göreceğiz. Dilerim o sona geldiğimizde sevdiklerimiz yanımızda olur. İçimizde ukde kalan bir şeyler olmaz.

Çok güzel bir yazıydı. Duygulanarak okudum. Tebrik ederim. Sevgilerimle..

Şu an oturduğum balkondan apartmanın girişindeki kalabalığa bakıyorum. Biri daha gidiyor meçhule…Benim kulaklarımda annemden yadigar bir cümle: “Hayat, seni yaşayamadım.

gönlünce yaşamak.....keşkelerin az olduğu bir ömürde olmak...o kadar zorki...umduğumuzla değil.....bulduğumuzla yetindik....etkin kaleminizle geçmişi sorgulattınız .....acısıyla tatlısıyla...saygılar engindeniz......saygılar

YÜREĞİNİZE KALEMİNİZE SAĞLIK